«Κούρεμα και καλλωπισμός σκύλων στον χώρο σας». Η έκπληξή μας ήταν μεγάλη όταν προχθές το πρωί βρήκαμε στην είσοδο της πολυκατοικίας διαφημιστικά φυλλάδια περιποίησης σκύλων. Είχαμε συνηθίσει τόσο καιρό στα αντίστοιχα που διαφήμιζαν τους διάφορους παλαιοπώλες που αγόραζαν βιβλία, έπιπλα, αντικείμενα. Από τότε που άνοιξαν μαγαζιά γύρω από το κέντρο της Αθήνας όπου πωλούνται ένα σωρό θησαυροί σπιτιών που έκλεισαν ή εγκαταλείφθηκαν, έχουν αραιώσει οι διαφημίσεις τους.
Πολυκατοικίες που ερημώνουν παντού γύρω μας (περιοχή Πατησίων), και το φαινόμενο των σκύλων που συντροφεύουν ανθρώπους μοιάζει να έχει επεκταθεί, εξ ου και η ανάγκη καλλωπισμού τους… Σκύλοι παντού, μικροί, μεγάλοι, όλων των ειδών οι ράτσες. Οι ιδιοκτήτες τους κι αυτοί κάθε ηλικίας και ιδιότητας. Ηλικιωμένοι, γυναίκες μόνες, νέοι άντρες, παιδιά. «Οπως όλοι έχουν δυσλεξία, όλοι έχουν κι από ένα σκυλάκι», μου είχε πει κάποτε ένας φίλος, ιδρυτής γνωστού ψυχοθεραπευτικού κέντρου της Αθήνας.
Μόδα για περιοχές βορείων η νοτίων προαστίων της Αθήνας, αλλά εδώ; Νομίζω κάτι που ξεπερνάει κατά πολύ τη μόδα, ακόμα και τα γνωστά προβλήματα του υπερπληθυσμού των σκύλων και της αδιαφορίας των ιδιοκτητών τους (π.χ. δεν μπορούμε να κοιτάξουμε μπροστά όταν περπατάμε). Μου έρχεται η εικόνα του εκπαιδευμένου λαμπραντόρ που είδα πρόσφατα να κουβαλάει τις σακούλες μιας κυρίας σε ένα σουπερμάρκετ της Αχαρνών. Ή του σκύλου που συνάντησα μια μέρα έξω από το σχολείο. Ενας μεγάλος σκύλος που με κοιτάζει στα μάτια όποτε τον βλέπω. Προσπερνάω τα παιδιά για να χαϊδέψω το κεφάλι του και μόνο αυτή η κίνηση με ηρεμεί. Τουλάχιστον τώρα ξέρω τι θα απαντήσω στο σημαντικό ερώτημα: «Πότε θα πάρουμε κι εμείς σκυλάκι;».