Το 1997 η Μόνικα Μπελούτσι προσπάθησε να γίνει Bond Girl στην ταινία «Το αύριο ποτέ δεν πεθαίνει», στο πλευρό του Πιρς Μπρόσναν. Πέρασε από οντισιόν, έκανε και δοκιμαστικό, αλλά, φευ, «κόπηκε» από τον σκηνοθέτη Ρότζερ Σπότισγουντ, που προτίμησε να δώσει το ρόλο της Πάρις Κάρβερ στην Αμερικανίδα -και συνομήλική της- Τέρι Χάτσερ. Φέτος πήρε την εκδίκησή της. Στα 50 της χρόνια (τα έκλεισε στις 30 Σεπτεμβρίου) θα υποδυθεί τη Λουτσία Κάρα στο 24ο φιλμ της σειράς, το «Spectre», και μάλιστα υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα ενός διανοουμένου του θεάτρου και του κινηματογράφου, του βραβευμένου με Οσκαρ Σαμ Μέντες.
Σύμφωνα με την Washington Post, η επιλογή της αποτελεί νίκη· και για την ίδια αλλά και για όλες τις γυναίκες στη βιομηχανία του θεάματος, οι οποίες συνήθως μετά τα 50, ακόμη και τα 40 σε κάποιες περιπτώσεις, γίνονται… αόρατες. H εφημερίδα έθεσε υπ’ όψιν των αναγνωστών της και μερικά πολύ ενδιαφέροντα στατιστικά: ο μέσος όρος ηλικίας των ηθοποιών που έχουν ενσαρκώσει τον πράκτορα 007 στα 23 φιλμ της σειράς είναι τα 43,5 χρόνια, ενώ ο αντίστοιχος των γυναικών που τον πλαισιώνουν είναι τα 28,8. «Επιτέλους, ο Τζέιμς Μποντ θα ερωτευτεί μια γυναίκα της ηλικίας του», ήταν το σχόλιο του δημοσιογράφου Φίλιπ Μπαμπ (ο Ντάνιελ Κρεγκ είναι 46 ετών).
Δεν είχαν όλοι οι εκπρόσωποι του διεθνούς Τύπου την ίδια, θετική προς το πρόσωπο της Ιταλίδας σταρ, αντίδραση. «Είναι ο θρίαμβος του μεγάλου στήθους επί της ουσίας. Πουλάει ιταλικό σεξαπίλ με έναν απογοητευτικά μονοδιάστατο τρόπο. Η καριέρα της δεν έχει παρουσιάσει κανένα απολύτως ενδιαφέρον εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Θα ταιριάξει, λοιπόν, μια χαρά με το κενό περιεχομένου προϊόν του Τζέιμς Μποντ», σχολίασε η Καμίλα Λονγκ, κριτικός κινηματογράφου των Sunday Times. Αγγλοσαξονικό δηλητήριο σε μεγάλες δόσεις. Ακόμη κι αν δύσκολα μπορούμε να πούμε ότι η Μόνικα Μπελούτσι διαθέτει τις υποκριτικές ικανότητες της Αννα Μανιάνι -για να μείνουμε εντός ιταλικών συνόρων-, θα ήταν άδικο να τη συγκρίνουμε με την Τσιτσιολίνα (!), όπως έκανε η Λονγκ στο εν λόγω άρθρο της.
Από το κινηματογραφικό ντεμπούτο της, το 1992, όταν υποδύθηκε ένα… τόπλες βαμπίρ στον «Δράκουλα» του Φράνσις Φορντ Κόπολα, του ανθρώπου που ουσιαστικά την ανακάλυψε, και τη «Μαλένα» του Τζιουζέπε Τορνατόρε (2000) μέχρι τις «Κρυφές ζωές της κυρίας Λι» (2009) και την περσινή «Μια βραδιά στο Σεν Τροπέ», όπου κινήθηκε με αξιοθαύμαστη ευχέρεια στα δύσκολα χωράφια της κωμωδίας, έχει αποδείξει ότι ως ηθοποιός είναι επαρκής, με διάθεση να δοκιμαστεί σε πεδία άγνωστα και ενίοτε εχθρικά. Και ότι ουδέποτε επαναπαύτηκε στα… κάλλη της. «Η ομορφιά γίνεται ενδιαφέρουσα μόνο όταν “κατοικείται”. Μόνο αν είσαι έξυπνος μπορείς να την αξιοποιήσεις και να κερδίσεις από αυτήν», έχει πει. «Τις περισσότερες φορές, οι άνθρωποι που θεωρούν μια ηθοποιό όμορφη την τοποθετούν σε γυάλα. Φοβούνται να την αγγίξουν. Νομίζουν ότι, λόγω της ομορφιάς της, δεν μπορεί να υποφέρει. Επομένως, είμαι μάλλον τυχερή, αφού κάποιοι στο χώρο του σινεμά πιστεύουν ότι μπορώ και να υποφέρω».
Αυτή η αγωνία της, βέβαια, να αποδείξει ότι είναι κάτι περισσότερο από μια χυμώδη καλλονή δεν της βγήκε πάντα σε καλό. Η σκηνή του βιασμού της (9 λεπτά διάρκεια και μονοπλάνο) στην ταινία «Μη αναστρέψιμος» (2002) και η συμμετοχή της στα αμφιλεγόμενα «Πάθη του Χριστού» του Μελ Γκίμπσον (2004) την έριξαν βορά στα στόματα των επικριτών της. Πώς αντέδρασε; Με ψυχραιμία. «Στη δουλειά μου είμαι σαν τον καρχαρία, διαρκώς κινούμαι για να επιβιώσω. (…) Δεν ασχολούμαι με το τι λέγεται για μένα. Αλλωστε, όταν γεράσω, προτιμώ να βλέπω τις κόρες μου παρά τις ταινίες μου».
Το να αποκτήσει παιδιά ήταν συνειδητή απόφαση. Γέννησε την Ντέβα το 2004 και τη Λεονί το 2010 – σε ηλικία 39 και 45 ετών αντίστοιχα. «Προηγουμένως δεν ήμουν έτοιμη για κάτι τόσο τεράστιο που θα άλλαζε τη ζωή μου για πάντα», έχει δηλώσει. Με τον πατέρα τους, τον Γάλλο ηθοποιό Βενσάν Κασέλ, μετρούσαν ήδη πολλά χρόνια σχέσης. Είχαν γνωριστεί το 1996, στα γυρίσματα της ταινίας «Το διαμέρισμα», που της εξασφάλισε υποψηφιότητα για βραβείο Σεζάρ. Εκείνος προτιμούσε για συμπρωταγωνίστριά του κάποια φτασμένη ηθοποιό και όχι ένα άγνωστο μοντέλο από την Ιταλία. Εκείνη τον αντιπάθησε σφόδρα.
Παντρεύτηκαν το 1999, έγιναν το χρυσό ζευγάρι του γαλλικού κινηματογράφου, αλλά ο έγγαμος βίος τους κάθε άλλο παρά συμβατικός ήταν. Σπάνια έμεναν μαζί. Ο Κασέλ περνούσε μεγάλα διαστήματα στο σπίτι τους στη Βραζιλία, ενώ εκείνη προτιμούσε το Παρίσι και το Λονδίνο. Πάντα όμως ταξίδευαν οικογενειακώς για τις καλοκαιρινές διακοπές τους στην Ιταλία. «Δεν ξέρω τους φίλους του, ούτε εκείνος τους δικούς μου. Δεν κάνουμε την ίδια ζωή. Είμαστε διαφορετικοί και ανεξάρτητοι. Αυτός όμως είναι ο μοναδικός τρόπος να είμαστε μαζί», εξηγούσε σε συνέντευξή της η Μπελούτσι το 2012. Προφανώς αυτό δεν ήταν αρκετό. Πέρυσι αποφάσισαν να χωρίσουν. Η ανακοίνωση του διαζυγίου τους συνέπεσε με δημοσιεύματα που ήθελαν τη σταρ να ζει ξανά τον έρωτα στο πλευρό του Ρώσου, αζέρικης καταγωγής, κροίσου Τελμάν Ισμαΐλοφ. Τίποτα δεν έχει μέχρι σήμερα επιβεβαιωθεί.
Για τον πρώην σύζυγό της, η Μόνικα μόνο καλά λόγια έχει να πει. «Με βοήθησε να ωριμάσω. Με έβαλε μπροστά σε έναν καθρέφτη και με έκανε να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα για τον εαυτό μου. Παρά ταύτα, θέλω οι κόρες μου να μάθουν ότι δεν είναι υποχρεωτικό να έχεις έναν σύζυγο ή σύντροφο. Η μοναξιά δεν πρέπει να μας τρομάζει…» Και το γήρας; Αυτό το φοβάται; «Οχι», επιμένει. «Σε κανέναν δεν αρέσει να γερνάει, κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Επειδή όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να το αντιμετωπίσουμε. (…) Προσωπικά, με τίποτα δεν θα ήθελα να ξαναγίνω 20 ετών. Είμαι πολύ πιο χαρούμενη σήμερα. Οταν είσαι νέος, δεν ξέρεις καν ποιος είσαι, τι θα κάνεις στη ζωή σου – έχεις να αναμετρηθείς με τόσες ανασφάλειες. Σήμερα ξέρω ακριβώς αυτά που χρειάζομαι!»
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι, αποπνέοντας την αυτοπεποίθηση του ισορροπημένου ανθρώπου, που ξέρει ακριβώς τι θέλει από τη ζωή του, η Μόνικα Μπελούτσι κέρδισε τις εντυπώσεις στη συνέντευξη Τύπου για το «Spectre». «Τι κάνει ένα Bond Girl επιτυχημένο;» τη ρώτησε ένας δημοσιογράφος. «Ενας καλός σκηνοθέτης», απάντησε χαμογελώντας – και τίναξε πίσω τα μακριά μαλλιά της…