Η Βερόνικα Δαβάκη δεν κρύβει τη χαρά της για το βραβείο «Κάρολος Κουν» – ερμηνείας ηθοποιού σε ελληνικό έργο. Χαρά διπλή, γιατί αφορά την παράσταση «Μαρίκα Νίνου – Σαν άστρο» και την ηρωίδα που ενσάρκωσε – μια από τις μεγαλύτερες γυναικείες φωνές του ελληνικού τραγουδιού στον ανδροκρατούμενο χώρο του ρεμπέτικου.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι με αυτή την παράσταση, που παρουσιάστηκε στο Θέατρο Τέχνης, «ένιωσα να επιστρέφω στο πατρικό μου». Από τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, που μπήκε το 2007, ξεκίνησε. «Το βραβείο ήταν επιβράβευση, σαν κάποιος να μου είπε “συνέχισε, καλά πας”», λέει σήμερα στην «Κ».
«Κατάστρωνα χρόνια αυτό το σχέδιο, πώς να παρουσιάσω αυτή τη γυναίκα στη σκηνή. Πριν από πολλά χρόνια σε μια ομάδα ακροβατών είχα πει μόνο τα τραγούδια της. Ομως, ήθελα να εμβαθύνω περισσότερο, να πλησιάσω αυτή τη μορφή, που υπήρξε καθοριστική για το ελληνικό τραγούδι. Τραγούδησε μόνο επτά χρόνια κι ακόμη μιλάμε γι’ αυτή. Νιώθω λοιπόν μεγάλη τιμή για το βραβείο».
Η παράσταση, σε δραματουργία και σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη, είχε επιτυχία, αλλά «θα ήθελα να την υποδυθώ ξανά. Αυτές οι ηρωίδες του ελληνικού τραγουδιού, που εδώ και χρόνια η ζωή τους παρουσιάζεται στο θέατρο, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Ολες τους συγκινούν με τη φωνή τους, αλλά και τη ζωή τους, τη θέση της γυναίκας στον χώρο του τραγουδιού εκείνα τα σκοτεινά και βίαια χρόνια».
Νέος δίσκος
Αφήνουμε πίσω μας τη Μαρίκα Νίνου –για την οποία η νεαρή τραγουδίστρια και ηθοποιός μπορεί να μιλάει ώρες– και πάμε στη «Λαϊκή απογευματινή». Είναι ο τίτλος του καινούργιου της δίσκου που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό με λαϊκά τραγούδια του Βαγγέλη Κορακάκη. «Ολα ξεκίνησαν όταν βρεθήκαμε μαζί καλεσμένοι στο “Μουσικό κουτί” του Νίκου Πορτοκάλογλου. Στο διάλειμμα μιας πρόβας, μου είπε: “Θα σου παίξω ένα τραγουδάκι, μήπως το πεις, αν σου αρέσει”. Ηταν μια συγκινητική συνάντηση, γιατί το βασικό χαρακτηριστικό των λαϊκών συνθετών είναι η άμεση σύνδεση με το συναίσθημα. Ετσι ξεκίνησε το πρώτο τραγούδι, το “Κάπου φυσούσε”. Ακολούθησαν δύο ακόμη. Ωσπου μια μέρα εμφανίστηκε στο σπίτι με έναν φάκελο που περιείχε εννέα τραγούδια, χειρόγραφους τους στίχους και δίπλα κάτι όμορφα μικρά σχέδια».
Ο Βαγγέλης Κορακάκης τα έπαιξε ένα ένα και της είπε: «Αν δεν σου αρέσει κάποιο, δεν πειράζει». Αυτό την εντυπωσίασε ακόμη περισσότερο. Μαζί με τον γιο του λαϊκού δημιουργού και ερμηνευτή, τον Βασίλη Κορακάκη, που βαδίζει στα βήματα του πατέρα του, πρόβαραν τα τραγούδια. Ο δημιουργός τους ήθελε να τα ενορχηστρώσει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου και έτσι έγινε. Το υλικό παρουσιάστηκε στο «Ελληνικό Σχέδιο», που πέρυσι ασχολήθηκε με το ρεμπέτικο (Τούντας, Παπαϊωάννου κ.ά.), αλλά και νέους συνθέτες με ρίζες λαϊκές.
«Σαν κάποιος να μου είπε “συνέχισε, καλά πας”», λέει για το βραβείο «Κάρολος Κουν» που έλαβε για την ερμηνεία της στον ρόλο της κορυφαίας ρεμπέτισσας.
Για τη Βερόνικα έχει σημασία ο στίχος και η μουσική των τραγουδιών «να είναι σαν μια ενότητα. Εδώ, λόγος και λαϊκοί ρυθμοί κουμπώνουν αβίαστα, συνεχίζοντας από το παρελθόν, αλλά ζώντας στο σήμερα». Στη συγκεκριμένη περίπτωση αναρωτιέσαι ποια πλευρά του επιστρατεύει ο πολυσχιδής Δ. Παπαδημητρίου στις ενορχηστρώσεις αυτού του δίσκου. Αλλωστε, έχει επιδόσεις στο έντεχνο, στο λαϊκό, στη λόγια και τη συμφωνική μουσική. «Τα ενορχήστρωσε με ποιητική προσέγγιση, χωρίς να τους στερήσει τη λαϊκότητά τους. Είναι σαν να μπήκε μια τρίτη φωνή για να τα εμπλουτίσει με στοιχεία πιο λυρικά, πιο έντεχνα, αλλά χωρίς να τα μετακινεί».
Στο πατρικό της στα Χανιά, όπου μεγάλωσε, oι γονείς δεν είχαν σχέση με την τέχνη – οδοντίατρος η μητέρα, μηχανικός ο πατέρας της, δεν της αρνήθηκαν το Ωδείο, τα μαθήματα πιάνου. «Τραγουδούσα πολύ και με τις κούκλες μου τις Μπάρμπι έστηνα ολόκληρους κόσμους. Κείμενο, σκηνοθεσία, μουσική επιμέλεια, όλα τα έκανα. Το τραγούδι ήταν το καταφύγιό μου».
Πολύ καλή μαθήτρια, εισήχθη στη Νομική Αθήνας, αλλά γρήγορα διέκοψε όταν μπήκε στον Πολιτιστικό Ομιλο Φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΠΟΦΠΑ) στην Ιπποκράτους και Ακαδημίας. Η θεατρική ομάδα έγινε το σπίτι της. Σήμερα, επαγγελματίας ηθοποιός και τραγουδίστρια, ποιο από τα δύο προτιμά; «Αυτό που με καίει είναι να αφηγηθώ μια ιστορία. Τώρα, αν έχει νότες ή είναι πρόζα δεν με απασχολεί. Ολοι οι δρόμοι οδηγούν στην ιστορία που θέλω να πω».
Μουσικό καλοκαίρι
Και τα όνειρά της; Λέει ότι θα ήθελε να παίξει αρχαίο δράμα –«με μαγνητίζει ο Αριστοφάνης»– και δεν κρύβει την αγάπη της για το μιούζικαλ. Τώρα μόλις ολοκλήρωσε τις παραστάσεις στο «Καλιφόρνια Ντρίμιν 2» του Βασίλη Κατσικονούρη στον Πειραιά και ετοιμάζεται για το καλοκαίρι που θα είναι μουσικό. Συναυλίες, επίσης συνεργασία με την ορχήστρα «Βασίλης Τσιτσάνης», αλλά και παραστάσεις όπου θα πρωταγωνιστεί η άρπα. Το έχει άλλωστε ξανακάνει με επιτυχία με τραγούδια των Απόστολου Χατζηχρήστου, Γιώργου Μπάτη, Βασίλη Τσιτσάνη, Μπαγιαντέρα με τη συνοδεία της άρπας.
Πώς ήταν τα χρόνια που μαζί με άλλους μουσικούς έπαιζαν και τραγουδούσαν στον δρόμο; «Πηγαίναμε στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και στο Μοναστηράκι τραγουδώντας ρεμπέτικα, σμυρνέικα και παραδοσιακά. Ηταν τόσο ωραία! Η μουσική στον δρόμο έχει άμεση επικοινωνία με τον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσά μας, ούτε το μικρόφωνο».
Οι σπουδές στην Καλών Τεχνών στο τμήμα Ιστορίας και Θεωρίας της Τέχνης που ακολούθησαν το 2012, ποια ανάγκη κάλυψαν; «Αισθανόμουν αμόρφωτη όσον αφορά την Ιστορία της τέχνης. Ηταν ένα μεγάλο έλλειμμα για μένα και ήθελα να έχω επίγνωση».
Πώς τα συνδυάζει όλα αυτά με την οικογένεια και τον τριάμισι ετών γιο τους με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου; Δύσκολα και με ενοχές: «Οταν φεύγω ο Στέλιος με ρωτάει, “είναι μακριά το θέατρο;”».