Ο υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Ντέιβιντ Μάλπας είναι ο πρώτος έμπιστος συνεργάτης του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ που αναδεικνύεται στην κορυφή ενός διεθνούς οργανισμού, καθώς ο πρόεδρος Τραμπ τον πρότεινε για πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας – θέση που αναμένεται να επιβεβαιωθεί από το 12μελές συμβούλιό της με την υποστήριξη των Ευρωπαίων. Ο 62χρονος οικονομολόγος μπορεί να μην είναι γνωστός για την οικονομική του έρευνα, αλλά χαίρει της εμπιστοσύνης του προέδρου Τραμπ – και αναμένεται να μεταφέρει στον διεθνή οικονομικό οργανισμό το νέο στρατηγικό δόγμα των ΗΠΑ, ότι δηλαδή η μεγαλύτερη απειλή για τις ΗΠΑ είναι ο στρατηγικός ανταγωνισμός με τις μεγάλες αναπτυσσόμενες οικονομίες.
Ο κ. Μάλπας υπηρετεί πιστά την επιθετική εμπορική πολιτική του προέδρου Τραμπ και την αντιπαλότητα με την Κίνα, προκειμένου να επιτύχει ένα «πιο δίκαιο» διεθνές εμπόριο. Το ερώτημα είναι πώς αυτή η αντιπαλότητα θα επηρεάσει έναν πολυμερή οργανισμό, που κατεξοχήν υπηρετεί τις αναπτυσσόμενες χώρες και στον οποίο χώρες όπως η Κίνα έχουν αυξανόμενη επιρροή.
Ως πρώτη εκτίμηση, είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι η γεωπολιτική ένταση στο εσωτερικό του οργανισμού θα οξυνθεί. Μια άλλη πιθανή απάντηση είναι ότι ο κ. Μάλπας θα θέσει νέες προτεραιότητες στην Παγκόσμια Τράπεζα, για τη χρηματοδότηση έργων που συνεισφέρουν στη γεωπολιτική στρατηγική των ΗΠΑ, όπως η ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία, αλλά όχι και για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, την οποία δεν αναγνωρίζει ως πρόβλημα ο Αμερικανός πρόεδρος. Οπως το θέτει ο συνεργάτης του American Enterprise Institute Ντέσμοντ Λάχμαν στην «Κ», «η επιλογή μπορεί να επηρεάσει τον δανεισμό προς την Κίνα, αλλά και το έργο της Τράπεζας στην κλιματική αλλαγή». Ο κ. Μάλπας έχει υπάρξει ιδιαίτερα επικριτικός έναντι των διεθνών οργανισμών για τις πολιτικές τους, ενώ θεωρεί πως η Παγκόσμια Τράπεζα είναι «πολύ μεγάλη, πολύ αναποτελεσματική και πολύ απρόθυμη να αποκόψει από τη χρηματοδότησή της αναπτυσσόμενες οικονομίες που δεν τη χρειάζονται πια, καθώς έχουν γίνει οι ίδιες μηχανές της ανάπτυξης». Οπως εκτιμά όμως ο κ. Λάχμαν, «ο διεθνής οργανισμός σίγουρα χρειάζεται μεταρρύθμιση, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι το όραμα ή η εμπειρία του κ. Μάλπας θα την οδηγήσει στη σωστή κατεύθυνση… Μπορεί να αποδειχθεί όσο αποτυχημένος υπήρξε ο Πολ Γούλφοβιτς».
Το ενδιαφέρον για την Ελλάδα σε αυτήν τη συγκυρία των καλών σχέσεων με τις ΗΠΑ είναι ότι ο κ. Μάλπας έχει μια γεωστρατηγική θεώρηση για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και πιστεύει ότι είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ να διασφαλιστεί η σταθερότητα στην περιοχή – κάτι που επίσης αναμένεται να επηρεάσει τις επιλογές της Παγκόσμιας Τράπεζας. Παλαίμαχος της οικονομικής διπλωματίας ο κ. Μάλπας, ως σύμβουλος των κυβερνήσεων Ρέιγκαν και Μπους είχε να χειρισθεί τις κρίσεις χρέους του ’80 στη Λατινική Αμερική και του ’90 στην Ασία. Αυτή η εμπειρία τον έχει κάνει επικριτικό απέναντι στα προγράμματα του ΔΝΤ, και είναι χαρακτηριστικό ότι το 2012 είχε επικρίνει και το ελληνικό πρόγραμμα. Εχει άλλωστε χαρακτηρίσει υπερβολικά παρεμβατικούς τους διεθνείς οργανισμούς, που θεωρεί ότι επιβάλλουν μέτρα όπως φόρους και περιορισμούς στον ιδιωτικό τομέα χωρίς να μειώνουν το κράτος, με αποτέλεσμα να λειτουργούν αντιαναπτυξιακά. Τέλος, είχε ταχθεί εναντίον της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, διότι θεωρούσε ότι η αναστάτωση θα είχε σοβαρές γεωπολιτικές συνέπειες για τις ΗΠΑ, «που έχουν ζωτικό συμφέρον να υπάρχουν ισχυρές, αναπτυσσόμενες και εύρωστες δημοκρατίες στις βόρειες ακτές της Μεσογείου».