Κύριε διευθυντά
Πρόσφατα δημοσιεύθηκαν στην αγαπητή «Καθημερινή» επιστολές, του κ. Αντώνη Βενέτη, καθώς και του κ. ∆ημήτρη Γεωργαντά, γνωστών και τακτικών επιστολογράφων, που αφορούσαν το θέμα των παιδοπόλεων της Φρειδερίκης κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου.
Είναι γεγονός, και είναι φυσικό να υπάρχουν και διιστάμενες απόψεις. Ομως, ενώ ο κ. Βενέτης καταθέτει την προσωπική του εμπειρία, διότι υπήρξε τρόφιμος αυτών, ο κ. Γεωργαντάς πασχίζει, δίκην συνηγόρου υπεράσπισης ή κατηγορίας, να βρει επιχειρήματα εναντίον της μίας, όμως, μόνον πλευράς.
Για να βοηθήσω στη σωστή ενημέρωση, θα ήθελα ν’ αναφέρω ότι προ τριών μηνών εξεδόθη από τον εκδοτικό οίκο Θεσ/κης «Επίκεντρο Α.Ε.», το βιβλίο «Ηταν μια εποχή φωτιάς» του Βασίλη Σάνδρη. Ο συγγραφέας, σαν βάση του βιβλίου του αναζήτησε, βρήκε και κατέγραψε, ύστερα από πολυετή προσπάθεια, 174 συνεντεύξεις επιζώντων της εποχής του Εμφυλίου, και αρκετοί απ’ αυτούς υπήρξαν τρόφιμοι στις παιδοπόλεις της Φρειδερίκης, όπως και άλλοι συμμετείχαν στο «παιδομάζωμα».
Τα κείμενα των συνεντεύξεων έχουν κατατεθεί στην έδρα Προφορικής Ιστορίας του Παν/μίου Θεσσαλίας. ∆ιαβάζοντας λοιπόν τις αυθεντικές μαρτυρίες των ανθρώπων αυτών που έζησαν τα γεγονότα και είναι όλων των πολιτικών αποχρώσεων, μαθαίνει κανείς από πρώτο χέρι όλη την αλήθεια και μάλιστα από διασταυρωμένες πηγές. Ιδιαίτερα για το «παιδομάζωμα» ο συγγραφέας αποκαλύπτει για πρώτη φορά ένα απαγορευμένο θέμα για τους ιστοριογράφους της Αριστεράς, που αφορά την «επαναδιαλογή», το οποίο τεχνηέντως αποσιωπάται. Πρόκειται για μια πολύ μεγάλη συμβολή στην ιστορική αλήθεια. Επαναδιαλογή ήταν ο διαχωρισμός των παιδιών του παιδομαζώματος και η επαναπροώθησή των στο μέτωπο των μαχών, όσων ήταν κυρίως 15 και 16 ετών. Από τα 2.000 περίπου τέτοια παιδιά, ελάχιστα επέζησαν. ∆ίκαιη κρίση είναι η σύγκριση, όπως θα έλεγε και ο Γεώργιος Παπανδρέου.