Κάθε φορά που μια ελληνική αρχή ή κάποιος αρμόδιος αποτολμούσε να υποστηρίξει ότι η εγκληματικότητα στη χώρα μας οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό στους εκ βορρά, κυρίως, λαθρομετανάστες, αντιμετώπιζε τις κατηγορίες του ρατσιστή, του ξενόφοβου, του αντιδημοκράτη. Απορίας άξιον είναι, λοιπόν, πώς απέφυγε το εδώλιο του κατηγορουμένου (με εισαγγελείς τους γνωστούς συμπολίτες μας υπερδημοκράτες) ο υπουργός Δικαιοσύνης, που είπε προ ημερών το ίδιο πράγμα, αλλά με διαφορετικό τρόπο. O κ. Αναστ. Παπαληγούρας ανακοίνωσε ότι προωθεί διμερή συμφωνία με τα Τίρανα, προκειμένου η χώρα μας να ανεγείρει με δαπάνες της στην Αλβανία φυλακή, στην οποία θα μεταφέρονται όλοι οι καταδικασμένοι στην Ελλάδα Αλβανοί κακοποιοί.
Επ’ ευκαιρία, ο υπουργός Δικαιοσύνης επικαλέσθηκε και τα στοιχεία που δικαιολογούν πλήρως την απόφασή του. Συγκεκριμένα, είπε, ότι οι ελληνικές φυλακές έχουν υπερβεί κατά 80% τα όρια «φιλοξενίας» και πως από το σύνολο των 8.541 κρατουμένων, οι 3.360 (δηλαδή το 43%) είναι αλλοδαποί. Από τους 3.360 δε αλλοδαπούς, οι 1.845 (δηλαδή το 50,5%) είναι Αλβανοί. Το υπόλοιπο ποσοστό καλύπτεται από 252 Ρουμάνους, 64 Βούλγαρους, 40 Σέρβους, από Μαυροβούνιους, Σλοβένους, Σκοπιανούς κ.ά.
Βεβαίως, τα παραπάνω στοιχεία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Το πρόβλημα, συνεπώς, της εισαγόμενης εγκληματικότητος είναι υπαρκτό και σοβαρότατο. Επιπλέον, δεν είναι «αλληλοεξαρτώμενο» με τις συνθήκες παρανόμου εκμεταλλεύσεως του αλλοδαπού εργατικού δυναμικού, ούτε με την κατάσταση οικονομικής εξαθλιώσεως που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες, καταφεύγοντας στην Ελλάδα. Ηδη, στα δεκαπέντε χρόνια που συμβαίνει να δεχόμαστε το μεγαλύτερο, κατά αναλογία πληθυσμού, μεταναστευτικό κύμα στην Ευρώπη, οι συνθήκες εκμεταλλεύσεως των μεταναστών όχι μόνον έχουν περιορισθεί δραστικώς, αλλά και πολλοί από τους μετοίκους έχουν αγοράσει, εδώ ή στη χώρα τους, ακίνητα από τη δουλειά τους, έχουν δημιουργήσει δικές τους επιχειρήσεις, έχουν γίνει -και γιατί όχι- αφεντικά Ελλήνων εργαζομένων. Οσοι, λοιπόν, εξακολουθούν να βάζουν στο ίδιο τσουβάλι από τη μια πλευρά τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίζουν πάντα και παντού αυτοί που εξαναγκάζονται να μεταναστεύσουν και από την άλλη την εγκληματικότητα (ως εξώθηση ή καταφυγή), είτε εθελοτυφλούν, είτε έχουν στρεβλή αντίληψη περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία, φυσικά, δεν αντιστρατεύονται ούτε συγκρούονται με τα εξίσου προστατευομένα κοινωνικά δικαιώματα.
Ο ελληνικός λαός, ο οποίος έχει υποστεί επί μακρόν τη δοκιμασία της μεταναστεύσεως, μπορεί σίγουρα να κάνει έναν απολογισμό αυτής της πικρής εμπειρίας, επικαλούμενος τα όσα θαυμαστά επέτυχε υπό αντίξοες (πολύ χειρότερες απ’ ό,τι οι σημερινές) συνθήκες. Δεν έχει κανένα λόγο, ούτε βεβαρημένο ιστορικό, ώστε να συναρτήσει την οικονομική δυστυχία με την εγκληματικότητα. Με αυτές τις προδιαγραφές, η χώρα μας δέχθηκε και φιλοξενεί ένα μεταναστευτικό πλήθος, αδιαβάθμητης νομιμότητος, το οποίο έχει ήδη υπερκαλύψει το ένα δέκατον του πληθυσμού της(!)
Επειτα απ’ όλα αυτά, προκύπτει το ερώτημα: Ποιος άλλος, εκτός της ελληνικής πολιτείας, έχει το δικαίωμα -και κυρίως την υποχρέωση- να διαχωρίσει την ήρα από το σιτάρι; Μήπως, για λόγους δημοκρατικής ευαισθησίας, θα ‘πρεπε να αναθέσουμε στους εκπροσωπευτικούς φορείς των μεταναστών την αστυνόμευση, τη δίωξη και την τιμωρία των παρανομούντων ομοεθνών τους; Αν οι καθ’ έξιν ή κατ’ επάγγελμα εγχώριοι υπερδημοκράτες πιστεύουν ότι πρέπει να ισχύσει το δεύτερο, ας το πουν ευθέως και επωνύμως, επωμιζόμενοι όμως και τη συνακόλουθη υποχρέωση: Στην περίπτωση που αποτύχει η συνταγή τους, να αναλάβουν αμέσως και ενόπλως την περιφρούρηση των ελληνικών συνόρων, προκειμένου να επιλύσουν, ακόμη και αιματηρώς, το πρόβλημα της λαθρομεταναστεύσεως…