EΠIΦYΛΛIΔA

Η «φοβερά του λοιμού απειλή», πανδημία του κορωνοϊού, κατακλύζει ολόκληρο τον πλανήτη μας με τρόμο και φρικώδη οδύνη. Η ιλιγγιώδης ανάπτυξη της ιατρικής επιστήμης, της φαρμακευτικής έρευνας και τεχνολογίας, των θεσμών νοσηλείας, αποδείχθηκαν αθύρματα δραματικής ανεπάρκειας για την ανάσχεση της συμφοράς.

Ο τρόμος για τον κορωνοϊό μας παραλύει. Πάμπολλες αφορμές θανάτου παραμονεύουν σε κάθε κλάσμα δευτερολέπτου. Ο κορωνοϊός μας τρομοκρατεί, γιατί δεν τον ξέρουμε, μας αιφνιδίασε και δεν έχουμε τρόπους να αμυνθούμε – φάρμακα και εμβόλιο. Μας πανικοβάλλει το κατακόρυφα αυξημένο στατιστικό ενδεχόμενο να μολυνθούμε. Να έχουμε έναν βασανιστικό θάνατο μέσα σε νοσοκομειακό αλαλούμ πανικού.

Πρέπει να είναι ψυχοφθόρος μαζοχισμός να είσαι αρχιτέκτονας με συνείδηση εργολάβου οικοδομών, γιατρός με συνείδηση κομψού χρηματολάγνου, δάσκαλος αργυρώνητος με καλοστημένα «ιδιαίτερα», πολιτικός υποταγμένος στον υπόκοσμο του άνομου πλούτου και του δημοσιογραφικού αμοραλισμού.

Ο Σωκράτης απευθύνεται στους πολίτες δικαστές του. Τον έχουν μόλις καταδικάσει να διαλέξει: θάνατο ή εξορία.

Στις 26 του προηγούμενου μήνα, Φεβρουαρίου, πραγματοποιήθηκε στο Αμάν της Ιορδανίας μια «αδελφική συνάντηση», όπως αυτοτιτλοφορήθηκε, μερικών από τους «προκαθημένους» των εθνικών αυτοκέφαλων, «ορθόδοξων» Εκκλησιών.

Μια είδηση που αγνοήθηκε ή «πέρασε στα ψιλά» τον τελευταίο καιρό, μπορεί να σηματοδοτεί ενδεχόμενο ελπίδας. Και ελπίδα, στη σημερινή ελλαδική κοινωνία, μόνο μία μπορεί να υπάρξει: Να αλλάξει επίπεδο προβληματισμού και ιεράρχηση ενδιαφερόντων το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Το πρόβλημα το ζούμε όλοι κατάσαρκα. Το ξέρουμε, ξέρουμε όλοι και τη λύση του. Κανένας μας δεν τολμάει να πει τη λύση. Οπως σε αποτυχημένο γάμο κανένας δεν μιλάει για διαζύγιο, στον καρκίνο κανένας δεν μιλάει για θάνατο. Συνεχίζουμε να διχογνωμούμε παθιασμένοι για το πρόβλημα, ενώ ξέρουμε τη λύση. Οπως στη δικτατορία: πολυσέλιδες οι εφημερίδες, καμιά δεν ονομάτιζε το πρόβλημα, οι δημόσιοι αγορητές το ίδιο.

Τη γνώση, την ενημέρωση-πληροφορία, συχνά και τη σπουδή τις υποκαθιστούν σήμερα οι εντυπώσεις. Πάντοτε στις ανθρώπινες κοινωνίες η ικανότητα «να κερδίζονται οι εντυπώσεις» ήταν προσόν, πλεονέκτημα.

Μοιάζει νόμος φυσικός, ιδίωμα της φύσης του ανθρώπου: όσο λιγότερα ξέρει ο άνθρωπος τόσο περισσότερες βεβαιότητες να έχει. Ισως είναι από τα συμπτώματα που ο Φρόιντ χαρακτήρισε «μεταστροφή της ενόρμησης στο αντίθετό της» (Verkehrung ins Gegenteil) – κάποιος ειδήμων θα μπορούσε να μας το φωτίσει.

Υπάρχει ο επαγγελματικός δημόσιος λόγος, η δημοσιογραφία. Εχει αφετηρία την κοινή σε μια συμβίωση ανάγκη της πληροφόρησης και ανταλλαγής απόψεων.

Στη διάρκεια μιας και μόνο γενιάς τα δεδομένα και οι προϋποθέσεις κρατικής άμυνας έχουν αλλάξει στην Ελλάδα ριζικά.

Στην άσκηση της ιατρικής και στην πράξη της πολιτικής η ξεχωριστή ικανότητα, το ταλέντο ή χάρισμα, αποκαλύπτεται στη διάγνωση: Στην ταχύτητα και ευστοχία εντοπισμού της αιτίας που γεννάει το νοσηρό σύμπτωμα.