Ενα από τα χαρακτηριστικά του πολιτικού μας συστήματος συνοψίζεται στην παροιμία «βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντ’ έξι». Κάπως έτσι έγινε και με την ιδέα των Ανεξάρτητων Αρχών. Ενώ πριν από δέκα χρόνια δεν είχαμε καμία, τώρα κάθε υπουργός που χρειάζεται κάποια αφορμή για συνέντευξη Τύπου στήνει και μια Ανεξάρτητη Αρχή. Πρόσφατο παράδειγμα ο «Συνήγορος του Καταναλωτή» του υπουργείου Ανάπτυξης. Αυτός στην ουσία είναι μια δεύτερη «Γενική Γραμματεία Προστασίας του Καταναλωτή». Ετσι, χωρίς να καταργηθεί η δεύτερη, πληρώνουμε έναν επιπλέον γραφειοκρατικό μηχανισμό ο οποίος
-θυμηθείτε το!- θα προκαλέσει τριβές επειδή θα ψάχνει για αρμοδιότητες, που ανήκουν στη Γραμματεία Καταναλωτή.
Το πρόβλημα όμως με τις εν Ελλάδι Ανεξάρτητες Αρχές είναι ότι οι περισσότερες δεν είναι ανεξάρτητες. Υπάρχουν κάποιες οι οποίες είναι συνταγματικά κατοχυρωμένες (π.χ. ΑΣΕΠ, Συνήγορος του Πολίτη κ.ά.) και η διοίκησή τους διορίζεται από τη Βουλή. Αυτές λογοδοτούν στις αρμόδιες επιτροπές του Κοινοβουλίου. Αποτελούν μια δημοκρατική κατάκτηση του πολιτικού μας συστήματος, ειδικά στην Ελλάδα που το κράτος είναι βαθιά κομματικοποιημένο.
Υπάρχουν και οι κατ’ όνομα «Ανεξάρτητες» Αρχές, τα προεδρεία των οποίων διορίζονται από τους υπουργούς. Αυτό δεν σημαίνει ότι λειτουργούν με εντολές των υπουργών. Πολλές φορές το κύρος όσων διοικούν τις αρχές υπερσκελίζει την εξουσία των υπουργών, αλλά τυπικά τουλάχιστον είναι υπό τον τον υπουργό που τις διορίζει.
Το ερώτημα όμως είναι: «Πού λογοδοτούν αυτές οι Αρχές;» Διότι αφενός εμφανίζονται ως ανεξάρτητες, άρα δεν πρέπει να λογοδοτούν στον αρμόδιο υπουργό, και αφετέρου δεν είναι ανεξάρτητες, κατά συνέπεια δεν λογοδοτούν στα αρμόδια όργανα της Βουλής.
Το θέμα ανέκυψε όταν ρωτήθηκε στη Βουλή ο υπουργός Μεταφορών κ. Μιχάλης Λιάπης για την εκτεταμένη αναδιάρθρωση στην Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ). Ο κ. Λιάπης έστειλε την ερώτηση στην Επιτροπή, αλλά ο πρόεδρός της κ. Ν. Αλεξανδρίδης αρνήθηκε να απαντήσει, ισχυριζόμενος ότι έχει «διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια» και ότι δεν «εξυπηρετεί κομματικές σκοπιμότητες».
Επειδή όμως σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχουν και άλλες σκοπιμότητες πέραν των κομματικών και επειδή δεν μπορούμε να περιμένουμε τα μέλη της Επιτροπής να λογοδοτήσουν στον Θεό, προκύπτει ένα απλό ερώτημα: Δημιουργούνται βιλαέτια στον διοικητικό μηχανισμό της πολιτείας; Διότι αν η ΕΕΤΤ δεν λογοδοτεί στον υπουργό (που δεν πρέπει), δεν λογοδοτεί στη Βουλή (που πρέπει), τότε μόνο ένας Θεός απομένει για να μάθουμε τι στην ευχή κάνουν εκεί μέσα.