Τη μοναδική φορά που βρέθηκα στη Νίκαια ήταν πριν από σχεδόν… 21 χρόνια. Εντελώς απρογραμμάτιστα, με είχε παρασύρει εκεί μια παρέα φίλων από το Τορίνο. Ηταν τα χρόνια του Erasmus, του ευρωπαϊκού προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών και η καλή μοίρα με είχε ρίξει στην «άλλη» Μεσόγειο, από τη Σικελία μέχρι την Κοΐμπρα της Πορτογαλίας, όταν ταξιδεύαμε με κάθε μέσο και κάθε θυσία, αχόρταγοι για νέες γλώσσες και νέους τόπους.
Πίσω στο 1993, λοιπόν, και με την αλαζονεία της νεότητας, είχα αποφασίσει ότι η «Νίκαια δεν μου αρέσει». Χαμογελούσα το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής, όταν λίγες ώρες αφού είχα προσγειωθεί στο «Αεροδρόμιο της Κυανής Ακτής» περπατούσα στην Place Massena και με πλημμύριζε η ανεπιτήδευτη ομορφιά της πέμπτης μεγαλύτερης πόλης της Γαλλίας, το μεγαλύτερο αστικό κέντρο μιας ευλογημένης γωνιάς του πλανήτη που συγκεντρώνει κάθε χρόνο εκατομμύρια τουρίστες απ’ όλο τον κόσμο και ορισμένους από τους πιο εύπορους ανθρώπους στον πλανήτη.
Σε αντίθεση με τους άλλους μεγάλους «παίκτες» της τοπικής τουριστικής βιομηχανίας (το Μόντε Κάρλο και τις Κάννες), η Νίκαια είναι το «αλητάκι» της περιοχής και, βέβαια, η μόνη «κανονική» πόλη. Η θέση της είναι πραγματικά ειδυλλιακή: επτά χιλιόμετρα αστικής ακτογραμμής, εκεί που ξεδιπλώνεται αυτάρεσκα η περίφημη Promenade des Anglais, με φόντο καταπράσινους λόφους και χιονισμένες κορυφές από τον Νοέμβριο και μετά. Οι κάτοικοι της Νίκαιας υπερηφανεύονται ότι μπορούν να κολυμπούν μέχρι τον Οκτώβριο και να κάνουν σκι τα Χριστούγεννα οδηγώντας για μόλις 90 λεπτά.
Η αλήθεια είναι ότι τα νερά της Νίκαιας είναι ικανά με το χρώμα τους να εντυπωσιάσουν ακόμα κι εμάς, τους «κακομαθημένους» Ελληνες. Η Κατερίνα Πρόκιλο, Ιταλίδα ξεναγός για λογαριασμό του τοπικού οργανισμού τουρισμού, με διαβεβαιώνει ότι για πέντε μήνες τον χρόνο η καθημερινότητα των κατοίκων της πόλης περιστρέφεται γύρω από την τελετουργία του απογευματινού μπάνιου στη θάλασσα. Φανταστείτε τους Θεσσαλονικείς να αφήνουν τις δουλειές τους και να κολυμπούν μπροστά από τον Λευκό Πύργο.
Η Νίκαια είναι μια πολύ «εύκολη» πόλη με συμπαγές κέντρο που περπατιέται πολύ άνετα. Η εποχή αιχμής είναι φυσικά το καλοκαίρι και ίσως τώρα που το σκέφτομαι αυτός είναι ο λόγος για την κακή φοιτητική ανάμνηση: υποθέτω ότι θα με είχε ενοχλήσει η αφόρητη κοσμοπλημμύρα στην παραλία και στις αγορές τροφίμων που είναι και τα δύο σήμα κατατεθέν της πόλης και πιθανότατα η ζέστη.
Το beach culture της Νίκαιας με φόντο την καλή ζωή, τα αρ ντεκό ξενοδοχεία και τα ζωηρά καφέ είναι ένα κομμάτι της ταυτότητάς της αλλά ευτυχώς όχι το μόνο. Η παλιά πόλη δίνει μια καλή εικόνα της μεσαιωνικής Νίκαιας, ενώ τα 20 μουσεία τέχνης είναι ικανά να σας κρατήσουν καρφωμένους εκεί. Φυσικά, τα μονοθεματικά μουσεία των Ματίς και Σαγκάλ σέρνουν τον χορό! Μην χάσετε επ’ ουδενί τη βόλτα στο κάστρο Colline du Chateau, στο ανατολικό άκρο της παραλιακής βόλτας: επί της ουσίας ένα υπερυψωμένο πάρκο με πανοραμική θέα σε διαφορετικές πλευρές της πόλης.
Πώς να πάτε
Απευθείας πτήση για τη Νίκαια από την Αθήνα δεν υπάρχει αλλά η Air France και η KLM προσφέρουν αξιόπιστες και εξυπηρετικές λύσεις ακόμα και για Σαββατοκύριακο. Πιο συγκεκριμένα, οι δύο εταιρείες έχουν τρεις καθημερινές πτήσεις από το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» (6.35 π.μ., 3.10 μ.μ., 4.55 μ.μ.) προς Παρίσι (οι δύο πρώτες) και Αμστερνταμ αντίστοιχα. Στη συνέχεια ταξιδεύετε στη Νίκαια με πτήσεις που διαρκούν 1.20΄ και 1.30΄ ώρα μόνο. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν πετάξετε μέσω Αμστερνταμ στις 10 η ώρα το βράδυ θα είστε στη Νίκαια. Και πιθανότατα μισή ώρα αργότερα στο ξενοδοχείο σας αφού το αεροδρόμιο είναι κυριολεκτικά μέσα στην πόλη, σε απόσταση δέκα λεπτών από το κέντρο.