Παρά τα όσα σοκαριστικά έχουμε ζήσει με τη Χρυσή Αυγή, η δυσάρεστη αλήθεια είναι πως και μόνο με την παρουσία τους οι νοσταλγοί του ναζισμού και της χούντας συνεχίζουν να προκαλούν βραχυκυκλώματα στις δυνάμεις του λεγόμενου συνταγματικού τόξου. Παραμένει το σοκ ότι ελάχιστο διάστημα μετά το σκάνδαλο Μπαλτάκου, εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ τείνουν προεκλογικώς χέρι προς όλους εκείνους που έχουν «παραστρατήσει» και ψηφίζουν τους νεοναζί. Αυτό, από ένα κόμμα το οποίο, κατά τα άλλα, λανσάρεται σαν τη νέα, φρέσκια, εναλλακτική φωνή στην πολιτική σκηνή. Και το πάθημα των άλλων δεν γίνεται μάθημα: ο κ. Σπηλιωτόπουλος προσπάθησε με κάθε τρόπο να προσελκύσει ψηφοφόρους της Χ.Α., αλλά είδαμε τι έγινε στο τέλος: οι τελευταίοι προτίμησαν το «γνήσιο, το αυθεντικό».
Η ψηφοθηρία του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη καυτηριαστεί με πολύ ουσιαστικό τρόπο από συναδέλφους, εδώ στην «Κ». Εμείς να αρκεστούμε απλώς να προσθέσουμε ότι, στην προκειμένη περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως «πουλάει», ακόμα μία φορά, την καραμέλα του «προχωρημένου, δημοκρατικού αντισυστημικού»: αφού ο εκάστοτε κατατρεγμένος της κρίσης αρπάζεται σαν τον πνιγμένο από τον τραμπουκικό αντισυστημισμό της Χ.Α., γιατί, αντ’ αυτής, να μη στηριχθεί στη μοναδική, γνήσια αντισυστημική δύναμη που δεν μπορεί να είναι άλλη από τη ριζοσπαστική αριστερά; Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο…
Αλλά ας μην τραβήξουμε την υποκρισία αυτή ακόμα παραπέρα. Το πρόβλημα δεν είναι μονάχα του ΣΥΡΙΖΑ, το πρόβλημα το έχουμε όλοι, τουλάχιστον όσοι πιστεύουμε ακόμα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και στους θεσμούς της: δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με τη Χ.Α. Δεν ξέρουμε πώς να την αντιμετωπίσουμε. Τι να πούμε γι’ αυτήν. Θυμίζω ότι στις αρχικές φάσεις του φαινομένου τα ελληνικά μέσα επικοινωνίας διχάστηκαν: να μιλήσουμε γι’ αυτήν ή θα είναι σαν να τη διαφημίζουμε; Οι πρώτες συνεντεύξεις με στελέχη της γύρισαν σχεδόν όλες μπούμερανγκ στους δημοσιογράφους που τις πήραν. Από την άλλη, πώς να αγνοήσεις ένα φαινόμενο που παίρνει διαστάσεις; Οταν δε έγινε το περιστατικό με τη βιαιοπραγία εις βάρος της κ. Κανέλλη, οι περισσότεροι πιστέψαμε πως αρχίζει η κάθοδός τους. Διαψευστήκαμε οικτρά. Και τώρα, παρά τις νομικές διώξεις (αλλά με το βίντεο Μπαλτάκου να υπονομεύει ακόμα, στη συνείδηση κάποιων έστω, κάθε θεσμική προσπάθεια να εκδιωχθούν τα μέλη του κόμματος), τα ποσοστά της Χ.Α. εκτινάχθηκαν. Ακόμα και στο Κολωνάκι ή στη γειτονιά όπου δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας…
Σύμφωνοι· δεν είναι όλοι οι Ελληνες νεοναζί. Κάποιοι όμως είναι. Ας το παραδεχθούμε επιτέλους. Ρατσιστικά σύνδρομα και εθνικιστικά συμπλέγματα, με άφθονη, στρεβλή Ορθοδοξία, ήταν διαχυμένα σαν καρκινώματα στην ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες. Το χειρότερο είναι ότι οι «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» στέκονται απέναντι σε αυτή την πανώλη κατακερματισμένες. Ούτε καν το όνειδος του νεοναζισμού δεν τις έχει ενώσει στοιχειωδώς. Για να βγούμε όμως από την κρίση, πρέπει πρωτίστως να διασφαλίσουμε τη δημοκρατία μας. Πώς; Εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα. Φαίνεται να μη συμφωνούμε ούτε καν σε αυτό…