Οι κινηματογραφιστές που γυρίζουν ντοκιμαντέρ, όταν η φιλοδοξία τους ξεπερνάει τη «διεκπεραίωση» του θέματός τους με «επαγγελματισμό», έχουν να ξορκίσουν έναν ύπουλο δαίμονα: τη μονοτονία που ενίοτε αποπνέουν ταινίες που κοιτούν τη ζωή και δεν φτιάχνονται με συνταγές μυθοπλασίας, δηλαδή θεάματος. Ο Γιάννης Βαμβακάς, σκηνοθέτης του κινηματογραφικού πορτρέτου του Παναγιώτη Τέτση, δεν είχε μυθοπλασία, ευτύχησε όμως να έχει άριστο πρωταγωνιστή, αληθινό, καταξιωμένο καλλιτέχνη, αλλά και αυθεντικό άνθρωπο με πηγαία, καθημερινή λαλιά. Είναι απόλαυση να βλέπεις και να ακούς τον ευθυτενή Παναγιώτη Τέτση. Το χιούμορ του δίνει ρυθμό στο ντοκιμαντέρ «Παναγιώτης Τέτσης, παίζοντας με τα χρώματα» (***), που προβάλλεται στην Ταινιοθήκη.
Πώς παίζει κανείς με τα χρώματα; Πώς η τρέλα της δημιουργίας μετασχηματίζει τη φαινομενική εικόνα/αλήθεια της ζωής, τη μονοτονία του αναλφάβητου ματιού, σε μοναδική συμφωνία χρωμάτων πάνω στον καμβά; Δύσκολο πράγμα η απάντηση, η ανατομία της «μουντζούρας», όταν ανακατεύει την μπογιά χαρισματικός άνθρωπος. Αντιλαμβάνεσαι, ακολουθώντας τον μίτο της μνήμης του Παναγιώτη Τέτση, πως η απάντηση είναι δύσκολη γιατί καλλιτέχνης γεννιέσαι, δεν εκπαιδεύεσαι. Μάταιη η «θεωρία» για το μυστήριο των χρωμάτων. Μάθαμε αρκετά από την ταινία για τη ζωή του σπουδαίου μας ζωγράφου και ακαδημαϊκού. Μάθαμε και δυο-τρία πράγματα για το ελληνικό φως που «εξαϋλώνει τα χρώματα». Το δυσκολότερο πράγμα για ένα ζωγράφο είναι να το τιθασεύσει. Ο Υδραίος Παναγιώτης Τέτσης το κατάφερε. Συνεργάτις του Βαμβακά ήταν η ιστορικός τέχνης Λίμπερτη Πολύζου.
