Κάποτε πίστευα πως ήταν το γαϊδούρι το πιο παρεξηγημένο ζώο στην Ελλάδα. Τώρα όμως ξέρω ότι το πιο παρεξηγημένο ζώο στην Ελλάδα είναι το κοράκι. Επειδή είναι μαύρο. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος. Το μαύρο του πένθους. Το μαύρο της γρουσουζιάς. Το μαύρο της απόλυτης απουσίας φωτός, που κάνει τόσο μεγάλη αντίθεση με τη χρωματική πανδαισία της ελληνικής φύσης.
Είχα όμως την τύχη να ζήσω για τρία χρόνια σε μια πόλη του εξωτερικού που έχει τόσα κοράκια όσα η Αθήνα περιστέρια. Στην αρχή, απλώς τα παρατηρούσα. Μοναχικά ζώα, φιλοσοφημένα, με σχεδόν στωική φύση. Απρόσιτα, όταν είναι άγρια, τρυφερά και επικοινωνιακά αν εξημερωθούν. Με εντυπωσιακές ηχομιμητικές ικανότητες και ακόμα πιο θεαματική δεινότητα στην επίλυση προβλημάτων.
Άρχισα να τα ταΐζω, αφήνοντας καρπούς στο μπαλκόνι μου. Πρώτα φανερά και μετά κρυμμένος πίσω από γλάστρες, κάτω από κουτιά, ακόμα και μέσα στο κοίλο μπράτσο μιας μεταλλικής ξαπλώστρας. Θα ήθελα να σας πω ότι κατάφερα να εξημερώσω έστω ένα από αυτά, αλλά δεν μου έκαναν ποτέ τη χάρη. Έτρωγαν το φαΐ μου, έφερναν τους φίλους τους για κέρασμα και, μόλις τα πλησίαζα, εξαφανίζονταν.
Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, έπαθα μια κρυφή ψύχωση με τα κοράκια. Γράφτηκα σε όλα τα κανάλια του YouTube, είδα όλα τα βίντεο στο Instagram, έμεινα με το στόμα ανοιχτό παρακολουθώντας το πείραμα που μαγνητοσκόπησε πριν από πολύ καιρό το BBC, όπου ένα κοράκι –πολύ εύστοχα βαφτισμένο «007»– λύνει οκτώ διαφορετικά διαδοχικά προβλήματα για να φτάσει στον στόχο του και να απελευθερώσει μια λιχουδιά από ένα διάφανο κουτί. Οκτώ δύσκολα παζλ, χωρίς οδηγίες ή βοήθεια· ούτε καν την υπόδειξη για το ποιο είναι το πρώτο και ποιο το επόμενο. Μέχρι τότε οι επιστήμονες πίστευαν ότι το κοράκι έχει τη νοημοσύνη ενός επτάχρονου παιδιού και συγκρίνεται άμεσα με τα άλλα ευφυή πλάσματα που γνωρίζουμε, τα δελφίνια και τους χιμπατζήδες. Τώρα πιστεύουν ότι έχουμε υποεκτιμήσει δραματικά την ευφυΐα του. Όπως και την αίσθηση του χιούμορ που διαθέτει και είναι φανερή στις αποκαλυπτικές ιστορίες που έχουν διηγηθεί αλλά και καταγράψει (να μια δικαιολογημένη χρήση της κάμερας του κινητού!) εκατοντάδες άνθρωποι που είχαν την τύχη να προξενήσουν το ενδιαφέρουν ενός από αυτά τα τρομερά πλάσματα, παντού στον κόσμο!
Στην Αγγλία, γνωρίζω ότι υπάρχουν εκτροφείς οικόσιτων κοράκων, αλλά δεν ξέρω αν τα πουλιά αυτά προορίζονται για κλουβιά, όπως οι παπαγάλοι, ή εάν προϋπόθεση για την κατοχή τους είναι να ζουν ελεύθερα. Όπως με όλα τα πουλιά, πιστεύω ότι η αιχμαλωσία τους σε ένα κλουβί είναι βάσανο αφόρητο, όσο κι αν «τα αγαπάνε» οι ιδιοκτήτες τους. Το πιστεύω από παιδί, από τότε που είδα τα σαράντα κλουβιά με τα καναρίνια μέσα στο καθαριστήριο του γείτονα. (Τι ιδέα κι αυτή…)
Ωστόσο, θα ήθελα να πιάσω φιλίες με ένα κοράκι. Από όσα έχω μάθει έως τώρα, μπαίνω στον πειρασμό να πιστέψω ότι είναι πιο ανθρώπινα από κάποιους ανθρώπους που ξέρω.
