Ενδιαφέρον πρόγραμμα και επιτυχημένες ερμηνείες: αυτά ήταν τα δύο βασικά στοιχεία της συναυλίας που πραγματοποίησε η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων στο θέατρο Ολύμπια στις 16 Μαρτίου. Ο Ανδρέας Τσελίκας διηύθυνε τα «Τέσσερα θαλασσινά ιντερλούδια» από την όπερα «Πίτερ Γκράιμς» του Μπέντζαμιν Μπρίτεν, την Τρίτη Συμφωνία του Ζαν Σιμπέλιους και το Κοντσέρτο για βιολοντσέλο του Εντουαρντ Ελγκαρ. Σολίστ στο έργο αυτό ήταν η Εμανουέλ Μπερτράν.
Η προβληματική ακουστική του θεάτρου Ολύμπια είναι κοινό μυστικό. Η απουσία ανακλάσεων ευνοεί την ευκρίνεια της ανθρώπινης φωνής αλλά όχι τον συμφωνικό ήχο. Η μουσική έχει ανάγκη από ανακλάσεις προκειμένου να αναπτυχθούν οι αρμονικές συχνότητες αλλά και προκειμένου να αναμειχθούν τα ηχοχρώματα των διαφορετικών οργάνων. Είναι προφανές ότι το πρόβλημα εντείνεται στην περίπτωση μεγάλης συμφωνικής ορχήστρας, η οποία, μάλιστα, τοποθετείται επάνω στη σκηνή του θεάτρου. Ο παραγόμενος ήχος έχει σημαντική ένταση και φτάνει στο ακροατήριο άμεσα, χωρίς ανακλάσεις. Μία από τις συνέπειες αυτού είναι ότι και η παραμικρή ατέλεια προβάλλεται. Μάλιστα, σε περίπτωση σολιστικού οργάνου, αναδεικνύεται…
Η συνθήκη αυτή υπήρξε καθοριστική και κατά τη συναυλία της 16ης Μαρτίου. Ο ήχος των εγχόρδων στα θαυμάσια «Τέσσερα θαλασσινά ιντερλούδια» του Μπρίτεν ήταν τραχύς, αφήνοντας περιορισμένο περιθώριο στον Τσελίκα να τον διαμορφώσει με εκφραστικό τρόπο. Παρ’ όλα αυτά, ο αρχιμουσικός απέδωσε με επιτυχία την ατμόσφαιρα καθενός, όπως αυτή προσδιορίζεται από τον τίτλο του, «Αυγή», «Κυριακάτικο πρωινό», «Φεγγαρόφωτο» και «Θύελλα».
Στη συνέχεια η Εμανουέλ Μπερτράν ερμήνευσε με επιτυχία το μελωδικό όσο και συναισθηματικά φορτισμένο Κοντσέρτο για τσέλο του Ελγκαρ, που ο συνθέτης έγραψε στον απόηχο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ωραίος ήχος της συνέβαλε καθοριστικά στην απόδοση της βαθιάς ομορφιάς η οποία κρύβεται πίσω από την απλότητα της μουσικής. Ωστόσο εκείνο το οποίο έκανε την ερμηνεία της να ξεχωρίσει ήταν η ποιητική και ιδιαίτερα εκφραστική διαμόρφωση των φράσεων τόσο στο αργό δεύτερο μέρος, όσο και στα πιο ζωηρά. Η ορχήστρα παρακολούθησε την τσελίστρια και στήριξε τις επιλογές της.
Στο δεύτερο μέρος της βραδιάς ακούστηκε η ενδιαφέρουσα τρίτη Συμφωνία του Ζαν Σιμπέλιους. Στο έργο αυτό ο Φινλανδός συνθέτης απομακρύνεται από τον ρομαντισμό και το «εθνικό» στίγμα των δύο πρώτων Συμφωνιών του και προτείνει μία σύνθεση με διαυγή δομή, εκφραστικά πιο λιτή και φωτεινή.
Ο Τσελίκας εστίασε στην απόδοση ακριβώς αυτών των χαρακτηριστικών, με αποτέλεσμα το ζήτημα της ποιότητας του ήχου να μη μονοπωλεί την προσοχή. Η ερμηνεία του πρώτου μέρους διέθετε τη μεταδοτική ενέργεια όπως και τον αισιόδοξο τόνο της μουσικής, ενώ ιδιαίτερα θετική υπήρξε η συμβολή των κόρνων εδώ όπως και στο εντυπωσιακό φινάλε του έργου. Στο δεύτερο μέρος αναδείχτηκαν η γαλήνια, θετική διάθεση και η ευγένεια της μουσικής. Στο τελικό μέρος ο Τσελίκας στηρίχτηκε στο έντονο ρυθμικό στοιχείο και απέδωσε με επιτυχία τα διαδοχικά βήματα της κλιμακούμενης έντασης μέχρι την τελική επιβλητική κατάληξη.
