Τελικά, αυτή η νέα εθνική ποδοσφαίρου, που θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ο Αγγελος Αναστασιάδης, χρειάζεται και ευχές για να ορθοποδήσει; Μήπως, όμως, πριν από αυτές υπήρξαν και κατάρες;
Στον αθλητισμό δεν ισχύουν ούτε τα μεν ούτε τα δε, αλλά σχεδιασμός, ταλέντο, θέληση και προσπάθεια. Αντε και σε ποσοστό που αναλογεί, σε ένα αγώνα, η τύχη. Και την Τρίτη το βράδυ στη Ζένιτσα, η Εθνική μας τα βίωσε όλα αυτά…
Ο προπονητής, φοβούμενος τον αντίπαλο, παρουσίασε ενδεκάδα με οκτώ αμυντικούς. Οι διεθνείς επηρεασμένοι από το σκεπτικό του, μπήκαν με την ίδια ψυχολογία στο γήπεδο. Για είκοσι λεπτά έζησαν έναν εφιάλτη. Ο διασυρμός δεν απείχε πολύ.
Η αντίδραση που έδειξαν εκείνη τη στιγμή, πάγκος και παίκτες, ήταν αυτή του πνιγμένου, που πιάνεται από τα μαλλιά του. Και επειδή, όπως συμβαίνει σε όλους τους τομείς με εμάς τους Ελληνες στα δύσκολα, έγιναν όλοι μια «γροθιά». Τα επόμενα ογδόντα λεπτά του παιχνιδιού, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη δεν υπήρξε στο γήπεδο.
Το θέμα είναι, αν αυτός ο αγώνας, θα αποτελέσει μάθημα για τον Αγγελο Αναστασιάδη. Να γίνει ο πρώτος ομοσπονδιακός τεχνικός που δεν θα ταμπουρώνει την ομάδα για το «μηδέν», αλλά θα αφήσει να αναδειχθεί το ταλέντο που έχουν πολλοί από τους παίκτες μας.
Σίγουρα δεν πρέπει να υπάρξει υπέρμετρος ενθουσιασμός από αυτήν την ισοπαλία. Στο επόμενο παιχνίδι, με την Ιταλία, δεν χρειάζεται να φωνάξουμε «αέρα». Απλά να παίξει η Εθνική μας την μπάλα που μπορεί και θέλουν να βλέπουν οι φίλαθλοι. Μπορεί ο προορισμός του ταξιδιού να είναι ο στόχος, αλλά η ομορφιά του είναι η διαδρομή.