Το πρόβλημα δεν είναι ο Κομφούκιος, όπως μου επισημαίνει η αναγνώστρια κυρία Βιβή Κωνσταντινίδου στην επιστολή της από την ιστορική Ζάκυνθο. Τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Κομφουκίου ήταν απλώς το κορυφαίο επεισόδιο, το κερασάκι στην τούρτα της έντασης που υπάρχει ανάμεσα στον δήμαρχο και τη μητρόπολη της ιστορικής -δεν θα κουραστώ να το λέω- Ζακύνθου. Ή μάλλον, αν κατάλαβα καλά, η ένταση που υπάρχει ανάμεσα στον πρώην μητροπολίτη της ιστορικής Ζακύνθου και νυν της εξίσου ιστορικής Δωδώνης κ. Χρυσόστομο και στον απόστρατο στρατηγό και νυν δήμαρχο κ. Κολοκοτσά. Οπως δε ξεκαθαρίζει η κ. Κωνσταντινίδου, όλοι εξεπλάγησαν με την ομοιότητα του προσώπου του Κινέζου σοφού και του μητροπολίτη κ. Χρυσοστόμου, εξεπλάγησαν μάλιστα ακόμη περισσότερο αφού η προτομή δεν φιλοτεχνήθηκε σε εργαστήριο της ιστορικής Ζακύνθου αλλά από καλλιτέχνη της επαρχίας Σαντόνγκα, κάπου στη μακρινή αυτοκρατορία του Κέντρου όπου γεννήθηκε πριν από πολλούς πολλούς αιώνες ο Κομφούκιος. Ορισμένοι, ψυχραιμότεροι, διέκριναν στη μετάθεση των χαρακτηριστικών ακόμη έναν θρίαμβο της ορθοδοξίας επί του κομφουκιανισμού, αφού είναι προφανές πως η μορφή του μητροπολίτη κατέκτησε τη φαντασία του καλλιτέχνη χωρίς τη φυσική του παρουσία μεταφερόμενη αυτούσια -χωρίς τα γυαλιά βέβαια- υποθέτω στα λεπτά στρώματα του αιθέρος που επιτρέπουν στο πνεύμα να ταξιδεύει χωρίς να είναι αναγκασμένο να παίρνει αεροπλάνα. Ο πρώην μητροπολίτης δεν έχει την ίδια άποψη. Θεωρεί πως η εγκατάσταση του Κομφουκίου στην κεντρική πλατεία της ιστορικής Ζακύνθου είναι μια κατάφωρη παραβίαση της ορθοδόξου αυτάρκειας της νήσου και του χριστεπωνύμου πληρώματός της, η εγκατάσταση ενός αλλοθρήσκου συμβόλου το οποίον διαταράσσει την ευσέβεια των κατοίκων της ιστορικής -δεν θα κουραστώ να το λέω, το επαναλαμβάνω- Ζακύνθου.
Και να ’ταν μόνον ο Κομφούκιος. Πάει στην ευχή. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε πως ο πρώην Ζακύνθου δεν ικανοποιήθηκε από τον τρόπο που απέδωσε τη μορφή του ο Κινέζος καλλιτέχνης και ευλόγως διαμαρτύρεται. Εξάλλου τα κινεζικά προϊόντα, από τις μπαταρίες ώς τα ηλεκτρικά, δεν έχουν και την καλύτερη φήμη, και επικίνδυνα έχουν αποδειχθεί όπως το ξυπνητήρι του Σάββα Ξηρού. Ομως, εκτός από τον Κινέζο, είναι και ο Βέλγος, ο αείμνηστος Ανδρέας Βεζάλ, από την ιστορική Λουβέν, ο οποίος διέπρεψε ως ανατόμος και πριν από 500 ολόκληρα χρόνια εγκαταστάθηκε στην ιστορική Ζάκυνθο. Οταν λοιπόν οι δύο ιστορικές πόλεις αδελφοποιήθηκαν, σε πλατεία της Ζακύνθου έγιναν τα αποκαλυπτήρια δικού του ανδριάντα ο οποίος, για να τιμήσει πραγματικά τη μνήμη του ανατόμου, τον αναπαριστά γυμνό, χωρίς δέρμα, αλλά με όλα του τα μέλη. Προς τον Βεζάλ είναι στραμμένη η χειρ του ανδριάντος του Διονυσίου Σολωμού ο οποίος βρίσκεται αντικριστά.
Δυστυχώς, αγαπητοί αναγνώστες, όλα αυτά δεν είναι προϊόντα της άρρωστης φαντασίας μου. Είναι γεγονότα απ’ αυτά που συνθέτουν την παράξενη γοητεία της ωραίας χώρας μας όπου δεν χρειάζεται η παρέμβαση της μοίρας για να αισθανθούμε παιχνίδι στα χέρια των θεών που διασκεδάζουν. Τις περισσότερες φορές μάς φτάνει ο εαυτός μας και η πιο κοινή καθημερινότητα. Οπως δεν επισημαίνει η αναγνώστρια κ. Κωνσταντινίδου, πραγματικός είναι και ο απόστρατος στρατηγός και νυν δήμαρχος ο οποίος καταπολεμά τη λεπτοσπείρωση που έχει ενσκήψει στην ιστορική νήσο κυνηγώντας αρουραίους με την 36άρα καραμπίνα του. Υποθέτω ότι ο επόμενος ανδριάντας θα είναι αφιερωμένος στον Λούκυ Λουκ ή την ηρωίδα Καλάμιτι Τζέιν.