Τα τόσο συνήθη, για τα ελληνικά δεδομένα, γεγονότα της Λεωφόρου, καταδεικνύουν για πολλοστή φορά, πως δεν αρκεί μόνο η καλή διάθεση και ο ρομαντισμός του κάθε προέδρου, προκειμένου να βρεθούν στο ίδιο γήπεδο οι ορδές των χούλιγκαν, χωρίς να ανάψουν τα αίματα και… τα καθίσματα.
Ο Γιάννης Αλαφούζος πείσθηκε από τον πολιτισμό του και το όραμά του για καθαρό ποδόσφαιρο, πως μία ευκαιρία συνύπαρξης οπαδών διαφορετικού χρώματος σε έναν αγώνα, θα γίνει η αρχή του τέλους της βίας. Απεδείχθη, όμως, πως ο χουλιγκανισμός, πέραν του κοινού πεδίου, δεν έχει καμία επαφή με τον αθλητισμό και τα όσα πρεσβεύει αυτός και τα υγιή κομμάτια του.
Οι χούλιγκαν υπάρχουν και δρουν κατά ομάδες, αυτόνομοι, έλκονται από το αίμα, την καταστροφή και το χρήμα, αδιαφορώντας για καλές προθέσεις, για το καλό του ποδοσφαίρου, του συμπολίτη που θα βρεθεί στο διάβα τους, για κάθε καλό.
Γιατί φαντάζουν ανίκητοι; Διότι, βρίσκουν οξυγόνο, σα φωτιά που σιγοκαίει περιμένοντας το αεράκι για να αναζωπυρωθεί. Και αν δεν κοπεί το «οξυγόνο», τόσο θα τρέχουμε σαν τα πυροσβεστικά, κάθε φορά, για να περιορίσουμε το μέγεθος της καταστροφής.
Ο χουλιγκανισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ξεχωριστό κομμάτι. Ως ένα φαινόμενο κοινωνικό κι όχι αμιγώς αθλητικό, αφού αυτοί οι «γνωστοί άγνωστοι» που έχουν «πρόσωπο», δείχνουν κάθε φορά ότι μόνο την ομάδα τους και το ποδόσφαιρο δεν αγαπούν…