Τριήμερο ποδοσφαιρικής πανδαισίας. Τρία βράδια που μας έκαναν να αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο το ποδόσφαιρο. Αυτό που θέλουμε να βλέπουμε. Μας το πρόσφεραν απλόχερα οι ομάδες στους ημιτελικούς των Τσάμπιονς και Γιουρόπα Λιγκ. Για να επιστρέψουμε από σήμερα στη μίζερη δική μας πραγματικότητα. Στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, χωρίς κόσμο στο ΟΑΚΑ.
Νομίζω πως οι αρμόδιοι, αν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει έτσι τους παράγοντες, τους κυβερνώντες και τα αφεντικά των ομάδων, θα πρέπει να αποφασίσουν επιτέλους να βάλουν ένα τέλος σε αυτή την κωμικοτραγική κατάσταση. Δεν πάει άλλο! Θα ήταν τίμιο να παραδεχθούν την ανικανότητά τους και να δεχθούν ένα ποδοσφαιρικό… μνημόνιο. Δεν αρκούν οι ξένοι διαιτητές. Είναι απαραίτητοι και ξένοι παράγοντες, αστυνομικοί αλλά και δημοσιογράφοι…
Τα ίδια χάλια και ρεζιλίκια και στο μπάσκετ. Πιθανόν εκεί να μας βρουν και χειρότερα. Εριξαν μια ομάδα επειδή δεν κατέβηκε να αγωνιστεί ο αντίπαλος μιας άλλης. Κατάλαβαν τη μέγιστη βλακεία τους και έκαναν αναδιάρθρωση, για να μείνουν και οι δύο στη μεγάλη κατηγορία. Τώρα, το αν θα ολοκληρωθεί το πρωτάθλημα είναι κι αυτό στον αέρα. Γιατί αποφάσισαν μεν να γίνουν τα πλέι οφ, αλλά το πότε παραμένει άγνωστο.
Ειλικρινά, όσο κι αν αναζητήσει κάποιος άλλη χώρα στην οποία να συμβαίνουν αυτά, δεν θα τη βρει. Κατέχουμε αποκλειστικά το γελοίο προνόμιο να αλλάζουν οι προκηρύξεις των πρωταθλημάτων στο τέλος των διοργανώσεων και να γίνονται τελικοί με μαθητές ή με το πολύ χίλια άτομα.
Και φυσικά, μετά τον αγώνα, υφυπουργός και πρόεδρος της ΕΠΟ θα δηλώνουν… υπερήφανοι που έγινε ένα παιχνίδι στο οποίο αναδείχθηκε ο αθλητικός μας πολιτισμός. Είναι δυνατόν εκείνη τη στιγμή να μην σκεφθείς τον… Μαυρογιαλούρο;