ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ

Αφού η ερχόμενη σε λίγες μέρες χρονιά, το 2021, είναι επετειακή –διακόσια χρόνια από την Επανάσταση των τότε Ελλήνων και την αποτίναξη του ζυγού δουλείας στους Τούρκους– ας θυμηθούμε συνωδά και μία ακόμα συντυχία.

Οι πολιτικοί αποφασίζουν και ενεργούν στοχεύοντας όχι στην αντιμετώπιση των ανθρώπινων αναγκών, αλλά πρωταρχικά στην επανεκλογή τους.

Το βεβαιώνει η ιστορική εμπειρία: Ενας λαός, μια ιδεολογία, ένα κόμμα, όταν παρακμάζει, είναι αδύνατο να πιστοποιήσει και να παραδεχθεί την παρακμή του.

Δεν μοιάζει καθόλου παράδοξο, που χαιρόμαστε οι Ελληνώνυμοι για την εκλογή του Τζο Μπάιντεν στην προεδρία των ΗΠΑ – η σύγκριση του ανθρωπολογικού τύπου και της συμπεριφορικής εικόνας τον καθιστούσε ασύγκριτα προτιμότερον από τον παρανοϊκά ασυμμάζευτο αντίπαλό του.

Ο κορωνοϊός, απειλή εφιαλτική για την ανθρωπότητα σύμπασα, χωρίς εξαιρέσεις. Αγγιξε τον πλανητάρχη, καταπόνησε τον Βρετανό πρωθυπουργό, ταπείνωσε πολλές διεθνείς διασημότητες.

Ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε (το κράτος εντέλλεται) τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση του 1821: Τη λαϊκή εξέγερση που ελευθέρωσε από την τουρκική τυραννία ένα ελάχιστο κομμάτι ελληνικής γης και ένα επίσης ολίγιστο ποσοστό πληθυσμού. 

Η πιστοποίηση ότι «ο Ελληνισμός έχει ιστορικά τελειώσει», εισπράττεται, κατά κανόνα, σαν υποκειμενική εκτίμηση – γνώμη – άποψη.

«Το κράτος έχει συνέχεια». Η φράση ηχεί (και λειτουργεί) σαν πολιτική προστακτική. Αλλά με εκκρεμή την απάντηση στο ερώτημα: Συνέχεια του κράτους είναι η συνέχεια της εκφρασμένης βούλησης των πολιτών ή η συνέχιση ισχύος αποφάσεων του κοινοβουλίου υπερψηφισμένων με διαφορά ελάχιστων ψήφων;

Εύγλωττη φωτογραφία: Καμιά τριανταριά εφηβάκια, μαθητές και μαθήτριες Γυμνασίου, κάθονται αποκαμωμένα στα σκαλοπάτια, μπροστά από την κλειδωμένη, με αλυσίδα και λουκέτο, εξώθυρα του σχολειού τους.

Στο πεδίο των ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι μάλλον φανερό ότι η ελληνική πλευρά αποφεύγει να μιλήσει για το παρελθόν, αποφεύγει τη γλώσσα της Ιστορίας. Ο,τι συζητείται, είναι πρόβλημα τωρινό, επικαιρικό, άσχετο με καταβολές στο παρελθόν των δύο λαών.

Τόσο οι φίλοι της χώρας μας (αν πραγματικά υπάρχουν) όσο και οι επίβουλοι, γνωρίζουν εμπεριστατωμένα την παρακμή μας – την αποδιοργάνωση και κωμική αναποτελεσματικότητα θεσμών και δομών της κρατικής μας συλλογικότητας.

Ακόμα και την εμπλοκή σε πόλεμο (τη θυσία της ζωής άγνωστου αριθμού πολιτών και την καταστροφή μικρού ή μεγάλου μέρους της κοινωνικής περιουσίας) την αποφασίζουν οι επαγγελματίες της εξουσίας, όχι η κοινωνία των πολιτών.