Θα τη χαρακτήριζα τη σημαντικότερη μεταγραφή του Ολυμπιακού για τη νέα σεζόν. Και το συμπέρασμα αυτό δεν είναι προϊόν της πολυετούς στενής φιλίας και συνεργασίας μου με τον Νίκο Γαβαλά, ούτε και αυτής με τον πατέρα του Νικήτα, από τότε που με καλωσόριζε στο αθλητικό τμήμα της «Καθημερινής» το 2000 στη Σωκράτους.
Eίκοσι χρόνια επαγγελματικής συνύπαρξης σε έναν άκρως απαιτητικό χώρο όπως αυτός της δημοσιογραφίας, σε έναν χώρο με πολλές δύσκολες στιγμές, είναι αρκετά για να «ακτινογραφήσει» κάποιος, αργά ή γρήγορα, το ποιόν οποιουδήποτε.
Η ανακοίνωση του νέου διευθυντή επικοινωνίας των «ερυθρολεύκων» μπορεί να μην ξάφνιασε τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, όμως οι αντιδράσεις του ηλεκτρονικού Τύπου χθες επιβεβαιώνουν ότι ο Ολυμπιακός προέβη σε μια κίνηση που δημιουργεί νέα δεδομένα και ελπίδα για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Η πειραϊκή εταιρεία παραδίδει το «τιμόνι» της επικοινωνίας της σε έναν άνθρωπο με αταλάντευτες αξίες και πλέον ο χρόνος θα δείξει εάν η διοίκησή της θα στηρίξει αυτή την επιλογή στην πράξη και όχι στη θεωρία· όταν θα έρθουν τα δύσκολα, όταν θα χρειαστεί το επίπεδο να παραμείνει ψηλά.
Ο Νίκος Γαβαλάς (όσο κι αν δεν του φαίνεται) είναι πεισματάρης. Γνωρίζει καλύτερα από όλους ότι σύντομα το «ερυθρόλευκο» καράβι θα χρειαστεί να περάσει μέσα από καταιγίδες, να «συγκρουστεί», να διεκδικήσει, να υπερασπιστεί τα «ύδατά» του όταν αδικηθεί.
Κι εκεί, τόσο ο ίδιος όσο και ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα κληθούν να αποδείξουν ότι αυτή η συνεργασία δεν έχει σαθρά θεμέλια, αλλά έχει χρέος να προσφέρει «στα παιδιά μας ένα μέλλον με προοπτική και ανοικτούς ορίζοντες», «σε μια επικοινωνία με διάλογο και σεβασμό».