Ηταν προπαραμονή της ενάρξεως του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου, το 1997. Οδηγώντας στη ζέστη της Αθήνας, έφτασα στο Ολυμπιακό Στάδιο. Τίποτε δεν μου έλεγε ότι σε μιάμιση μέρα, σ’ εκείνον τον χώρο θα αντάμωνε η αθλούμενη νεολαία όλου του κόσμου. Μπαίνοντας στο Στάδιο, η εικόνα ήταν τραγική! Κόσμος που έβαφε, μοκέτες τυλιγμένες δώθε-κείθε, ρετάλια υφάσματος πεταμένα καταγής, ροκανίδια, απόξυλα και ξέφτια, τρίμματα πλαστικού, πώματα και μπουκάλια! Εικόνα Γης Μαδιάμ και ανατριχίλα! «Αν είναι δυνατόν! Εδώ θ’ αρχίσει μεθαύριο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου;», σκέφθηκα κι έσπευσα να πάρω την πολυπόθητη «κάρτα», με σκοπό να τραπώ αμέσως σε φυγή και να σκεφτώ.
Ολα έτοιμα με την αυλαία
Επιστρέφοντας στην «Καθημερινή», προσπάθησα να ηρεμήσω. «Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κλασική «performance». Δεν θυμάσαι τι γινόταν παλιότερα; Μέχρι την τελευταία στιγμή η ορχήστρα έκανε πρόβα, διορθώναμε τα όργανα, αλλάζαμε κάποια μέρη, αλλάζαμε θέσεις στα μηχανήματα, αλλάζαμε το ντεκόρ. «Ρεζίλι θα γίνουμε», σκεφτόμασταν μέχρι την τελευταία στιγμή, που βάζαμε την έσχατη «πινελιά» στο δημιούργημά μας. Κι όλα πήγαιναν τέλεια! Ολα ήταν στη θέση τους όταν άνοιγε η αυλαία και το χειροκρότημα ερχόταν αυθόρμητο. Κι απορούσαν τα Αμερικανάκια του «PX» ή του NCO με τους «impossible Greeks», που τα έκαναν όλα «την τελευταία στιγμή». Με τις σκέψεις αυτές ηρέμησα και αργότερα, στη μεγάλη αίθουσα του τρίτου ορόφου, έπιασα τον εαυτό μου να υπεραμύνεται των οργανωτών και να διατυμπανίζει ότι «όλα θα είναι έτοιμα και θα το δείτε»!
Εχοντας πρόσφατη την εμπειρία της Ατλάντας ’96, μιας διοργανώσεως που πολυδιαφημίστηκε αλλά ήταν «για κλάματα», αισθάνθηκα, ξαφνικά, τη σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά! Και πήγαν! Και με συγκίνησε αφάνταστα η τελετή λήξεως (ήταν εκπληκτική και η τελετή ενάρξεως του Βαγγέλη) με τη μουσική του Μίκη και τη νεολαία της γης αγκαλιασμένη στο γρασίδι, να στροβιλίζεται και να πετάει. Τόσο, που έγραψα ένα υμνητικό σχόλιο για τον Δημήτρη Ταλαγάνη, που την είχε επιμεληθεί. Οταν, μετά λίγες μέρες, τον συνάντησα, με ευχαρίστησε ο ευγενής Αρκάς, ενώ φρόντισε παράλληλα να επιβεβαιώσει την άποψή μου περί του «ελληνικού θαύματος της τελευταίας στιγμής», λέγοντας: «Φαντάσου να είχα καιρό περισσότερο από μία εβδομάδα»! Ναι, όσο κι αν ακούγεται εξωφρενικό, η τελετή λήξεως του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου οργανώθηκε, σχεδιάστηκε και παρουσιάστηκε μέσα σε μία εβδομάδα! «Extraordinario! Fantastico!», φώναζε δίπλα μας ο μακαρίτης, παρεξηγημένος από το κοινό, Primo Nebiolo και η διοργάνωση εκείνη, μας έδωσε το «πράσινο φως» για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004!
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί κι εγώ, μαζί με τόσους άλλους Ελληνες δημοσιογράφους, γκρίνιαξα, έγραψα, επέκρινα, κατηγόρησα, παραπονέθηκα, έγινα κακός, σκληρός, μεμψίμοιρος, μέσα στην αγωνία, στην αγάπη, στην προσπάθεια για το καλύτερο.
Κι όσο αργούσαν τα έργα, όσο ολιγωρούσαν οι ιθύνοντες, όσο έβλεπα, κυρίως κατά τη μετά Λαλιώτη εποχή, την ηγεσία του ΥΠΕΧΩΔΕ να μην έχει πάρει χαμπάρι πού βρισκόταν, ανατρίχιαζα. Μέσα μου, όμως, όπως όλοι, πίστευα στη «μαγική τελευταία στιγμή», πίστευα στο «greek miracle of the impossibility», όπως μου έλεγε ο John, ο Αμερικανός μάνατζερ, όταν άκουγε στο Ont The Rocks να παίζουμε τα κομμάτια που μας είχε φέρει για μελέτη το ίδιο απόγευμα!
Η γκρίνια σήμερα
Και τώρα, που απ’ το παράθυρό μου, πάλι στον τρίτο όροφο της «Καθημερινής», πάλι στη μεγάλη αίθουσα, βλέπω την παραλία ν’ αλλάζει μορφή, βλέπω τα παρτέρια να γεμίζουν καφέ, αφράτο χώμα, να πρασινίζουν, να γεμίζουν δέντρα, να καθαρίζονται οι δρόμοι, να καλύπτεται η απόσταση μέχρι τον Πειραιά σε χρόνο-ρεκόρ, να περνάει κάθε τόσο το τραμ, με τον ήχο του παλιού «17», που επίσης περνούσε εδώ μπροστά. Μόνο που αντί για την «Ταραντέλλα» έχω μπροστά μου το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, αντί για τις ψαρόβαρκες και τα δίχτυα που έβγαζαν την ίδια στιγμή, ολόφρεσκο, το «μαριδάκι του Φαλήρου» και την περίφημη ψαροταβέρνα «Λάμψη» πέρα, στην Ακτή Πρωτοψάλτη, το μάτι σταματάει στην αστραφτερή καινούργια Μαρίνα, που θα φιλοξενήσει τα σκάφη της «ολυμπιακής οικογένειας».
Αλλάζει ο κόσμος, άλλαξε η παραλία, γκρίνιαξα κι εγώ με τα εκτός ανθρωπίνου μέτρου στάδια του Beach Volley και του Tae Kwo Do, αλλά τώρα που τα βλέπω χρωντιστά και τελειωμένα, με τον γύρω χώρο να διαμορφώνεται και να ομορφαίνει, αλλάζω γνώμη. Και γκρινιάζω λιγότερο. Και μέχρι την Παρασκευή 13 Αυγούστου, θα έχω σταματήσει την γκρίνια.
Και αντί για τα πρόσωπα με τα οποία «τα έβαλα» όλον αυτόν τον καιρό, θα έχω κοντά μου τον Μάντικα, τον Παπαβασιλείου, τον Κοντοσώρο, τον Μεσημέρτζη, τον Παπανικολάου, τον Παπαδημητρίου, τον Τζιωρτζή, τον Παπαγεωργόπουλο, τον Παρρή, τον Κούσουλα, τον Φιλίππου, τον Μαρσέλλο, τον Μαλατίδη, τον Λαζαρίδη, τον Αϊβαλιώτη, τον Μπαλάση, τον Σακελλαριάδη, τον Τόγκα, τον Κυηττέα, την Σασαγιάννη, τη Βρεττάκου, την Λάμπρου, τον Μαγκλάρα, τον Καθηνιώτη, τον Τσακανίκα, τον Μουταφτσίδη, τον Τσιάρα, τον Μπαμπανιώτη, τον Δαβιτζόγλου, τον Νικολαΐδη, τον Λουκά, τον Λεμονή, την Καφενίδου, τον Χειμωνίδη, τον Παλαμιώτη, τον Επιτρόπουλο κι ένα σωρό άλλους αθλητές άλλων εποχών, που υπό συνθήκες αντίξοες, χωρίς «σπάικς» και με πριονίδι στη βαλβίδα, χωρίς τα «φάιμπερ» κοντάρια και με παλμό «στραντλ», πάλευαν με το χρόνο και το μέτρο και μας μάζευαν, χιλιάδες, μιλιούνια, κρεμασμένους σαν τα τσαμπιά στις κερκίδες του Καλλιμαρμάρου και αργότερα του «Καραϊσκάκη», της κυψέλης του ελληνικού στίβου που άσπλαχνα εκποίησαν στον Μαμμωνά οι προηγούμενοι «καίσαρες» του αθλητισμού. Αυτούς σκέφτομαι όλον αυτόν τον καιρό και συγκινούμαι, γιατί βλέπω κάποιες μορφές που δεν υπάρχουν πια να χαμογελούν από ψηλά με ικανοποίηση. Με ποια κριτήρια δόθηκε η δάδα με την ιερή Φλόγα στις «κυρίες» των εταιρειών δημοσίων σχέσεων και του Κολωνακίου; Τι γύρευαν οι τραγουδιστές των «μαύρων» εκατομμυρίων στις λαμπαδηδρομίες; Πού είναι ο Χρήστος Παπανικολάου; Θα κρατήσει τη δάδα; Γιατί δεν δόθηκε η δάδα στον Γιώργο Μεσημέρτζη, που έφτυσε αίμα για να μάθει ο Ελληνας φίλαθλος να δακρύζει από συγκίνηση; Γιατί στο Βέλγιο τιμήθηκαν ο Ρέλαντς, ο Πούτεμανς κι ο Μερξ και όχι οι αντίστοιχοι Ελληνες βετεράνοι; Γκρίνια, λοιπόν -καλόπιστη- μέχρι την άλλη Παρασκευή. Μετά, αρχίζει το «ελληνικό θαύμα»!