Μετά τις περιπέτειες, τις παλινδρομήσεις και τις υπερβολές του παρελθόντος, ενίοτε και την επικίνδυνη ανευθυνότητα κάποιων που είχαν αυταπάτες, η συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών κομμάτων –το σύνολο αυτών που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν ασκήσει εξουσία ή ίσως κληθούν να το κάνουν στο εγγύς μέλλον– συμφωνεί στις βασικές παραμέτρους της εξωτερικής πολιτικής.
Σε πρόσφατη εκδήλωση που διοργάνωσε το ΕΛΙΑΜΕΠ για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και τη στρατηγική συνεργασία Αθήνας – Ουάσιγκτον, με πολύ μεγάλη συμμετοχή κόσμου, ήταν σαφής η σύγκλιση θέσεων και προσεγγίσεων. Το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν αμφισβητείται πλέον ούτε από την Αριστερά. Ο ριζοσπάστης Αλέξης Τσίπρας υποδέχθηκε με ενθουσιασμό τον Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα, επισκέφθηκε τον Ντόναλντ Τραμπ στην Ουάσιγκτον, και είναι ο «αγαπημένος» των Βρυξελλών και των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Σε αυτό το πνεύμα ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Κατρούγκαλος διεμήνυσε στη διάρκεια της εκδήλωσης την απόλυτη ικανοποίησή του για τις εξαιρετικά στενές σχέσεις της σημερινής κυβέρνησης με την Ουάσιγκτον.
Από την πλευρά του ο σκιώδης υπουργός Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας, Γιώργος Κουμουτσάκος, υπογράμμισε πως όταν το κόμμα του βρεθεί στην εξουσία θα συνεχίσει και θα εμβαθύνει τις σημερινές στενότατες σχέσεις με την Ουάσιγκτον. Αυτό δεν σημαίνει μονοδιάστατες προσεγγίσεις και αποκλεισμούς. Η λεγόμενη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου δεν αντανακλά κάποια ανατρεπτική θεωρητική προσέγγιση του μακρινού παρελθόντος, αλλά εδώ και χρόνια υλοποιείται στην πράξη και από κυβερνήσεις της Κεντροδεξιάς. Αλλωστε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επισκέπτεται χθες και σήμερα τη Μόσχα.
Τα κορυφαία στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής περιέγραψαν το ίδιο περιβάλλον και προτεραιότητες και εξέπεμψαν το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι πρωτίστως μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, και ταυτόχρονα επενδύει στη στρατηγική συμμαχία με την Αμερική αξιοποιώντας τη γεωπολιτική της θέση και προσβλέποντας σε ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η εξέλιξη αντικατοπτρίζει την ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τέσσερα χρόνια στην εξουσία οι καταγγελίες κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και πολύ περισσότερο οι χυδαίοι χαρακτηρισμοί των αντιπάλων ως «μερκελιστών», χάνονται στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ο κ. Τσίπρας κατανοεί πλέον τις διεθνείς πραγματικότητες, όπως και ποιες συνεργασίες ωφελούν τη χώρα. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι ούτε ηλίθιοι ήταν, ούτε, πολύ περισσότερο, «πιόνια» των ξένων. Απλά ήταν ρεαλιστές. Και γνώριζαν εδώ και δεκαετίες αυτό που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αντιλήφθηκε τώρα, με ολίγη καθυστέρηση.
Παρά τη δικαιολογημένη οργή άλλων πολιτικών δυνάμεων –Ν.Δ., ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι– η μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ αποτιμάται ως θετική εξέλιξη για τη χώρα, καθώς διευκολύνει τη σταθερότητα και τη συνέπεια στον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της.