Περιδίνηση μιας κοινωνίας (μας)

Περιδίνηση μιας κοινωνίας (μας)

2' 10" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​Η εικόνα ενός εφήβου με ένα λοστό στο χέρι που βρίσκεται στο κέντρο μιας πόλης και σπάει ό,τι βρίσκει μπροστά του, σε όποιο πλαίσιο κι αν ενταχθεί, δεν μπορεί να στείλει θετικό μήνυμα. Το βίντεο του Θοδωρή Παπαδουλάκη (ο σκηνοθέτης του σίριαλ «Το νησί») που κυκλοφόρησε στις 10 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και έγινε viral στο Διαδίκτυο, είχε στόχο να μας ταρακουνήσει, να υπογραμμίσει εμφατικά τις φοβερές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος καθηλωμένος σε αναπηρικό καρότσι όταν αποφασίζει να κινηθεί στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη ή σε οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ελλάδας.

Η αδελφή του οργισμένου νέου συναντάει παντού εμπόδια, η καθημερινότητά της είναι ανυπόφορη, αυτοκίνητα παράνομα παρκαρισμένα τής κόβουν τον δρόμο, τραπεζοκαθίσματα που καταλαμβάνουν το πεζοδρόμιο το ίδιο, παντού επικρατεί αναρχία και ανομία.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον κινείται ο θυμωμένος νέος, ο πρωταγωνιστής. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είναι τεταμένα. Περπατάει γρήγορα και νευρικά. Δείχνει να μην επικοινωνεί με το περιβάλλον. Βρίσκεται σ’ έναν δικό του κόσμο, έχει για καύσιμο την οργή. Αναποδογυρίζει τραπέζια, σπάει παρμπρίζ αυτοκινήτων. Ο σκοπός των δημιουργών του τετράλεπτου βίντεο ήταν η ευαισθητοποίηση του πολίτη σε θέματα που σε άλλες χώρες της Ευρώπης είναι λυμένα και τακτοποιημένα εδώ και δεκαετίες. Για να τον πετύχουν επέλεξαν να προκαλέσουν σοκ στον θεατή, προβάλλοντας μια εικόνα σκληρή, μια εικόνα καταστροφής.

Πολλά απ’ όσα παρακολουθούμε στο βίντεο μάς είναι οικεία. Στις αφιλόξενες και εχθρικές ελληνικές πόλεις, μεγάλες αλλά και μικρότερες, η ζωή μας συχνά μοιάζει με σλάλομ στον παραλογισμό, στην παρανομία, στην αγένεια, στην αταξία, στο χάος.

Με αυτές τις συνθήκες, στην Ελλάδα της κρίσης, της έλλειψης οράματος, της συλλογικής απογοήτευσης, ο θυμός είναι ακόμη πιο έντονος, πιο καθημερινός, μας πνίγει, μας ακινητοποιεί ή μας βάζει στον πειρασμό να τα σπάσουμε όλα.

«Είναι δύσκολο να ελέγξεις τον θυμό σου. Ολοι το ξέρουν αυτό. Και γι’ αυτόν τον λόγο, ο θυμός είναι η πιο δραστική μέθοδος θυματοποίησης. Ισως να μην είναι τυχαίο που οι λέξεις “θυμός” και “θύμα” συγγενεύουν τόσο πολύ… Γιατί ο θυμός φτιάχνει τα θύματά του προτού ξεσπάσει», γράφει στην εξαιρετική νουβέλα του «Η γη του θυμού» ο Χρήστος Χρυσόπουλος.

Ο συγγραφέας καταγράφει τις δονήσεις μιας κοινωνίας που κινείται στην κόψη του ξυραφιού. Μια απλή χειρονομία, μια δυσερμήνευτη κίνηση, ένα λοξό βλέμμα, στους δρόμους, στον εργασιακό χώρο, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις γειτονιές, αρκεί για να την κάνει να ξεσπάσει.

Μια κοινωνία στην κόψη του ξυραφιού δεν έχει ανάγκη από ακόμη περισσότερα μηνύματα βίας για να αφυπνιστεί. Σε αυτήν την παγίδα έπεσε ο σκηνοθέτης. Στην ευκολία της αναπαραγωγής εικόνων με τις οποίες νιώθουμε, δυστυχώς, μεγάλη οικειότητα και σε αυτές κάνουμε συχνά δικές μας προβολές. Γι’ αυτό, το βίντεο είχε τόσο μεγάλη επιτυχία.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή