Σαν πολλή συζήτηση δεν γίνεται για «ένα πιθανό Grexit»; Δεν εννοούμε στο εξωτερικό –όπου και εκεί περισσεύουν ο αισθησιασμός και η δραματοποίηση από τα ΜΜΕ– αλλά εντός της χώρας. Εδώ για καθαρά μικροπολιτικούς λόγους προστίθενται επιπλέον βάρη στην ελληνική οικονομία. Εχουμε –έστω μικρές σε σχέση με το παρελθόν– εκροές καταθέσεων, αναβολές επενδυτικών αποφάσεων· ακόμη και οι καταναλωτές συμμαζεύτηκαν με αποτέλεσμα να στενάξει η αγορά τις εορταστικές ημέρες.
Η «Γκρεξιτολογία» δεν είναι αντιπαραγωγική μόνο με οικονομικούς όρους. Είναι και πολιτικά επιβαρυντική για την κυβέρνηση. Κατά έναν περίεργο τρόπο η φιλολογία περί εξόδου της Ελλάδος από τη Ζώνη του Ευρώ μπορεί σε πρώτο πλάνο να υπογραμμίζει τους κινδύνους από την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, υποδηλώνει όμως ταυτόχρονα και την αποτυχία της κυβέρνησης, διότι δυόμισι χρόνια τώρα, και παρά τις τεράστιες θυσίες του ελληνικού λαού, δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη: την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Η ετερογονία της προπαγάνδας έχει ως παράπλευρο συμπέρασμα ότι μετά τους ΕΝΦΙΑ, μετά τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, μετά από τόσα και τόσα, η κυβέρνηση κατάφερε «μια τρύπα στο νερό». Η κινδυνολογία, ουσιαστικώς υπονοεί ότι η χώρα βρίσκεται σήμερα στο σημείο απ’ όπου την παρέλαβε ο κ. Αντώνης Σαμαράς: στον Ιούνιο του 2012. Εκτός αυτού γεννάται ένα εύλογο ερώτημα: Αν πραγματικά η χώρα διατρέχει όλους αυτούς τους κινδύνους, ποιος ο λόγος επιτάχυνσης του «μοιραίου»; Ηταν αφροσύνη εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ η επίσπευση των εκλογών διά της προεδρικής εκλογής. Επρεπε η κυβέρνηση να τις επισπεύσει περισσότερο; Ετσι κι αλλιώς, είχε το περιθώριο να παραμείνει ακόμη δύο μήνες και να διασφαλίσει κάποια πράγματα. Αν εξαντλούσε τις συνταγματικές προθεσμίες θα πηγαίναμε στις κάλπες αρχές Απριλίου. Προς τι η επιτάχυνση των εξελίξεων;
Βεβαίως, η πιθανότητα του Grexit –όπως όλα τα πράγματα στη ζωή– δεν μπορεί να αποκλειστεί. Το καλλιεργούν, εξάλλου, διάφοροι ιδεοληπτικοί εντός κι εκτός Ελλάδος – για τους ακριβώς αντίθετους λόγους. Είναι άλλο όμως να καλλιεργείται περιθωριακά και άλλο να γίνεται η βασική κουβέντα της προεκλογικής διαμάχης. Οχι μόνο διότι η συζήτηση περί Grexit αυξάνει –έστω οριακά– τις πιθανότητες του Grexit, αλλά διότι δεν συζητάμε καθόλου τι θα κάνουμε αν επαληθευτεί το πιο πιθανό σενάριο, το οποίο είναι η παραμονή μας στην Ευρωζώνη.
Γράφαμε τις προάλλες πόσο πολιτικά αντιπαραγωγικό είναι για την κυβέρνηση να στριμώχνει τον ΣΥΡΙΖΑ για την απουσία του «Σχεδίου Β» αντί να τον στριμώχνει στα υπαρκτά ελλείμματα του «Σχεδίου Α» («Καθημερινή» 4.1.2015). Αυτό όμως ισχύει και για τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις που κάποια στιγμή πρέπει να μας πουν –με στοιχεία και αριθμούς– τι θα κάνουν με το ασφαλιστικό, με την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, αν έχουν κάποια άλλη πρόταση για την καταπολέμηση της ανεργίας πέρα από τις αθρόες προσλήψεις στο Δημόσιο (ΣΥΡΙΖΑ) και τα δήθεν σεμινάρια ή τα πεντάμηνα κοινωφελούς εργασίας σε δήμους που προέκρινε η νυν κυβέρνηση. Στο κάτω κάτω της γραφής, η παραμονή μας στην Ευρωζώνη τέθηκε εν αμφιβόλω διότι την προηγούμενη δεκαετία αντί να συζητάμε την αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση, περί άλλα τυρβάζαμε. Αυτό κάνει πάντα το πολιτικό σύστημα: αποφεύγει να συζητήσει τα δύσκολα, δημιουργώντας προπετάσματα είτε υπερβολικής ευφορίας είτε υπερβολικού φόβου.
Τέλος, πρέπει να επισημάνουμε ότι οι Ελληνες πολίτες, ύστερα από πέντε χρόνια φόβου, κουράστηκαν. Χρειάζονται και ελπίδα. Οχι τις φρούδες ελπίδες που μοιράζει δεξιά κι αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την προοπτική ενός συγκροτημένου σχεδίου εξόδου από την κρίση. Αυτό λείπει σήμερα από τη χώρα και όχι η θεολογία περί παραδείσων των μεν και κόλασης των δε…