Οι ευωδιές του ολάνθιστου κήπου δίπλα στη θάλασσα της Αίγινας έσμιγαν με τις ψαλμωδίες εκείνο το βράδυ της 19ης Μαρτίου 1999. Ηταν οι Τρίτοι Χαιρετισμοί της τελευταίας άνοιξης του 20ού αιώνα και ο Σπύρος Αλεξίου είχε για πρώτη φορά επιλέξει να μην πάει στην εκκλησία. «Θα ‘θελα να πεθάνω σήμερα» είχε πει στην Καίτη, τη γυναίκα του. «Είσαι κουρασμένος, όλα θα πάνε καλά», του είπε εκείνη, ανυποψίαστη. Μαζί με την Αγγέλα Νικολάου πήγαν στην Παναγιά τη Χρυσολεόντισσα, στο «ξωκκλήσι» για τους Χαιρετισμούς, ο Σπύρος έμεινε σπίτι, περπατούσε στον κήπο, δικό του δημιούργημα, και άκουγε τη λειτουργία από το τρανζιστοράκι… Η κυρία Διονυσία που τον αναζήτησε, τον βρήκε στην καρέκλα του κήπου καθισμένο, ανάμεσα στα λουλούδια, το ραδιοφωνάκι στο χέρι του, τα μάτια κλειστά. Γαλήνιος ο Σπύρος είχε ακολουθήσει το κάλεσμα του Θεού. Τέτοιο ήρεμο θάνατο μόνον οι αγαπημένοι του Κυρίου δικαιούνται κι αυτή ήταν η μόνη παρηγοριά στους δικούς του που έχασαν το στήριγμα και τον σύμβουλό τους…
Δέκα χρόνια πέρασαν από τότε που έφυγε ο καταξιωμένος δημοσιογράφος, κορυφαίος εκκλησιαστικός συντάκτης, Αρχων του Οικουμενικού Πατριαρχείου και αρθρογράφος της «Καθημερινής» με κυριακάτικη στήλη γύρω από εκκλησιαστικά, αλλά και κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Με τον καλό συνάδελφο και φίλο μοιραζόμαστε, επί χρόνια, το ίδιο γραφείο στη Σωκράτους και ο Σπύρος μού παραστάθηκε, όσο λίγοι, στην απώλεια του γιου μου Αλέξη. Νοσταλγώ εκείνο τον καιρό που γράφαμε σκυμμένοι στα γραφεία μας, εκείνος πάνω από το λευκό χαρτί που το γέμιζε με τον ωραίο γραφικό του χαρακτήρα, με μόνο τον ήχο της γραφομηχανής στη δημιουργική σιωπή. Μιλούσαμε κιόλας, διηγόταν ιδίως στιγμές από τις αρχές της δημοσιογραφικής του καριέρας, όταν με πτυχίο Θεολογίας από το Πανεπιστήμιο και ξένες γλώσσες, έφερε ένα νέο αέρα στις εφημερίδες εκείνου του καιρού. Αναθυμόταν τις συζητήσεις του με τον Παύλο Παλαιολόγο, τον οποίο θαύμαζε και για τη συνέπεια στη δουλειά του. Πολλά είχα να τον ρωτήσω γύρω από θέματα που γνώριζε σε βάθος χάρις στη 40χρονη τότε πείρα του και τις πολύτιμες γνωριμίες με προσωπικότητες. Δημιούργησε σχολή ο Σπύρος Αλεξίου στο εκκλησιαστικό ρεπορτάζ, του οποίου αναγνωρίστηκε ως «πρύτανης» και υπερασπίστηκε την Εκκλησία και την Ορθοδοξία με θάρρος και παρρησία. Η προσωπικότητα του Πατριάρχη Αθηναγόρα τον είχε επηρεάσει να αναζητεί τις αληθινές και όχι τις επιφανειακές αξίες της ζωής. Το σπίτι του στην Αίγινα φιλοξένησε τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο, εκκλησιαστικούς παράγοντες, πρέσβεις. Ο Σπύρος Αλεξίου μας έδωσε την είδηση για την ευεργεσία του αείμνηστου Παναγιώτη Θ. Αγγελόπουλου, που ανέστησε από την τέφρα του τον Πατριαρχικό Οίκο και ανακαίνισε λαμπρά τον Αγιο Γεώργιο στο Φανάρι, επί Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Είχε προηγηθεί η μεγάλη προσκυνηματική επίσκεψη-περιοδεία στα κέντρα της Ορθοδοξίας στις ΗΠΑ όπου συνόδευσε τον μακαριστό Πατριάρχη Δημήτριο τον Α΄, άγιο άνθρωπο. Οι εκάστοτε πρωθυπουργοί συχνά του ζητούσαν τη συμβουλή τους στα εκκλησιαστικά θέματα σε ακανθώδεις κορυφώσεις και ο Σπύρος Αλεξίου έλεγε ανοιχτά τη δική του άποψη.
Αυτόν τον δημοσιογράφο που είχε δώσει στη στήλη του τον τίτλο «Με την απλή λογική», θα θυμηθούμε με ελεύθερη είσοδο μεθαύριο Τρίτη 25 Ιανουαρίου, ώρα 7 μ.μ. σε εκδήλωση μνήμης και τιμής, στην Αίθουσα τελετών του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός», σε συνδιοργάνωση με τον Σύνδεσμο των εν Αθήναις Αιγινητών, των οποίων ο Σπύρος Αλεξίου ήταν μέλος. Θα μιλήσουν για τη ζωή και το έργο του ο πρόεδρος του Συνδέσμου κ. Διονύσιος Καλαμάκης, ο βουλευτής, πρώην πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κ. Απόστολος Κακλαμάνης, ο δημοσιογράφος, συγγραφέας, τέως υπουργός κ. Γιάννης Καψής και η κ. Ελένη Μπίστικα από την «Καθημερινή». Θα μιλήσουμε για τον δημοσιογράφο, τον υποδειγματικό οικογενειάρχη και πατριώτη Σπύρο Αλεξίου, που άφησε μεγάλο κενό όχι μόνο στη δημοσιογραφία, αλλά και στην πνευματική ζωή, ιδίως στην Αίγινα, τη γενέτειρά του που υπεραγαπούσε κι εκεί έμεινε, φύλακας άγγελος της οικογένειάς του. Με συγκίνηση είδα στο βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών βιβλίο του «Με την απλή λογική» την αφιέρωση στα εγγόνια του από τη μονάκριβη κόρη του, τη δημοσιογράφο Σίλα Αλεξίου, που ήταν τότε μικρά παιδιά. «Στον Θάνο και στην Κατερίνα, τα παιδιά μου, που τα αγαπώ πολύ, ο παππούς Σπύρος, 31/12/93. Μαθητής ο Θάνος, όταν του ζητήθηκε από το σχολείο του, τη Λεόντειο, να γράψει Εκθεση «για μια προσωπικότητα που θαυμάζω», όλοι νομίζαμε πως θα ‘γραφε για τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο! Εκείνος, όμως, έγραψε για τον παππού του. Ηξερε καλύτερα. Τώρα ο Θάνος Λεούσης είναι διπλωμάτης και η Κατερίνα με πανεπιστημιακές σπουδές στην Αγγλία και πτυχίο σκηνοθέτη κινηματογράφου, ασχολείται με αρχιτεκτονική εσωτερικού χώρου. Ολοι έμειναν πιστοί στην Αίγινα και ο κήπος ανθίζει πάντα, ευλογημένος. Προσωπικά θα μιλήσω για τον άνθρωπο Σπύρο Αλεξίου και για τον δημοσιογράφο θ’ αφήσω να μιλήσουν αποσπάσματα από άρθρα του, τα περισσότερα από την «Καθημερινή», από τα βιβλία του, εκδόσεις Τάσος Πιτσιλός, «Η Εκκλησία στην εποχή μας», 1978, «Εκκλησία και Κοινωνία», 1987 και «Με την απλή λογική», 1992, που τόσο μας λείπει, όσο και η δημοσιογραφική φωνή του Σπύρου Αλεξίου, αξέχαστου φίλου…