Είναι πολλά (και δεν άπτονται καθόλου των τρεχουσών πολιτικών εξελίξεων ή εκκρεμοτήτων) αυτά που μπορεί να κάνουν πολλούς να νιώθουν μια παράξενη αμηχανία με το προχθεσινό αποτέλεσμα των εκλογών.
Το πρώτο που αισθάνονται οι περισσότεροι είναι εκείνη η γνωστή άβολη αίσθηση που έχουμε αισθανθεί κατά κύριο λόγο όταν είμαστε προσκεκλημένοι σ’ ένα σπίτι και δεν γνωρίζουμε κανέναν. Και αυτό, γιατί οι πολλοί σ’ αυτόν τον τόπο πολύ λίγα γνωρίζουν για τη διαδρομή και την προσωπικότητα ακόμη και των προβεβλημένων στελεχών του νέου κυβερνητικού κόμματος.
Αν ανακαλέσουμε τις πριν από περίπου 25 χρόνια πολιτικές διεργασίες σ’ αυτόν τον τόπο, θα θυμηθούμε ότι ο βασικός κορμός του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε από δύο βασικές δεξαμενές: από το ΚΚΕ και από την ΕΑΡ, που ήταν το ένα κομμάτι της διάσπασης του ΚΚΕ Εσωτερικού. Βέβαια, αυτός ο βασικός κορμός στην πορεία διαφοροποιήθηκε, εμπλουτίστηκε, άλλαξε πρόσωπα, πολιτικές. Υπήρξαν διασπάσεις, ενώσεις, συμπράξεις, συνιστώσες. Πάντως, στο μεγαλύτερο μέρος τους, τα στελέχη αλλά και οι 149 εκλεγμένοι από προχθές βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται από την οργανωτική δομή των δύο κομμουνιστικών κομμάτων της Μεταπολίτευσης, με τις μεγάλες διαφορές.
Και αυτό ακριβώς το στοιχείο προκαλεί μια επιπλέον αμηχανία, σε μια μεγάλη, επίσης, μερίδα του πληθυσμού, που ψήφισε ή δεν ψήφισε το νέο κυβερνών κόμμα. Γιατί ακριβώς εκείνα τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η ένταξη στις κομματικές νεολαίες ήταν ο κανόνας όχι η εξαίρεση.
Από την Κυριακή το βράδυ πολλοί από τους νέους βουλευτές –ενδεχομένως αρκετοί και από τους νέους υπουργούς– θα θυμίσουν σε πάρα πολλούς τους παλιούς συμφοιτητές και συμφοιτήτριες.
Ενα περίεργο reunion μοιάζει να είναι αυτό, κι ας μην κληθούν όλοι αυτοί σε κοινό χώρο για ένα ποτήρι κρασί. Και ας έχουν χωρίσει πολιτικά και προσωπικά οι δρόμοι πολλών εν τω μεταξύ… Αλλά ξαφνικά πολλοί θα «ξανακοιτούν» τους παλιούς συμφοιτητές και θα προσπαθούν να διακρίνουν τι έχουν προσθέσει στον καθένα τα χρόνια που πέρασαν. Πόσο ίδιοι έμειναν και πόσο άλλαξαν; Ποια από τα παλιά τους χαρακτηριστικά διατηρούνται και μπορεί να αποδειχθούν πολύ χρήσιμα προσόντα ειδικά στη σημερινή συγκυρία και ποια ακριβώς από τα νεανικά τους «ελαττώματα» δεν έχουν καμφθεί από τον χρόνο και μπορεί να γίνουν βαρίδια στους νέους τους ρόλους;
Κατά έναν άλλον τρόπο, εντελώς διαφορετικό, κάποιοι από τους νέους βουλευτές και υπουργούς θα είναι «γνωστοί-άγνωστοι» για ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού, εκεί γύρω στα 50…
Και αυτό προκαλεί ασφαλώς αμηχανία. Θα μπορέσουν εκείνοι που είναι πια στο τιμόνι της διακυβέρνησης του τόπου να εκπλήξουν ευχάριστα τους παλιούς τους συνοδοιπόρους;