Αν κάποιος πάει άλλη φορά να παραλληλίσει το «Ελ κλάσικο» Ρεάλ Μαδρίτης – Μπαρτσελόνα μ’ αυτό που αποκαλούμε στη χώρα μας «κλασικό», το ντέρμπι μεταξύ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, θα πρέπει να συλληφθεί για… ιεροσυλία. Γιατί και μόνον η προσπάθεια για σύγκριση αποτελεί αμαρτία.
Και για να μην υπάρξουν δικαιολογίες, το πόσο κοστίζουν οι δύο ισπανικές ομάδες και πόσο οι δικές μας, η σύγκριση των δύο παιχνιδιών, δεν αφορά την αγωνιστική εικόνα, αλλά τη νοοτροπία. Ναι… υπήρχαν και φίλοι της φιλοξενούμενης στις κερκίδες του «Μπερναμπέου». Και φυσικά στο ιστορικό γήπεδο της Μαδρίτης, ούτε ένας αστυνομικός. Και ο ισπανικός λαός μεσογειακός είναι. Και μάλιστα με λατινοαμερικανικό ταμπεραμέντο!
Τι να συγκρίνεις τώρα από αυτά που ζήσαμε την Κυριακή στο Νέο Φάληρο. Οτι το παιχνίδι καθυστέρησε να αρχίσει, επειδή είχε γίνει αποπνικτική η ατμόσφαιρα από τα καπνογόνα; Πως στο πρώτο ημίχρονο, από τα σαράντα πέντε λεπτά, παίχτηκε καθαρό ποδόσφαιρο μόνο δεκαοκτώ; Δώδεκα από τον γηπεδούχο και έξι από τον φιλοξενούμενο; Οτι σε όλο το ματς, ουσιαστικές φάσεις ήταν μόνο τρεις;
Τι να αναφέρεις από ένα παιχνίδι που τα μόνα που θα θυμούνται όσοι ακόμα ασχολούνται με το ελληνικό πρωτάθλημα θα είναι ο… τσαμπουκάς του Μήτρογλου, παρά την προπονητική εντολή να χτυπήσει αυτός το πέναλτι αντί του Τσόρι και η ανατομική παιδεία του διαιτητή να ανακαλύψει… τρίτο χέρι στο στήθος του Πέτριτς.
