To τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος για τις κρίσιμες ημέρες της επιβίωσης του ευρώ, στο αποκορύφωμα της κρίσης, έδωσαν στη δημοσιότητα οι Financial Times.
Μετά τα δημοσιεύματα για το δραματικό παρασκήνιο της συνόδου των Καννών το 2011, αλλά του «Σχεδίου Ζ» για την έξοδο της χώρας μας από την Ευρωζώνη, η εφημερίδα αυτή τη φορά αναλύει τις «επιδέξιες» πολιτικές κινήσεις της Άγκελας Μέρκελ, που «οδήγησαν στο τέλος της κρίσης», αλλά και στη διάσωση του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος.
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, την ημέρα της συνόδου του G20 στο Λος Κάμπος του Μεξικού, ημέρα των ελληνικών εκλογών του Ιουνίου του 2012, ο Μπαράκ Ομπάμα έδωσε στη Γερμανίδα καγκελάριο ένα χαρτί, το οποίο περιελάμβανε ένα σχέδιο, το οποίο αποτελούσε ουσιαστικά πρόταση του τότε πρωθυπουργού της Ιταλίας, Μάριο Μόντι.
Το σχέδιο αυτό, «προέβλεπε ότι η ΕΚΤ θα προστάτευε τις χώρες της Ευρωζώνης όταν θα υφίσταντο επίθεση από τις χρηματαγορές αγοράζοντας αυτομάτως τα ομόλογά τους». Μάλιστα, όπως αναφέρεται το μέτρο θα αφορούσε μόνο τις χώρες εκείνες που θα τηρούσαν τους δημοσιονομικούς κανόνες και θα προστάτευε χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία από επικίνδυνη αύξηση του κόστους δανεισμού.
Όπως αποκαλύπτει το άρθρο του Πίτερ Σπίγκελ, αυτόπτης μάρτυρας ισχυρίζεται ότι η Γερμανίδα Καγκελάριος εξοργίστηκε:
«Αν και οι ενστάσεις της ήταν διαδικαστικές, ήταν ξεκάθαρο πως η ιταλική και η αμερικανική αντιπροσωπεία είχαν συνωμοτήσει για να την καταφέρουν να εγκρίνει ένα πρόγραμμα αγοράς ομολόγων από την ΕΚΤ που θα άλλαζε θεμελιωδώς τον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης από την Ευρωζώνη», τονίζεται.
Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, συνεχίζει το άρθρο, στο Καμπ Ντέιβιντ ο Ομπάμα είχε πει στην Μέρκελ ότι «έπρεπε να συνεργαστεί» με τον Μάριο Μόντι, τον οποίο ο Λευκός Οίκος θεωρούσε ως τον δυνατότερο σύμμαχο μετά την εκλογική ήττα του Νικολά Σαρκοζί.
Ωστόσο, δεδομένης της αντίδρασης της Γερμανίδας Καγκελαρίου στο Μεξικό, ο Αμερικανός Πρόεδρος προσποιήθηκε ότι δεν ήξερε πως οι σύμβουλοί του δεν είχαν ενημερώσει νωρίτερα τους υπόλοιπους ηγέτες.
Αυτό ακριβώς το σημείο, σύμφωνα με τον κ. Σπίγκελ, θα μπορούσε να θεωρηθεί και η αρχή του τελικού σημείου καμπής στην κρίση της Ευρωζώνης.
Τρεις μήνες αργότερα η κ. Μέρκελ θα έδινε την έγκρισή της σε ένα ανάλογα φιλόδοξο πρόγραμμα αγορά ομολόγων ενός άλλου Ιταλού, του διοικητή της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, το οποίο έχει χαιρετιστεί ως «η χαριστική βολή» που τερμάτισε «την υπαρξιακή κρίση του ευρώ».
Προστίθεται πάντως ότι χωρίς τη συγκατάθεση της Μέρκελ, που δόθηκε παρά τις ισχυρές ενστάσεις της γερμανικής βουλής, το σχέδιο δε θα είχε επιτύχει να κατευνάσει τις αγορές.
Αξιωματούχοι εκτιμούν ότι η αποδοχή του σχεδίου Ντράγκι από την Μέρκελ ήταν το αποτέλεσμα της αλλαγής πλεύσης του Βερολίνου στη διάρκεια ενός έτους, ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης
Αφού το αρχικό όραμα περί μη διασώσεων, μη κοινού χρέους και κατά ορισμένους μη Ελλάδας γινόταν ανέφικτο, το Βερολίνο θα αποδεχόταν το μοίρασμα του βάρους των ασθενών χωρών μελών μόνο υπό κεντρικό έλεγχο.
Η κα Μέρκελ για να δώσει τη συγκατάθεσή της είχε δει πρώτα να περνά η θέση της για εγγραφή αυστηρών δημοσιονομικών κανόνων στα εθνικά συντάγματα και αργότερα τη μεταφορά της εποπτείας και της ευθύνης ρευστοποίησης των υπό κατάρρευση τραπεζών από εθνικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο – όλα αυτά με τη ενεργή συγκατάθεση του κ. Ντράγκι, ο οποίος είχε καταλάβει, σύμφωνα με συνεργάτη του, ότι έπρεπε να κερδίσει την εμπιστοσύνη της Γερμανίδας καγκελαρίου.
Αναφέρεται επίσης ότι ο κ. Ντράγκι είπε την περίφημη φράση ότι θα έκανε ό,τι χρειαστεί για να προστατεύσει την Ευρωζώνη τον Ιούλιο του 2012 χωρίς η ΕΚΤ να έχει ακόμα έτοιμο το ανάλογο σχέδιο, προκαλώντας έκπληξη ακόμα και σε στενούς συνεργάτες του.
Η τελική εκδοχή του σχεδίου Ντράγκι ήταν έτοιμη τον Σεπτέμβριο και μέχρι τότε η καγκελάριος Μέρκελ είχε αποφασίσει ότι δε θα άφηνε την Ευρωζώνη να διαλυθεί, έχοντας παράλληλα εξασφαλίσει ότι οι χώρες που θα χρειάζονταν τη βοήθεια της ΕΚΤ θα έπρεπε να τηρούν τους όρους που θα τη συνόδευαν.
Την ημέρα που η Γερμανίδα καγκελάριος ενέκρινε δημοσίως το σχέδιο Ντράγκι οι αποδόσεις των ιταλικών και ισπανικών ομολόγων υποχώρησαν σημαντικά και «η κρίση χρέους της Ευρώπης είχε τελειώσει».
Το αφιέρωμα κλείνει με τη φράση της Άγκελας Μέρκελ, της κεντρικής φυσιογνωμίας στις προσπάθειες αντιμετώπισης της κρίσης, ότι «αν ‘πέσει’ το ευρώ, ‘πέφτει’ η Ευρώπη», με την οποία εξήγησε τις αποφάσεις της.