Τι ποδόσφαιρο θέλουμε τελικά; Η αφορμή ήρθε από τον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, Ατλέτικο Μαδρίτης – Τσέλσι. Η πρώτη, η ανερχόμενη δύναμη της Ισπανίας, η δεύτερη του «πολύ» Μουρίνιο. Του προπονητή που κλέβει την παράσταση, όποιο αποτέλεσμα κι αν φέρει η ομάδα του.
Ο φίλαθλος κόσμος παρακολούθησε έναν αγώνα στον οποίο η γηπεδούχος έπαιξε την αντίπαλό της σαν τη γάτα με το ποντίκι. Παρ’ όλα αυτά, το αποτέλεσμα δίνει στην αγγλική ομάδα προβάδισμα πρόκρισης στον τελικό. Ασχέτως αν τα εκατομμύρια που δαπανά ο ιδιοκτήτης της, Αμπράμοβιτς, κακοποίησαν το ποδόσφαιρο με τη μαζική άμυνα που επέλεξε ο Πορτογάλος προπονητής.
Ετσι, τα «εύσημα» πήγαν σ’ αυτόν και όχι στον συνάδελφό του Ντιέγκο Σιμεόνε, που θέλησε να παίξει θεαματικό ποδόσφαιρο. Οπως έκανε και στα παιχνίδια, που απέκλεισε την Μπαρτσελόνα.
Πολλοί θα επικαλεστούν πως «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Αν λοιπόν το ζητούμενο είναι, στήνουμε ένα… πούλμαν μπροστά από το τέρμα μας και ό,τι κάτσει στην επίθεση, τότε ο Μουρίνιο, ο αποκαλούμενος και «special one», αξίζει τη φήμη του και τα λεφτά του. Μόνο που έτσι, το ποδόσφαιρο χάνει τη μαγεία του.
Κι αυτή ήταν η βασική αιτία που ο Πορτογάλος δεν… στέριωσε στη Ρεάλ, της οποίας οι οπαδοί είχαν αρχίσει να του ανεμίζουν τα άσπρα μαντίλια, ακόμη και στις νίκες του.