Ο Δρ. Ροχάν Αγκαρβάλ είναι 26 ετών και δεν έχει καν τελειώσει ακόμη την ιατρική του εκπαίδευση.
Παρ’ όλα αυτά, σε ένα από τα καλύτερα νοσοκομεία στην Ινδία, εκείνος είναι ο γιατρός που πρέπει να αποφασίσει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει όταν καταφθάνουν ασθενείς που πασχίζουν να ανασάνουν και τα μέλη της οικογένειάς τους παρακαλούν για έλεος.
Καθώς το σύστημα Υγείας της Ινδίας βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης εξαιτίας ενός καταστροφικού δεύτερου κύματος του κορωνοϊού, ο Δρ. Αγκαρβάλ παίρνει αυτές τις αποφάσεις εντός μιας 27ωρης εργάσιμης ημέρας, η οποία συμπεριλαμβάνει μια ζοφερή νυχτερινή βάρδια, στην οποία είναι υπεύθυνος του τμήματος επειγόντων περιστατικών στο νοσοκομείο του στο Νέο Δελχί.
Όλοι στο Νοσοκομείο Holy Family – οι ασθενείς, οι συγγενείς και το προσωπικό – γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν αρκετά κρεβάτια, αρκετό οξυγόνο ή αρκετοί αναπνευστήρες για να κρατήσουν ζωντανούς όλους εκείνους που φτάνουν στο νοσοκομείο.
«Το ποιος θα σωθεί και ποιος δεν θα σωθεί είναι κάτι που πρέπει να αποφασίζεται από τον Θεό», λέει ο Δρ. Αγκαρβάλ.
«Δεν είμαστε φτιαγμένοι για αυτό – είμαστε απλώς άνθρωποι. Αλλά σε αυτή τη φάση, αναγκαζόμαστε να το κάνουμε».
Όταν ο 26χρονος γιατρός μιλάει για τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων σχετικά με τους ασθενείς, την κάνει να ακούγεται σαν κάτι απλό.
«Αν ένας ασθενής έχει πυρετό και ξέρω πως είναι άρρωστος αλλά δεν του χρειάζεται οξυγόνο, δεν μπορώ να τον δεχτώ», αναφέρει.
«Αυτά είναι τα κριτήρια. Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν στους δρόμους χωρίς οξυγόνο. Έτσι εκείνους που δεν το έχουν ανάγκη, ακόμη κι αν είναι άρρωστοι, συνήθως δεν τους δεχόμαστε [στις ΜΕΘ]», εξηγεί. Αυτή είναι η μία επιλογή.
«Η άλλη επιλογή αφορά στην περίπτωση που έχω να κάνω με έναν ηλικιωμένο κύριο και έναν νεαρό, που και οι δύο χρειάζονται οξυγόνο. Έχω μόνο μια κλίνη διαθέσιμη στη ΜΕΘ. Και δεν μπορώ εκείνη τη στιγμή να είμαι συναισθηματικός, και να σκεφτώ ότι ο μεγάλος ασθενής είναι ο πατέρας κάποιου. Θα πρέπει να σωθούν οι νεότεροι».
Ξεκινά να βηματίζει στα Επείγοντα και δεν κοιτάζει σχεδόν καθόλου εκείνους τους ασθενείς που είναι καθιστοί και έχουν τις αισθήσεις τους. Όπου και αν πάει ο Δρ. Αγκαρβάλ, ακούει τον ήχο καρδιακών μηχανημάτων ενώ προσπαθεί να κοιμηθεί.
Ακούει τη σιγανό κουδούνισμά τους καθώς παίρνει έναν σύντομο ύπνο στο νοσοκομείο.
Τα ακούει όμως και στο σπίτι του όταν κοιμάται στο δικό του κρεβάτι, και του είναι αδύνατο να ξεχάσει τους θανάτους που σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικής του βάρδιας – όχι επειδή δεν προσπάθησε να σώσει τους ασθενείς, αλλά επειδή δεν είχε τους πόρους για να το κάνει.
Σε φυσιολογικές συνθήκες, το Holy Family είναι ένα από τα καλύτερα νοσοκομεία στη χώρα, προσελκύοντας ασθενείς από όλο τον κόσμο – και ακόμα είναι, δεδομένων των συνθηκών σε νοσοκομεία της κυβέρνησης, όπου υπάρχουν δύο ασθενείς ανά κρεβάτι ή πεθαίνουν έξω πάνω σε φορεία κάτω από τον ζεματιστό ήλιο.
Ωστόσο, το νοσοκομείο εξακολουθεί να βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση, καθώς έχει χωρητικότητα για 275 ενήλικες, και αυτή τη στιγμή νοσηλεύονται εκεί 385.
Μια πινακίδα που έχει στηθεί απ’ έξω δείχνει τον αριθμό των διαθέσιμων κρεβατιών και κλινών ΜΕΘ για την Covid, ο οποίος παραμένει ο ίδιος εδώ και εβδομάδες: μηδέν.
Πηγή: Reuters