Το κληροδότημα της δικτατορίας

Το κληροδότημα της δικτατορίας

3' 11" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το πρώτο περιουσιακό στοιχείο που κληροδότησε στη δημοκρατία η δικτατορία είναι η τρομοκρατία. Οι κατά συρροήν δολοφόνοι που έπαιζαν τους δικαστές και τους «εκτελεστές» αθώων και απροστάτευτων θυμάτων γεννήθηκαν μέσα από τη μυθολογία της αντίστασης κατά της δικτατορίας. Και δεν αναφέρομαι σε όσους αντιστάθηκαν με σκοπό να αποκατασταθεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία στη χώρα. Αναφέρομαι στη μυθολογία που καλλιεργήθηκε στη διάρκεια της επταετίας σε ορισμένους κύκλους ότι η πτώση της χούντας έπρεπε να συνδυασθεί και με την πτώση του αστικού καθεστώτος.

Ο Γιωτόπουλος που υπήρξε πρόεδρος ή αντιπρόεδρος του συλλόγου των Ελλήνων φοιτητών στο Παρίσι (ΕΠΕΣ) προετοίμαζε τις δολοφονικές του δραστηριότητες πριν ακόμη καταρρεύσει το καθεστώς των συνταγματαρχών. Εξαφανίστηκε και άλλαξε ταυτότητα πριν από το 1974. Ο Γιωτόπουλος και ο Κουφοντίνας μπορεί να είναι φυλακή, όμως ο μύθος τους εξακολουθεί να παραμένει ζωντανός. Εμπνέουν ακόμη και σήμερα τους τρομοκράτες, ακόμη και όσους ασκούν τη «χαμηλή» τρομοκρατία. Στη μυθολογία της αντίστασης θα πρέπει να χρεωθεί και η σχέση των ριζοσπαστικών αριστερών με την τρομοκρατία, η ανοχή, η προστασία. Ενας συνομιλητής των έγκλειστων τρομοκρατών, όπως ο Λάμπρου, βρίσκεται στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.

Η δράση των τρομοκρατών διαψεύδει και έναν από τους ισχυρότερους μύθους της δημοκρατίας μας, ότι η μεταπολίτευση υπήρξε αναίμακτη. Τη στοιχειώνει όμως το αίμα του Μομφεράτου, του Παύλου Μπακογιάννη και τόσων ακόμη. Ας μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που εξακολουθεί να παράγει εγχώρια τρομοκρατία.

Εστία της «χαμηλής» τρομοκρατίας, αυτής που κρατάει το πνεύμα του Κουφοντίνα ζωντανό, είναι το πανεπιστημιακό άσυλο. Δεύτερο περιουσιακό στοιχείο που κληροδότησε στη δημοκρατία η δικτατορία. Κι αυτό ρίζωσε στον δικό του μύθο. Πρωταγωνιστής αυτού του μύθου είναι το «φοιτητικό κίνημα» και ψυχή της αφηγηματικής του δύναμης είναι η ιδέα ότι τη δικτατορία την ανέτρεψε το φοιτητικό κίνημα. Το φοιτητικό κίνημα ήταν σαν τις ιερές αγελάδες των Ινδών. Οι φοιτητές στα χρόνια της Μεταπολίτευσης είχαν πάντα δίκιο. Ανέλαβαν την «αποχουντοποίηση» στο πανεπιστήμιο κακοποιώντας ανθρώπους και συνειδήσεις, κυρίως δε παραμορφώνοντας τον ρόλο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Επέβαλαν τη νοοτροπία ότι η πολιτική ένταξη είχε μεγαλύτερη σημασία από τη μετάδοση της γνώσης ή την έρευνα. Γνήσιο τέκνο αυτής της νοοτροπίας είναι ο σημερινός πρωθυπουργός.

Στην ακμή του το φοιτητικό κίνημα «έτρωγε» υπουργούς, όπως «έτρωγε» και καθηγητές για να τους αντικαταστήσει με δικούς του. Ενίοτε δε προκαλούσε και πολιτικές εξελίξεις. Στη σημερινή παρακμή του δίνει μάχη χαρακωμάτων. Παλεύει να σώσει το «άσυλο» για να σώσει τη μήτρα της αναπαραγωγής του. Ας μην παραβλέπουμε το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου ο χώρος του πανεπιστημίου είναι ασφαλής για εμπόρους ναρκωτικών και για κάθε είδους παραβατικότητα. Για την αστυνομία παραμένει άβατο.

Ο αντιαμερικανισμός είναι το τρίτο περιουσιακό στοιχείο που κληρονόμησε η δημοκρατία μας από τη δικτατορία. Τρίτος μύθος, εξίσου ανθεκτικός με τους προηγούμενους. Εδώ η κεντρική ιδέα είναι ότι για τη δικτατορία ευθύνονται αποκλειστικά και μόνον οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Σ’ αυτές οφείλεται και η καταστροφή στην Κύπρο και αυτές αποφάσισαν να μας φέρουν τη δημοκρατία όταν πλέον δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Αυτό το τελευταίο αντιφάσκει με την άποψη ότι τη δικτατορία την έριξε το φοιτητικό κίνημα, όμως δεν έχει σημασία. Και η αρχαία ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη αντιφάσεις.

Ο αντιαμερικανισμός είναι το σύμπτωμα. Εύκολα μεταμορφώθηκε όπως είδαμε με την κρίση σε αντιγερμανισμό. Η βαθιά ασθένεια είναι η ριζωμένη πεποίθηση ότι πάντα κάποιος άλλος φταίει για τα δεινά μας, κάποιος ισχυρός ο οποίος είναι κατά προτίμηση σύμμαχός μας. Επειδή δε, δόξα τω Θεώ, οι σύμμαχοι της Ελλάδας είναι στον δυτικό κόσμο, για τα δεινά μας ευθύνεται πάντα κάποια δυτική δύναμη. Ποτέ οι Ρώσοι με τους οποίους έχουμε συνάψει συναισθηματική συνθήκη σε πείσμα της Ιστορίας και του παρόντος.

Πενήντα δύο χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα εκείνη που ξυπνήσαμε ακούγοντας εμβατήρια αντί για ειδήσεις στο ραδιόφωνο. Το κληροδότημα όμως που μας άφησε η εφτάχρονη δικτατορία ταλαιπωρεί ακόμη τη δημοκρατία μας. Θα μου πείτε, εδώ δεν ξεπεράσαμε το σύνδρομο του Εμφυλίου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή