«Και πού ’ναι οι αποδείξεις σας, πού ’ναι οι εσφορές σας/ συνείδηση ούτε μπόδισε καθόλου τις πομπές σας/ με τα ταμεία ορφανά, τους πόρους σ’ απορία/ κανέναν δεν ρωτήσατε για την πεζοπορία/ τρώτε υγιεινά λαχανικά, πολυτελείας πράμα/ τέτοιο το έχετε κι εσείς στα μάτια σας το κλάμα/ τυχόν μη σας ζορίσουνε, να κι η δικαιολογία/ θες εισφορά κυρ μάστορα, δεν έχουμε ούτε μία».
Tα λόγια του φοροεισπράκτορα σε δύο άνεργα κορίτσια, που η κρίση τα άφησε απένταρα και τα ανάγκασε να πάρουν τα όρη τα βουνά για να γλιτώσουν εισφορές και ΦΠΑ, θα μπορούσαν με πολλές δόσεις υπερβολής να είναι αληθινά.
Είναι πάντως οι ήρωες του έργου «Ο έφορος και οι κόρες», της Μαρίας Τρανού (μόλις επέστρεψε από το Πίκολο Τεάτρο όπου πήγε για τη μεταφορά του έργου της «Στέγη»), που παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Μια σουρεαλιστική πολιτική σάτιρα σε δεκαπεντασύλλαβο για την κρίση.
Αυτά ακριβώς ήταν τα στοιχεία που κέντρισαν το ενδιαφέρον της Κλεώνης Φλέσσα (σκηνοθέτις – ντοκιμαντερίστρια) για να το αναλάβει.
«Ενα κείμενο με υπόγειο χιούμορ, που θυμίζει τον Μποστ, και μεταφέρει την πραγματικότητα του καιρού μας», λέει η ίδια στην «Κ». Από τις πρώτες κιόλας πρόβες ένιωσε την επίδραση που έχει το κείμενο στους νέους. Το είδε στους ηθοποιούς (Ιζαμπέλα Κυριαζή, Σοφία Μανώλη, Κώστας Σιλβέστρος, Βασίλης Τσιγκριστάρης), που «απόλαυσαν την πυκνή γραφή και τον 15σύλλαβο σε ένα παιχνίδι γύρω από τα πρόσωπα της εξουσίας».
Κωμωδία γεμάτη δόσεις αισιοδοξίας, που μεταφέρει για 1,5 ώρα το κοινό σε ένα δάσος, εκεί όπου κατέφυγαν απελευθερωμένες από τα βάρη, όχι όμως από τους φοροεισπράκτορες, οι δύο ηρωίδες. «Σαν να μας συνέβη κάτι δυσάρεστο που όμως δεν μας πτοεί. Κάτι που κλείνει το μάτι στην υπόσχεση: θα τα καταφέρουμε».
Σκηνοθέτις του κινηματογράφου περισσότερο και λιγότερο του θεάτρου, με διεθνείς βραβεύσεις και διακρίσεις, σπουδές φωτογραφίας στη Βοστώνη, σκηνοθεσίας στη Σχολή Σταυράκου, αρχιτεκτονικής στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας και Ιστορίας του Κινηματογράφου, η Κλεώνη Φλέσσα από τη δεκαετία του ’80 έχει σφραγίσει με την ευαίσθητη ματιά της πολλά ντοκιμαντέρ, ταινίες μυθοπλασίας, εκπομπές πολιτιστικού περιεχομένου κ.ά. Από τα «Μια καθημερινή ιστορία» και «Θαλασσογραφία» ώς την ταινία «Πάμε για ένα ούζο» (10 διεθνείς διακρίσεις), τα ντοκιμαντέρ «Τα Βυζαντινά των Πρεσπών» εκείνο για τη ζωγράφο Ελένη Μπούκουρη-Αλταμούρα, αλλά και το πρόσφατο «Ες αύριον τα σπουδαία» με το πορτρέτο του 26χρονου ταλαντούχου σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζά.
Στο θέατρο την αρχή την έκανε στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας. Παλιά αγάπη που δεν την ικανοποίησε νωρίς, αφού «ο κινηματογράφος απορροφά μεγάλη ενέργεια».
Η εποχή του τζάμπα
Αυτό που διαπιστώνει όμως δουλεύοντας στους δύο χώρους είναι ότι «ζούμε στην εποχή του τζάμπα. Αυτό προκαλεί προβλήματα στους δημιουργούς, που δεν μπορούν να αφιερωθούν στη δουλειά τους γιατί χρειάζεται να κάνουν μια δεύτερη για να ζήσουν. Δυστυχώς το κράτος αντιμετωπίζει τους ανθρώπους της τέχνης ως χομπίστες. Ακόμη κι όταν σε πληρώνουν, το κάνουν ύστερα από ένα-δύο χρόνια λες και έχεις απόθεμα συντήρησης. Μια αντιμετώπιση που στον καλλιτεχνικό χώρο καλλιεργείται πολλά χρόνια και με την κρίση επεκτάθηκε σε όλη την κοινωνία. Εγώ ως καλλιτέχνις ήμουν πάντα σε κρίση».
Η Κλέωνη Φλέσσα, που μόλις τελείωσε κι ένα σενάριο για τον έρωτα των εφήβων, πιστεύει πως η δύναμη των Ελλήνων καλλιτεχνών φαίνεται ολοκάθαρα στον χώρο του θεάτρου. «Αυτό που μας συμβαίνει με τις άπειρες ομάδες και τις σκηνές που πολλαπλασιάζονται είναι μαγικό ακόμη και στα μάτια των ξένων». Οσο για τον βασικό της χώρο, το σινεμά, και το άνοιγμά του στο εξωτερικό, λέει: «Οφείλεται και στην κινητοποίηση των ανθρώπων του, στο γεγονός ότι τώρα περισσότερο από άλλοτε ο ένας υποστηρίζει τον άλλο στην παραγωγή, στην προώθηση της ταινίας, όπου μπορεί. Ο κινηματογράφος θέλει πολλά χρήματα, συνεπώς η βοήθεια εκεί έχει μεγαλύτερο νόημα».
