Το πιο εντυπωσιακό συμπέρασμα από τον τρόπο και τα κριτήρια καταβολής που εισήγαγε το υπουργείο Οικονομικών σχετικά με την απόκτηση του περίφημου κοινωνικού μερίσματος είναι ότι ακόμη και σήμερα δεν έχει δημιουργηθεί ένα αξιόπιστο σύστημα εξακρίβωσης της φτώχειας. Μια τόσο βαθιά κρίση είναι αυτή που βιώνουμε, αλλά το επίσημο κράτος ακόμη δεν γνωρίζει ποιοι είναι οι φτωχοί. Εκτός κι αν θεωρούμε ότι ένα τόσο σύνθετο φαινόμενο, όπως η ένδεια που εκτοξεύτηκε μέσα στα τρία τελευταία χρόνια (αγγίζοντας όχι μόνο τους συνήθεις υπόπτους των δυτικών προαστίων και του κέντρου αλλά και τους νεόπτωχους των μεσοαστικών προαστίων) μπορεί να διαπιστωθεί με τον αλγόριθμο των φτωχών νοικοκυριών. Εάν, λοιπόν, η ζωή των ανθρώπων που περιμένουν αυτά τα 500 πολυδιαφημισμένα ευρώ από το πρωτογενές πλεόνασμα εξαρτάται από έναν μαθηματικό αλγόριθμo, τότε έχουμε αποτύχει εντελώς να προσεγγίσουμε την αλήθεια για το ποιος, όντως, είναι φτωχός. Διότι, ναι μεν ο μαθηματικός που κατασκεύασε τον αλγόριθμο ίσως είναι έξυπνος εάν έτσι κατορθώνει να εντοπίζει τους φτωχούς ως σύνολα νοικοκυριών, αλλά το ίδιο το σύστημα παραμένει παραδόξως ανεκτικό με τον εαυτό του, αφού δεν ενοχλείται όταν «πετάει εκτός» επιδόματος ενδεείς πολίτες μονό και μόνο επειδή τυγχάνει να έχουν ακόμη εν ζωή τους γονείς, όπως προκύπτει από το καθεστώς επικαρπίας στο σπίτι που τους έχει παραχωρηθεί να κατοικούν. Α, όσοι έχουν επικαρπία δεν χρειάζονται βοήθεια, ακόμη κι αν είναι 3 χρόνια άνεργοι. Αλλωστε, όπως θα έχουν αντιληφθεί οι αναγνώστες, μακροχρόνια άνεργοι ή με χαμηλότατο ή ανύπαρκτο εισόδημα, που επιχείρησαν να εισέλθουν στο taxis για το επίδομα, απορρίπτονται αν τυγχάνει να ζουν σε σπίτι που τους έχει παραχωρηθεί από τον γονιό με επικαρπία.
Δυστυχώς, το πρόβλημα της φτώχειας δεν αφορά μόνο το μεγάλο κράτος αλλά και το… μικρό. Τους δήμους, τα σχολεία, τις ΜΚΟ. Ολους αυτούς που θα μπορούσαν να συμβάλουν σε αξιόπιστες διασταυρώσεις στοιχείων, διευθύνσεων, καταστάσεων. Πώς ξέρουν οι δάσκαλοι ποιοι μαθητές πεινάνε και δεν έχουν λεφτά για κουλούρι και είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν οι γονείς; Δεν είμαστε δα και καμία τεράστια χώρα, όπως η Βραζιλία, το Μεξικό, η Ινδία, για να χρειάζεται η επέμβαση της Παγκόσμιας Τράπεζας προκειμένου να ανακαλύψουμε ποιοι είναι φτωχοί και ποιοι όχι. Ή μήπως χρειάζεται; Διότι, όπως λέγεται, το πρόβλημα της φτώχειας και της στατιστικής της απεικόνισης θα επιλυθεί μόνο με την Παγκόσμια Τράπεζα και το σχέδιό της για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Αλλωστε έχει πάρει ήδη προκαταβολή 400 χιλιάδων ευρώ για τη σχετική μελέτη. Σε κάθε περίπτωση, οι «ξένοι» νοιάζονται περισσότερο για τις εσωτερικές μας ανισότητες απ’ ό,τι εμείς οι ίδιοι. Μάλιστα, μόλις χθες με νέα έκθεσή του ο ΟΟΣΑ καταδεικνύει ότι την περίοδο 2007-2011 η Ελλάδα είχε, μετά την Εσθονία και την Ισπανία, την τρίτη μεγαλύτερη επιδείνωση στο εισόδημα, την ανισότητα και την ανεργία.
