Στο ένα χέρι με την μπάλα του μπάσκετ να κάνει «πιρουέτες», να μαζεύει τα ριμπάουντ σαν να είχε «μαγνήτη» και να κάνει ντρίπλες, τρέχοντας από τη μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη, ως ιδανικός χειριστής της. Στο άλλο χέρι, ένα κουτί μπίρας ή ένα ποτήρι ουίσκι, βότκας και διάφορες ουσίες που έκαναν κατακόκκινες τις κόρες των ματιών του και ζάλιζαν τη σκέψη του. Αν ο Ρόι Τάρπλεϊ ζούσε ακόμα, έστω και στην τραγική κατάσταση που είχε επέλθει η υγεία του από τις άπειρες καταχρήσεις, δεν θα άλλαζε τίποτα στην αυτοκαταστροφική τάση του τεράστιου ταλέντου του. Σε ηλικία, μόλις, 50 ετών, ο «δυναμίτης» όπως τον αποκαλούσαν στους Ντάλας Μάβερικς, έφυγε από τη ζωή, νικημένος από τις αδυναμίες του, τον εθισμό του στο ποτό και στα ναρκωτικά, αλλά κανείς από όσους τον είδαμε να μεγαλουργεί στα ελληνικά γήπεδα μπάσκετ, δεν θα έχει αυτή την εικόνα χαραγμένη στη μνήμη του, αλλά ακριβώς την αντίθετη. Αυτή, δηλαδή, του γίγαντα των 211 εκατοστών, με την μπασκετική ομορφιά που χάριζε πάνω στο παρκέ, το ωραίο χαμόγελο, το μοδάτο ντύσιμο και τη μεγάλη καρδιά.
«Ετσι ακριβώς ήταν. Ενας μεγάλος παίκτης που δεν ξέρω αν θα μπορούσε να ασχοληθεί τόσο καλά με κάτι άλλο, εκτός από το μπάσκετ, αλλά δεν σεβάστηκε το ταλέντο και την αξία του. Πίστευε πάντα ότι θα μπορούσε να ήταν μπασκετμπολίστας, χωρίς να ήταν και αθλητής, με τη ζωή που έκανε έξω από το γήπεδο» λέει στην «Κ» ο Στιβ Γιατζόγλου που είναι προπονητής στη μακρινή Νότιο Κορέα και ήταν αυτός που έφερε τον Τάρπλεϊ στον Αρη, το καλοκαίρι του 1992. Η στεναχώρια του Γιατζόγλου για τον χαμό του Τάρπλεϊ είναι μεγάλη, γιατί παρά το γεγονός ότι δεν ολοκλήρωσε τη συνεργασία με τον Αμερικάνο παίκτη, εκείνη την περίοδο (ανέλαβε ο Σβι Σερφ), η σχέση που είχαν δημιουργήσει ήταν ανθεκτική στον χρόνο.
«Ο Ρόι καταλάβαινε το κακό που προκαλούσε στον εαυτό του, μόνο όταν έφτανε στο τελευταίο στάδιο και δεν είχε άλλο πιο κάτω. Τότε ήταν σαν να ξυπνούσε από λήθαργο και στο γήπεδο, ήταν ένας πληθωρικός παίκτης που καταλάβαινε αμέσως τα συστήματα και έπαιζε με το ένστικτο. Ομως, είχε πεισθεί ότι θα μπορούσε να συνδυάσει προπονήσεις και αγώνες, με μια κακή εξωγηπεδική ζωή και ταυτόχρονα το σώμα και ο οργανισμός του θα άντεχε όλο αυτό τον αντίθετο συνδυασμό», υποστηρίζει ο Στιβ που είχε ακούσει πολλές υποσχέσεις από τον Τάρπλεϊ για την επανόρθωση των λαθών του. «Ξέρουμε πολλούς παίκτες που καπνίζουν ή τρώνε υπερβολικά και αγωνίζονται με αυτά τα πάθη τους, αλλά αυτά που έκανε ο Ρόι, ξεπερνούσαν κάθε όριο. Από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε, του είχα μιλήσει για την ευκαιρία που είχε να κάνει ευρωπαϊκή καριέρα, μετά τον πρώτο αποκλεισμό του στο ΝΒΑ και πίστευα ότι στην Ελλάδα που δεν υπάρχει ο αμερικανικός τρόπος ζωής, δεν θα έβρισκε διεξόδους και επιλογές στις καταχρήσεις. Κι όμως, πάντα του έλεγα: Ρόι, μην προσπαθείς να κοροϊδέψεις εμένα και την ομάδα. Τον εαυτό σου ξεγελάς. Μέσα στο γήπεδο, δεν σου έδινε το δικαίωμα να τον παρατηρήσεις. Ηταν μια ομάδα, μόνος του»!
Για τον Γιατζόγλου, η περίπτωση του Ρόι Τάρπλεϊ, ήταν μοναδική, γιατί παρά το ρίσκο που υπήρχε στην επιλογή του, νιώθει ακόμα πολύ δικαιωμένος για τον ερχομό στην Ελλάδα, ενός από τους τρεις καλύτερους Αμερικανούς παίκτες που έχουν θητεύσει στο πρωτάθλημα.
Οι μπουνιές του Τελ Αβίβ
Το «στοιχειωμένο» ευρωπαϊκό φάιναλ φορ για τον Ολυμπιακό, πριν από 21 χρόνια στο Τελ Αβίβ, είχε αρνητικό πρωταγωνιστή τον Ρόι Τάρπλεϊ, στον οποίο ο υπογράφων οφείλει τη σημαντικότερη αποκλειστικότητα των 28 δημοσιογραφικών χρόνων του, για την εφημερίδα «Μεσημβρινή». Το επεισόδιο του Αμερικανού με τον συμπαίκτη του Μπάμπη Παπαδάκη και εν μέρει με τον Γιάννη Ιωαννίδη, το βράδυ της νίκης-πρόκρισης επί του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό, διέλυσε την ψυχολογική ενότητα των «ερυθρολεύκων» που προσπάθησαν -ως όφειλαν- παραμονή του τελικού με την Μπανταλόνα να αποκρύψουν το συμβάν. Ο Τάρπλεϊ δεν είχε ξεχάσει μια υπόδειξη-κάρφωμα του Παπαδάκη πριν από επτά μήνες, όταν ο δεύτερος είχε ερωτηθεί από τον προπονητή του ποιος συμπαίκτης του δεν αγωνίζεται σύμφωνα με το παχυλό του συμβόλαιο. Ο αυτόπτης μάρτυρας του διπλού επεισοδίου με είχε πληροφορήσει λεπτομερώς ως εξής:
Στο λεωφορείο του Ολυμπιακού, ο Τάρπλεϊ άρπαξε τον Παπαδάκη από τη φόρμα του, λέγοντάς του: «Εσύ τι λες; Σήμερα έπαιξα σύμφωνα με το γ……ο συμβόλαιο για να προκριθούμε στον τελικό και εσύ δεν είχες δευτερόλεπτο συμμετοχής; Θα με κρίνεις πάλι για να γράψεις και εσύ το όνομά σου στον τελικό;». Ο Παπαδάκης δεν πρόλαβε να απαντήσει και δέχθηκε δύο γροθιές, ενώ επενέβησαν ο Σιγάλας και ο Καμπούρης που ήταν πιο κοντά. Στο ξενοδοχείο του Εϊλάτ, ο Τάρπλεϊ επιτέθηκε φραστικά στον Ιωαννίδη, ενώ για δέκα λεπτά ο χώρος μπροστά από τη ρεσεψιόν σειόταν από τις φωνές του και εν συνεχεία «εξαφανίστηκε». Στο ξενοδοχείο έσπευσαν ο πρώην πρόεδρος του Ολυμπιακού Σ. Κόκκαλης και ο αντιπρόεδρος Γ. Σαλονίκης και η παρεξήγηση «κουκουλώθηκε», ενόψει τελικού, αλλά η ζημιά του επεισοδίου φάνηκε στο παρκέ του «Γιαντ Ελιάου».
Ούτε ΝΒΑ ούτε Ελλάδα κατάφεραν να τον συνετίσουν
Απαντήσεις σε όλες τις πραγματικές αλλά και υπερβολικές κατηγορίες που είχαν ακουστεί για την εξωγηπεδική συμπεριφορά στο ΝΒΑ και στην Ελλάδα είχε ο Ρόι Τάρπλεϊ, ενώ έκανε συγκρατημένους χαρακτηρισμούς και κρίσεις για όσους παράγοντες, προπονητές και συμπαίκτες γνώρισε στη θητεία του σε Αρη και Ολυμπιακό. Η πρώτη κακή φήμη που τον ακολουθούσε ήταν ότι σε κατάσταση μέθης, όταν φοιτούσε στο κολέγιο του Μίτσιγκαν, «σιδέρωσε» το πρόσωπο της φίλης του. Ο αείμνηστος Τάρπλεϊ συγκαταλέγεται στη λίστα των 12 παικτών που έχουν αποκλεισθεί διά βίου από το ΝΒΑ. Αρχικά, το 1991, για κατ’ επανάληψη παραβίαση των κανονισμών του πρωταθλήματος και μη εναρμονισμό του με τη φιλοσοφία της λίγκας. Τότε είχε πει: «Νόμιζα ότι τα πάρτι στο Ντάλας είναι μέρος του σταρ σίστεμ στο ΝΒΑ και πήγαινα σε πολλά».
Τρία χρόνια μετά επέστρεψε στον «μαγικό κόσμο» και τιμωρήθηκε ξανά, τον Δεκέμβριο του ’95 για αλκοολισμό, ενώ το αυτοκίνητό του είχε προσκρούσει σε κολόνα με ταχύτητα 150 χλμ. Στην απολογία του ανέφερε: «Βγήκα για φαγητό και ήπια μία μπίρα. Το αποτέλεσμα στο αίμα μου ήταν 0,003%, δηλαδή κάτω από το νόμιμο όριο. Δεν πίστευα ποτέ πως θα τους ενοχλούσε τόσο πολύ μία μπίρα».
Στον Αρη είχε θυμώσει για την οικονομική ασυνέπεια του πρώην προέδρου, Θεόφιλου Μητρούδη, ο οποίος του είχε βαφτίσει την κόρη του και όταν έφυγε από τη Θεσσαλονίκη, είχε ορκιστεί ότι «θα κάνω ξανά τη βάφτιση του παιδιού μου, με το ίδιο όνομα, αλλά με άλλο νονό!». Για τον Ιωαννίδη έλεγε ότι «είναι σκληρός τύπος, αλλά κάνει καλά τη δουλειά του. Οταν έκανα κάτι έξω από την εντολή του, εκνευριζόταν, αλλά τον καθησύχαζα, γιατί ένα λάθος δεν χαλούσε τον… λογαριασμό», ενώ είχε μεγάλη εκτίμηση στον Φασούλα: «Είναι πολύ μεγάλος παίκτης, αλλά δεν ήξερε πόσο ταλέντο διαθέτει».
