Τα τριάντα χρόνια από τον θάνατο του συνθέτη Γιάννη Κωνσταντινίδη τίμησε η μεσόφωνος Θεοδώρα Μπάκα με μία ξεχωριστή βραδιά τραγουδιού. Στις 29 Νοεμβρίου στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς) παρουσίασε σοβαρά και ελαφρά τραγούδια του σε συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Ράπτη, ο οποίος έπαιξε μπαγιάν, και την πιανίστρια Δόμνα Ευνουχίδου, η οποία απέδωσε επίσης μία επιλογή από τα «44 παιδικά κομμάτια πάνω σε ελληνικούς σκοπούς» από το «Β΄ Τετράδιο» του Κωνσταντινίδη.
Η ωραία, θερμή φωνή της Μπάκα προφανώς αποτελεί καλή βάση για τις μεταγραφές παραδοσιακών τραγουδιών του Κωνσταντινίδη, για δικές του μελωδίες βασισμένες σε ποίηση του Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ όσο και για τα γνωστότατα ελαφρά τραγούδια που έγραψε ως «Κώστας Γιαννίδης». Η μουσική ευφυΐα με την οποία αξιοποίησε τη φωνή αυτή η τραγουδίστρια έκανε τη διαφορά. Διέθετε το χιούμορ που χρειάζεται το «Ερηνάκι», ανέδειξε τον βαθύ λυρισμό στο «Μέρα μέρωσε», κινήθηκε λιτά, με αίσθηση του ύφους στα τραγούδια σε ποίηση Ταγκόρ, που ταίριαξαν άριστα τη μεστή μεσαία περιοχή της φωνής, και απελευθέρωσε τον απαραίτητο ερωτισμό σ’ ένα τραγούδι όπως το γνωστό «Ονειρεύτηκα»: Σπάνια ακούει κανείς αυτή και άλλες νοσταλγικές μελωδίες χωρίς να αναπολήσει τη φωνή της Δανάης. Αψογη άρθρωση, υψηλή μουσικότητα και έξυπνες, επιτυχημένες προσαρμογές των τραγουδιών από τον Ράπτη: τι άλλο να ζητήσει κανείς; Δύο μέρες αργότερα (1η Δεκεμβρίου) στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» η πάντοτε φιλέρευνη Λένια Ζαφειροπούλου παρουσίασε ένα πρόγραμμα με τραγούδια Ρώσων και Γερμανών.
Στο πρώτο μέρος περιέλαβε έργα του Μούσοργκσκι και του Προκόφιεφ, στο δεύτερο τραγούδια του Μπραμς. Πολύ καλά προετοιμασμένα, τα τραγούδια του Μούσοργκσκι ταίριαξαν άριστα στη φωνή της. Μαζί με τον πιανίστα Αντρέι Χόβριν, η Ζαφειροπούλου έπλασε την τελείως ιδιαίτερη, ζοφερή, βαθιά μελαγχολική ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει συνολικά το δημιουργικό έργο του Ρώσου συνθέτη. Οι μελωδίες του Προκόφιεφ, στον απόηχο του «Κοντσέρτου για κολορατούρα υψίφωνο» του Γκλιέρ, φανέρωσαν την καλή τεχνική της, τη μουσικότητα κατά τον σχηματισμό των φράσεων και την άνεση χειρισμού της δυναμικής. Στα τραγούδια του Μπραμς η Ζαφειροπούλου βρέθηκε στο στοιχείο της: κατέχοντας άριστα τη γλώσσα και το ύφος της γραφής, απέδωσε τη μουσική σαν να την «κατοικεί» εδώ και χρόνια.
