Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που έχει ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Γιώργος Καμίνης και ενοχλεί σφόδρα μερίδα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Διατρέχοντας τα κοινωνικά δίκτυα, πέφτω πάνω σε ειρωνείες, ύβρεις, ακόμη και βαρύτατες κατάρες εναντίον του νυν δημάρχου. Οχι ότι σπανίζει η σχολιογραφία αυτού του ήθους και ύφους στο Διαδίκτυο γενικότερα, επί του προκειμένου πάντως, και στη συντριπτική τους πλειονότητα, τα διάφορα σχόλια ουδεμία σχέση έχουν με κριτική επί συγκεκριμένων ζητημάτων. Ακόμη κι όταν έχουν όμως (π.χ., ότι ο κ. Καμίνης πριμοδοτεί το Κολωνάκι ως προς τη φροντίδα και την καθαριότητα, αλλά έχει ξεχάσει τελείως την Κυψέλη, τα Πατήσια κ.τ.λ.), πολύ συχνά εκτρέπονται στη συνέχεια σε χυδαιότητες με προσωπικούς χαρακτηρισμούς. Ολ’ αυτά σε ένα πρόσωπο το οποίο, από πολύ νωρίς, αντιμετώπισε σχεδόν μόνο του και κατά μέτωπο τους φασίστες, δεχόμενο μάλιστα σωματικές επιθέσεις. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους γι’ αυτό.
Προχθές, ο δήμαρχος Αθηναίων δήλωσε δημοσίως πως, μολονότι δεν το επιτρέπει δυστυχώς ο «Καλλικράτης», «θα πρότεινε τη θέση του αντιδημάρχου στον κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδη κατόπιν συνεννόησης» μεταξύ τους. Οπως δήλωσε στο MEGA, «από τη στιγμή που απέναντί μας, ως επικεφαλής της δημοτικής αντιπολίτευσης, έχουμε έναν άνθρωπο ο οποίος τουλάχιστον δείχνει να έχει μια κοινή λογική, να προσπαθεί σε ένα ανθρώπινο επίπεδο να συνεννοηθεί, για μένα αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό». Κατά τον κ. Καμίνη, «από την τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να αρχίσει να ξετυλίγεται το “κουβάρι” της συνεννόησης στη χώρα, γιατί οι καιροί το απαιτούν αυτό».
Πράγματι, στη μέχρι τώρα πορεία του, κατά την προεκλογική του εκστρατεία αλλά και την ίδια την ημέρα και τη νύχτα των δημοτικών εκλογών, ο κ. Σακελλαρίδης επέδειξε έναν πολιτικό πολιτισμό που δύσκολα συναντά κάποιος σήμερα σε όλο το φάσμα των παρατάξεων. Και αυτό, παρότι, χωρίς να το γνωρίζει κανένας παρά ένας στενός του κύκλος, δεχόταν καθ’ όλη τη διάρκεια του προεκλογικού του αγώνα εκβιασμούς χυδαιότατους. Δεν επέδειξε μονάχα νηφαλιότητα, λοιπόν, αλλά και σθένος.
Μέσα από αυτό το πρίσμα, γιατί αλήθεια να μην μπορούν να συνεννοηθούν δύο άνθρωποι όπως ο κ. Καμίνης και ο κ. Σακελλαρίδης; Γιατί όχι, και παρ’ όλες τις πολιτικές διαφορές που τους χωρίζουν; Γιατί σε ορισμένα θεμελιώδη ζητήματα να μη βρίσκουν κατά καιρούς έναν κοινό τόπο; Ειδικά σε μια περίοδο που στο Δημοτικό Συμβούλιο συνεχίζουν να μετέχουν εξτρεμιστικά στοιχεία που σχετίζονται με τον υπόκοσμο;
Οπως και να έχει, μπορεί κάποιος, αν το εξετάσει σε βάθος, να βρει πολλές ελλείψεις, αδυναμίες, αβλεψίες και ατοπήματα στη μέχρι τώρα πορεία του κ. Καμίνη στον Δήμο της Αθήνας. Πρώτος ο ίδιος το παραδέχεται και το αναγνωρίζει αυτό όμως.
Εκεί που δεν ξέρω πώς είναι δυνατόν κάποιος στα σοβαρά να ασκήσει κριτική στον ίδιο τον δήμαρχο Αθηναίων προσωπικά είναι ως προς τον πολιτικό πολιτισμό που προτάσσει στη διαχείριση των τεράστιων ζητημάτων και εκκρεμοτήτων που ταλανίζουν την Αθήνα. Κάποιοι διατείνονται πως δεν είναι αρκετά επικοινωνιακός ή ότι δεν είναι άνθρωπος «της πιάτσας», της αγοράς (όπως, π.χ., ο κ. Μπουτάρης). Ο πολιτικός πολιτισμός όμως που εκπροσωπεί ο κ. Καμίνης είναι αυτή η διάθεση συνεννόησης, η καλή πίστη και η συνεργασία, σε αντίθεση με τη διαρκή, τυφλή ρήξη και σύγκρουση, νοοτροπία στην οποία έχουμε συνηθίσει σε αυτήν τη χώρα. Ισως τελικά αυτό να ενοχλεί βαθιά ορισμένους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ. Ισως να μην αντέχουν αυτή την απόρριψη μιας (υπο)κουλτούρας ρήξης και αντίδρασης, μέσα από την οποία κάποιοι έχουν μάθει να κατανοούν τον εαυτό τους. Αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα.