Επί τέσσερα χρόνια, ο κ. Τσίπρας της Αριστεράς και της προόδου επέλεξε να συγκυβερνήσει τη χώρα με ένα κόμμα του εθνικολαϊκισμού και της οπισθοδρόμησης. Με το σλόγκαν «έχουμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία», ο κ. Τσίπρας προώθησε μια ακραία ατζέντα εξωθεσμικών παρεμβάσεων για να ελέγξει τα μέσα ενημέρωσης, να χτίσει με επιχειρηματίες και παρένθετα πρόσωπα τη διαπλοκή της Αριστεράς και να χειραγωγήσει τη Δικαιοσύνη, απειλώντας με φυλάκιση των πολιτικών αντιπάλων του με την κατασκευή προστατευόμενων μαρτύρων. Τώρα που ο συνένοχος σε όλες τις κυβερνητικές αμαρτίες εγκατέλειψε το καράβι που έχει αρχίσει να μπάζει νερά, ο κ. Τσίπρας βάζει πάλι τη μάσκα του κεντροαριστερού. Κάνει προσκλητήριο για τη συγκρότηση ενός προοδευτικού μετώπου, «κόντρα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στην άνοδο της Ακροδεξιάς».
Ο άνθρωπος που ομνύει στα ανθρώπινα δικαιώματα, και χάρη στα ισχυρά ευρωπαϊκά αναχώματα δεν μπόρεσε να κάνει την Ελλάδα Βενεζουέλα το 2015, στηρίζει τώρα το καθεστώς Μαδούρο των χιλιάδων νεκρών αντιφρονούντων, των δύο εκατομμυρίων που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα και του κλειστού Κοινοβουλίου. Ο άνθρωπος που κόπτεται για τη Δημοκρατία προωθεί νόμο, ώστε οι 500.000 επιστήμονες που έφυγαν από την Ελλάδα στα χρόνια των μνημονίων να μην μπορούν να εκλέξουν παρά μόνον τρεις βουλευτές στους τριακόσιους. Καλή η Δημοκρατία, αλλά όχι και να τον «μαυρίσουν». Ο ίδιος υμνούσε τη δημοκρατική κατάκτηση της απλής αναλογικής, την οποία δέχτηκε να ψηφίσει μαζί με τη Χρυσή Αυγή. Ο άνθρωπος ορκιζόταν στους μη προνομιούχους Ελληνες και δέχτηκε ΦΠΑ 24% σε βασικά τρόφιμα, ενώ πέρασε για 99 χρόνια τη δημόσια περιουσία στους ξένους. Για να αποδειχθεί ότι, τελικά, νοιάζεται για τους πιο προνομιούχους Ελληνες, τους δημοσίους υπαλλήλους – κανένας τους δεν έχασε τη δουλειά του στα χρόνια της κρίσης, ενώ οι μισθοί τους είναι διπλάσιοι από αυτούς του ιδιωτικού τομέα του ενός εκατομμυρίου ανέργων.
Τελικά η υποκρισία δεν έχει όρια. Είναι φανερό ότι για τον κ. Τσίπρα προοδευτικό είναι ό,τι συμφέρει τον ίδιο.