Μια Ρωσίδα αριστοκράτισσα του 19ου αιώνα, η Λιουμπόβ Αντρέγιεβνα, είναι βυθισμένη στα χρέη για τα οποία έχει τοποθετήσει ως ενέχυρο το οικογενειακό φέουδο που βρίσκεται κοντά στη Μόσχα. Η έπαυλη που για πάνω από 100 χρόνια ήταν η εστία της ισχυρής οικογένειας περιστοιχίζεται από έναν απέραντο βυσσινόκηπο. Η Λιουμπόβ αρνείται να συμβιβαστεί με τις μεταβολές που επέφεραν την παρακμή των αριστοκρατών και την άνοδο των αστών και δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι σε λίγες ημέρες θα πραγματοποιηθεί η δημοπρασία του βυσσινόκηπου. Ομορφη και καταθλιπτική, πλησιάζει στο κατώφλι της άνοιας. Για μια στιγμή διακρίνει στο βάθος του βυσσινόκηπου τη μητέρα της που είναι πεθαμένη πολλά χρόνια.
Η Λιουμπόβ δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό της ότι βρίσκεται σε δεινή οικονομική κατάσταση και αρνείται να συναινέσει σε πρακτικές λύσεις εκμετάλλευσης του βυσσινόκηπου που θα εξασφάλιζαν τα κεφάλαια για την αποφυγή της δημοπρασίας. Αρνείται γιατί οι λύσεις αυτές προϋποθέτουν ότι πολλά δέντρα του βυσσινόκηπου θα κοπούν με το τσεκούρι. Θέλει να συνεχίσει να πιστεύει ότι κάτι θα συμβεί που θα φέρει λύσεις χωρίς να αλλάξει τίποτα. Τελικά η δημοπρασία θα πραγματοποιηθεί και ο βυσσινόκηπος θα πωληθεί –τι ειρωνεία– στον πλούσιο έμπορο που είναι γιος και εγγονός δούλων που δούλεψαν στον βυσσινόκηπο. Και όλα τα δέντρα θα πελεκηθούν.
Η αξιοπρόσεκτη παράσταση του «Βυσσινόκηπου» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο «Δημήτρης Χορν» με τη Θέμιδα Μπαζάκα και τον Δημήτρη Λιγνάδη στους κεντρικούς ρόλους ταράζει τους θεατές. Το αριστούργημα του Αντον Τσέχοφ είναι μια μεταφορά (και) για την ελληνική κρίση. Οποιος έχει ζήσει σε επιχείρηση που χρεοκόπησε έχει βιώσει τη μελαγχολία, την ανασφάλεια και τις αυταπάτες του «Βυσσινόκηπου». Πώς μπορεί ο Τσέχοφ να γνωρίζει τόσο καλά την Ελλάδα του 2019; Πώς μπορεί να περιγράφει την άρνηση της πραγματικότητας και την προσκόλληση στις αυταπάτες που πλήρως μάς χαρακτηρίζει καθώς, βυθισμένοι σε μια επίμονη χρεοκοπία, διακρίνουμε στο βάθος του δικού μας βυσσινόκηπου τον «Ανδρέα», τον «Καραμανλή» και τον «Μητσοτάκη»; Μόνο που δεν υπάρχει ούτε «Ανδρέας», ούτε «Καραμανλής», ούτε «Μητσοτάκης». Υπάρχουμε μόνο εμείς που καμωνόμαστε ότι «ήρθε η ανάπτυξη» σε μια οικονομία που το 50% των δανείων παραμένουν τόσο «κόκκινα» όσο οι καρποί στα δέντρα του «Βυσσινόκηπου». Και που μάλλον δεν θα κάνουμε τίποτα για να αποτρέψουμε τον οριστικό πέλεκυν.