Καλώς την κι ας άργησε. Η πρόσφατη δήλωση της Φώφης Γεννηματά ότι είμαστε «σε πόλεμο με τον τυχοδιώκτη, νεοκομμουνιστή Τσίπρα και την παρέα του», καθώς και η διαπίστωσή της ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «έχει υπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό όσο καμία άλλη κυβέρνηση», αποτελεί επιτέλους μια ξεκάθαρη θέση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ. Παίρνει μάλιστα σαφείς αποστάσεις από κάποιες φιλοσυριζαϊκές θέσεις που μοιράζεται μια ομάδα στελεχών του ΚΙΝΑΛ. Χαρακτηριστική ήταν η άποψη που εξέφρασε ο γραμματέας επικοινωνίας του κόμματος Σταμάτης Μαλέλης, ότι το ΚΙΝΑΛ δεν θα συνεργαστεί με μια κυβέρνηση Ν.Δ. που «θα φέρει τον όλεθρο» και δεν θα φοβηθεί και δεύτερες εκλογές με απλή αναλογική. Δήλωση που προκάλεσε αντιδράσεις στον χώρο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης αφού απέκλειε κάθε συνεργασία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε περίπτωση που η αξιωματική αντιπολίτευση δεν πετύχει αυτοδυναμία.
Κάποια στελέχη του ΚΙΝΑΛ φαίνεται να διακατέχονται από μια αντιδεξιά αντίληψη της δεκαετίας του ’80, χωρίς να λογαριάζουν την κοσμογονία που έχει συντελεστεί σε όλο τον κόσμο στον χώρο της Kεντροαριστεράς, ενώ δεν φαίνεται να νιώθουν καμία απέχθεια για τα νέα πολιτικά ήθη που εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ζωή του τόπου – την απόπειρα διχασμού του κόσμου (ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν), τη στοχοποίηση και τους τραμπουκισμούς κατά στελεχών του ΠΑΣΟΚ ως προδοτών, προσκυνημένων και γερμανοτσολιάδων. Οποιαδήποτε ωστόσο λογική προσέγγισης με τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ είναι καταστροφική για το ΚΙΝΑΛ, διότι θα οδηγήσει στην εκλογική εξαφάνισή του και στη συνέχεια στην απορρόφησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Προσβάλλει κάθε ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ που ζητεί οι επόμενες εκλογές να είναι τιμωρητικές για τον κ. Τσίπρα – για τον τυχοδιωκτισμό του, την αλαζονεία του, την απαξιωτική συμπεριφορά τους προς τους θεσμούς και την αβάσταχτη ελαφρότητά του.
Το ΠΑΣΟΚ έχει παίξει ιστορικά πρωταγωνιστικό ρόλο στην πορεία της ελληνικής κοινωνίας προς την ανάπτυξη και την πρόοδο. Ετσι και το 2010 σήκωσε το βάρος της ευθύνης –κόντρα στις αερολογίες της Ν.Δ. και στον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ– για να σώσει τη χώρα από τη χρεοκοπία. Υπέγραψε μόνο του το πρώτο μνημόνιο και στη συνέχεια στήριξε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με τη Ν.Δ. για να βγάλει την Ελλάδα στην επιφάνεια. Αντίθετα ο κ. Τσίπρας –αν και γνώριζε ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος για τη χώρα– αγνόησε το εθνικό συμφέρον και αναρριχήθηκε στην εξουσία δημοκοπώντας ασύστολα. Παρέσυρε με απίθανα ψέματα τον λαό, υποσχόμενος ότι θα σκίσει τα μνημόνια, θα μειώσει τους φόρους, θα αυξήσει μισθούς και συντάξεις, και θα τα βάλει με τις διεθνείς αγορές και τη μαντάμ Μέρκελ. Οδήγησε τη χώρα στο κατώφλι του Grexit, υπέγραψε τρίτο μνημόνιο φορτώνοντας δεκάδες δισεκατομμύρια στο χρέος και καθυστερώντας για τέσσερα ολόκληρα χρόνια την επιστροφή της χώρας στην ανάπτυξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, συγκυβερνώντας σε απόλυτη αρμονία με την ανερμάτιστη Ακροδεξιά των ΑΝΕΛ, προσπάθησε να ράψει την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στα μέτρα του. Δημιούργησε τη δική του διαπλοκή για να κάνει τις δουλειές του και επιχείρησε να χειραγωγήσει τους θεσμούς, με πρώτη τη Δικαιοσύνη, για να ελέγξει την ενημέρωση και να απειλήσει με φυλάκιση τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Οι ίσες αποστάσεις από Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή κατάντια βάζουν σε ίση μοίρα τον πολιτικό αντίπαλο με τον αυταρχικό πολέμιο της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Στέλνουν ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ κατευθείαν στον κ. Μητσοτάκη. Η Ελλάδα χρειάζεται ισχυρή κυβέρνηση που θα φέρει ξανά την ηρεμία στη χώρα, θα πάψει να διχάζει τον ελληνικό λαό, θα δημιουργήσει βεβαιότητα, θα προσελκύσει επενδύσεις και θα παραγάγει τις συνθήκες για την επιστροφή των 500.000 Ελλήνων επιστημόνων που έφυγαν στα χρόνια της κρίσης. Το ΚΙΝΑΛ πρέπει να βγει ισχυρό από τις εκλογές και έτοιμο να συνεργαστεί πάνω σε ένα προοδευτικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης που απεχθάνεται ο οπισθοδρομικός –δέσμιος του Δημοσίου– ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αναζητεί η ευρωπαϊκή Ν.Δ. του Κυρ. Μητσοτάκη.