«Ζούμε με το πάθος μας. Είμαστε μονίμως χρεωμένοι παντού όπως οι περισσότεροι Ελληνες. Ευτυχώς βρίσκουμε και άλλους τρελούς οι οποίοι πιστεύουν ότι «ουκ επ’ άρτον ζήσεται μόνον άνθρωπος». Η χορεύτρια και χορογράφος Λίλα Ζαφειροπούλου παρουσίασε την εβδομάδα που μας πέρασε στο Θέατρο Τέχνης τη νέα της ομάδα, Corporis Miracula. Αμέσως μετά, στον ίδιο χώρο, με τελευταία της τη σημερινή βραδιά, πήρε τη σκυτάλη η ομάδα Griffon της Ιωάννας Πορτόλου.
Πάει καιρός που η σκηνή του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα έχει περάσει σε ένα άλλο στάδιο, όχι ανοίκειο, απλώς παγιωμένο: αυτό του εθελοντισμού. Κάθε βοήθεια από το κράτος έχει ανασταλεί και πολλοί επαγγελματίες του χώρου έχουν μεταμορφωθεί σε «ερασιτέχνες». Παρ’ όλα αυτά, οι Ελληνες χορευτές και χορογράφοι έχουν μια τρέλα που τους κρατάει, ένα πείσμα που δεν λυγίζει εύκολα. Σε αντίξοες συνθήκες μοιάζουν να γεννιούνται νέες ιδέες, απόδειξη η γεμάτη εβδομάδα στο Θέατρο Τέχνης που έγινε προσωρινά ένα σπίτι για τον χορό.
«Ενα σημείο συναντήσεων» η παράσταση της ομάδας της Λίλας Ζαφειροπούλου, η οποία -όπως λέει στην «Κ»- συμπίπτει με έναν κύκλο γενεθλίων για την ομάδα (το παλαιότερο όνομά της ήταν «Ελδωρ») και τη δουλειά της. «Υπάρχει στη ζωή εσωτερικά ένα συνεχές φως που όμως δεν αφήνεται από τις συνθήκες να φανεί, παρά κάποιες στιγμές», προσθέτει η Λίλα Ζαφειροπούλου. Για αυτές τις στιγμές ζουν οι χορευτές στον τόπο μας. Την ίδια ώρα που μπορεί να εργάζονται σε άλλους χώρους ή να επιβιώνουν με την υποστήριξη φίλων ή της οικογένειάς τους. Ενα είναι το σίγουρο. Οι χορευτές είναι οι λιγότερο μίζεροι των καλλιτεχνών κι από τους πιο γοητευτικούς.
«Συνεχίζουμε μόνο λόγω των σχέσεων που έχουμε χτίσει μεταξύ μας όλα αυτά τα χρόνια και της κοινής πορείας, τίποτα άλλο», τονίζει από την πλευρά της η Ιωάννα Πορτόλου. «Ο σύγχρονος χορός στην Ελλάδα σήμερα λειτουργεί μόνο υπό το καθεστώς της ατομικής πρωτοβουλίας. Αλλιώς θα είχε πρακτικά εκλείψει».
Η Σεσίλ Μικρούτσικου, η οποία χορεύει στις παραστάσεις της ομάδας Griffon με τον Γιάννη Νικολαΐδη, αποκαλύπτει πως επιβιώνει «με τη βοήθεια της οικογένειας, κάνοντας άλλες δουλειές και πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή κάτι θα αλλάξει». «Συνεχίζω γιατί δεν έχω άλλη επιλογή», επισημαίνει.
«Ο χορός εξακολουθεί να υπάρχει κυρίως γιατί οι άνθρωποί του δείχνουν πείσμα, αν και μεταξύ σοβαρού και αστείου θα πρέπει να θεωρηθεί είδος υπό εξαφάνιση», είναι τα λόγια του Γιάννη Νικολαΐδη. «Προσωπικά δεν μπορώ να σταματήσω να χορεύω ακόμη και αν με κάποιο τρόπο τολμώ να πω πως μου επιβάλλεται από την πραγματικότητα. Πάντα αναρωτιόμουν πώς θα είναι η τελευταία μου φορά. Θα το επιλέξω συνειδητά ή θα ξυπνήσω ένα πρωί και θα αναρωτηθώ πόσα χρόνια έχω να χορέψω;».
Απόψε, για μια τελευταία βραδιά, στο Θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου παρουσιάζονται τα έργα «Δάσος» και «Blind Spot» της ομάδας Griffon. Εναρξη 9.15 μ.μ.