Εκείνοι που ξέρουν από Γερμανία θα σου πουν ότι είναι μια από τις πιο αδιάφορες πόλεις της. Με 200.000 περίπου κατοίκους δεν μπορεί φυσικά να χαρακτηριστεί μεγαλούπολη, ούτε όμως είναι και αμελητέα. Αλλωστε, η πόλη υπήρξε στο παρελθόν πρωτεύουσα του κρατιδίου της Εσσης, γεγονός που εξηγεί και τα πολλά παλάτια, τους τεράστιους δρόμους και τα πάρκα που συναντά κανείς εκεί.
Μέρος της «κακής» φήμης του Κάσελ οφείλεται στην έλλειψη των μεσαιωνικών συνοικιών που χαρακτηρίζουν άλλες πόλεις της Γερμανίας και τους προσδίδουν το άρωμα και τη γραφικότητα μιας άλλης εποχής. Ολα αυτά, αν και υπήρχαν, ισοπεδώθηκαν μαζί με το 90% της πόλης του Κάσελ κατά τους βομβαρδισμούς των συμμάχων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτή ωστόσο η καταστροφή στάθηκε η αφορμή για τη δημιουργία του θεσμού που αποτελεί σημείο αναφοράς και κάνει το Κάσελ γνωστό όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτός είναι η διεθνής έκθεση σύγχρονης τέχνης «documenta», η οποία λαμβάνει χώρα στην πόλη κάθε 5 χρόνια (πρόσφατα ανακοινώθηκε πως η επόμενη έκδοσή της θα φιλοξενηθεί από κοινού σε Κάσελ και Αθήνα), προσελκύοντας τεράστιο αριθμό επισκεπτών και το ενδιαφέρον όλου του καλλιτεχνικού κόσμου. Η έκθεση, η οποία ξεκίνησε το 1955 εν μέσω ερειπίων, είχε ως στόχο να αναδείξει μια νέα εικόνα της πόλης αλλά και της ίδιας της Γερμανίας, που ξεκινούσε τότε τη μακρά και επίπονη διαδικασία της επανατοποθέτησής της στον σύγχρονο κόσμο, μετά τον εφιάλτη του πολέμου.
Σε διάφορα σημεία της πόλης -όπως στο πάρκο της Orangerie για παράδειγμα- μπορεί κανείς να δει έργα, κυρίως γλυπτά, τα οποία έχουν παραμείνει στη θέση τους μετά το πέρας των εκθέσεων. Είναι χαρακτηριστικό πως το ίδιο το πράσινο της πόλης οφείλεται εν πολλοίς σε ένα από αυτά, το πρότζεκτ «7000 oaks» του Γερμανού Τζόζεφ Μπόις, ο οποίος τη δεκαετία του ’80 φύτεψε με τη βοήθεια εθελοντών 7.000 βελανιδιές σε διάφορα σημεία της πόλης στο πλαίσιο των documenta 7 και 8.