Κοινωνίες που εκτιμούν τον αστικό τους πολιτισμό, επενδύουν στην ανάπτυξη και εξέλιξη των δικών τους συμφωνικών συνόλων για τα οποία αισθάνονται υπερήφανες και τα οποία «εξάγουν» με αυτοπεποίθηση.
Εμείς, ακόμα και σήμερα προτιμούμε να κρατούμε τις δικές μας ορχήστρες καχεκτικές, χωρίς τις αυτονόητες εξυπηρετήσεις, δηλαδή χωρίς μουσικούς σε όλα τα αναλόγια, χωρίς τις δικές τους αίθουσες δοκιμών και συναυλιών, τα δικά τους αξιόπιστα μουσικά όργανα. Κράτος, επιχορηγούμενοι οργανισμοί και ιδιώτες χορηγοί προτιμούν τη μετάκληση διάσημων συνόλων και τη λάμψη των αστέρων, από την επένδυση σε πράγματα ουσίας που, όμως, δεν αποδίδουν άμεσα χειροκρότημα.
Ετσι, λοιπόν, στις 28 Σεπτεμβρίου υποδεχτήκαμε και πάλι τη θαυμάσια Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου σε ένα πρόγραμμα Ρώσων συνθετών, που διηύθυνε ο πολυπράγμων Βαλέρι Γκέργκιεφ. Η βραδιά ξεκίνησε με τη νεανική Πρώτη Συμφωνία του Προκόφιεφ. Το ανάλαφρο δημοφιλές έργο, προφανέστατα απολύτως οικείο σε ορχήστρα και αρχιμουσικό, δόθηκε άριστα, αλλά μάλλον μηχανικά, δίχως η ερμηνεία του να ξεχωρίζει για κάτι.
Πολύ πιο δουλεμένη φάνηκε η Πέμπτη Συμφωνία του ίδιου συνθέτη, με την οποία έκλεισε το πρόγραμμα. Η καθαρότητα της ορχήστρας και η ακρίβεια των μουσικών εκτιμήθηκαν σε όλο το έργο, καθώς ιδιαίτερα στο πρώτο και το τρίτο μέρος επέτρεψαν την ανάπτυξη εντυπωσιακών κλιμακώσεων, χωρίς να χάνει ο ήχος τη διαύγειά του. Διευκόλυναν επίσης την ευκινησία και την ελαφρότητα του ήχου, παρά το μέγεθος της ορχήστρας, στοιχείο που εκτιμήθηκε στο δεύτερο μέρος. Στο λυρικό τρίτο μέρος τα έγχορδα είχαν την ευκαιρία να αναπτύξουν με εκφραστικότητα πλατιές μελωδικές φράσεις. Συνολικά, ο Γκέργκιεφ έδωσε μια αισιόδοξη ερμηνεία, στην οποία ισορρόπησαν το ηρωικό, το λυρικό και το παιγνιώδες.
Ομως, αστέρας της βραδιάς αναδείχθηκε ξεκάθαρα ο πιανίστας Ντένις Ματσούεφ. Χάρη σε μία τεχνική δίχως όμοιο απέδωσε συναρπαστικά το δεύτερο Κοντσέρτο για πιάνο του Τσαϊκόφσκι. Το παίξιμό του διέθετε τα πάντα: εντυπωσιακή δύναμη αλλά και ποιητική ονειροπόληση που θύμιζε Σοπέν σε ορισμένες φράσεις του α΄ μέρους, απίστευτο έλεγχο της δυναμικής, ο οποίος επέτρεπε μεγάλη πλαστικότητα, θαυμάσια αίσθηση του ρυθμού και ακρίβεια. Χάρη και στη διεύθυνση του Γκέργκιεφ τα παράφορα συναισθήματα του Τσαϊκόφσκι κατέκλυσαν την αίθουσα με απαράμιλλη δύναμη σε μια ερμηνεία αναφοράς.
