Γενετιστές, για πρώτη φορά, απομόνωσαν και αποκωδικοποίησαν μόρια RNA από ένα πλάσμα προ πολλού εξαφανισμένο.
Το γενετικό υλικό –που προήλθε από ένα θυλακίνο ή τίγρη Τασμανίας, δείγμα που περιλαμβάνεται στη συλλογή του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας στη Στοκχόλμη– προσφέρει στους επιστήμονες περαιτέρω γνώση για το πώς λειτουργούσε το γονιδίωμα του ζώου. Οι ερευνητές, μεταξύ αυτών και ένας Ελληνας, δημοσίευσαν τα ευρήματά τους στο επιστημονικό περιοδικό Genome Research.
«Το RNA σου δίνει τη δυνατότητα διείσδυσης στο κύτταρο, στον ιστό και να βρεις την πραγματική βιολογία που έχει διατηρηθεί εγκαίρως στο συγκεκριμένο ζώο, λίγο πριν πεθάνει», εξηγεί ο επικεφαλής της έρευνας, Εμίλο Μάρμολ Σάντσεζ, βιολόγος στο Κέντρο Παλαιογενετικής στη Σουηδία.
O θυλακίνος ήταν ένα σαρκοβόρο μαρσιποφόρο περίπου στο μέγεθος ενός κογιότ. Εξαφανίστηκε πριν από 2.000 χρόνια σχεδόν από παντού, πλην του αυστραλιανού νησιού της Τασμανίας, όπου τελικά ο πληθυσμός τους κυνηγήθηκε λυσσαλέα μέχρι αφανισμού από τους Ευρωπαίους αποίκους. Ο τελευταίος θυλακίνος που ζούσε σε αιχμαλωσία, ονόματα Μπέντζαμιν, πέθανε το 1936 στον ζωολογικό κήπο Μπομαρίς στο Χόμπαρτ της Τασμανίας.
Οπως διευκρινίζει ο Σάντσεζ, παρότι στόχος των επιστημόνων δεν είναι η επαναφορά του είδους στη ζωή, η καλύτερη κατανόηση της δομής του γενώματος του τίγρη Τασμανίας θα μπορούσε να συμβάλει στις προσπάθειες που έχουν ξεκινήσει πρόσφατα για την επαναφορά του ζώου σε κάποια μορφή.
Αναβίωση εξαφανισμένων ειδών
Ο Αντριου Πασκ που ηγείται του επιστημονικού εγχειρήματος αναβίωσης του θυλακίνου, χαρακτήρισε τη μελέτη «ρηξικέλευθη».
«Μέχρι πρότινος θεωρούσαμε πως μόνο το DNA παρέμενε στα παλιά μουσειακά δείγματα, όμως η έρευνα αυτή δείχνε πως μπορείς να συλλέξεις από τον ιστό και RNA», σημειώνει ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και επικεφαλής στο πρόγραμμα Thylacine Integrated Genetic Restoration Research Lab.
«Αυτό θα μας επιτρέψει να κατανοήσουμε σημαντικά βαθύτερα τη βιολογία των εξαφανισμένων ζώων, βοηθώντας μας να δημιουργήσουμε πολύ καλύτερα εξαφανισμένα γονιδιώματα», προσθέτει.
Σημειώνεται πως το αρχαίο DNA, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από ένα εκατομμύριο χρόνια, κάτι που αποτελεί επανάσταση στην κατανόηση του παρελθόντος από τους επιστήμονες.
Το RNA, ένα προσωρινό αντίγραφο μέρους του DNA, είναι πιο εύθραυστο και διασπάται γρηγορότερα από το DNA, γι′ αυτό και μέχρι πρόσφατα θεωρείτο πως δεν είχε μεγάλη διάρκεια ζωής.
Πηγή: CNN
