Κάθε φορά που γράφω για το κατάντημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, πιστεύω πως έχουμε φτάσει στον πάτο. Και όμως ακόμη… βουλιάζουμε. Και δεν αναφέρομαι στον αγωνιστικό τομέα, λόγω της ήττας της Εθνικής μας από τις Νήσους Φερόε.
Γιατί τι θα είχε αλλάξει εάν κάποιες από τις ευκαιρίες γίνονταν γκολ και σήμερα θα είχαμε εμείς τους τέσσερις βαθμούς; Απλά, θα βλέπαμε πάλι το δένδρο, χάνοντας το δάσος. Εκεί όπου κρύβονται αυτά που το ταλαιπωρούν χρόνια.
Αναξιοκρατία, ίντριγκες, πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Ολα αυτά που εδώ και πολλά χρόνια, λόγω των επιτυχιών της «γαλανόλευκης», βρίσκονταν σε… κατάσταση νάρκης. Πιθανότατα, αυτή η ήττα να μας βγει και σε καλό. Πάντα χρειάζεται ένα γερό χαστούκι, για να ξυπνήσει κάποιος και να δει πού έχει φτάσει ο ξεπεσμός του.
Αν και δεν πιστεύω πως μπορεί να αλλάξει κάτι, στην ουσία. Απλώς για ένα χρονικό διάστημα θα βγαίνει ο καπνός, από τη φωτιά που καίει τα σωθικά του ποδοσφαίρου μας, μέχρι να ξαναμπεί το νερό στ’ αυλάκι. Να κυλάει όπως το θέλουν αυτοί που επωφελούνται από τον «βασιλιά» των αθλημάτων.
Μόνο που δεν έχουν καταλάβει πως οι ίδιοι τους έχουν καταντήσει, στα μάτια των φιλάθλων, οι γελωτοποιοί του. Θα πείτε, πως γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τη γνώμη του κόσμου. Αλλά, όταν αντιληφθούν ότι έχουν καταντήσει τσοπάνηδες, με ελάχιστα πρόβατα στο μαντρί, θα είναι αργά. Μια σύντομη αναδρομή στην πρόσφατη πορεία πολιτικών κομμάτων στη χώρα μας θα τους δίδασκε πολλά…
