Η μη μεταγραφή του Ντέβιτς στον ΠΑΟΚ έφερε στην επικαιρότητα ένα θέμα, το οποίο έχει εξελιχθεί σε «επιδημία» του αθλητικού ρεπορτάζ. Η μεγαλύτερη ευθύνη βαραίνει φυσικά εμάς, που με ευκολία δημοσιεύουμε όποιο όνομα και όποια πληροφορία μάς έρχεται από τους μάνατζερ και τις ΠΑΕ.
Ουσιαστικά παίζουμε το δικό τους επικοινωνιακό παιχνίδι. Οι μεν πρώτοι ανεβάζουν το κόστος των πελατών τους, οι δε δεύτερες «φαίνονται» στα μάτια των οπαδών τους πως προσπαθούν να φέρουν «ονόματα», ασχέτως κόστους.
Τι κάνουμε εμείς λοιπόν, αφού κατά κάποιον τρόπο είμαστε «εξαρτημένοι» και από τους μάνατζερ και από τις ΠΑΕ; Θα εξακολουθήσουμε να πέφτουμε «θύματα» και να εκμεταλλεύονται τη λαχτάρα μας για το «αποκλειστικό» ή το «εμπορικό» θέμα; Αφού, αν η «είδηση» προέρχεται από πρόσωπο της διοίκησης, ο μάνατζερ δεν έχει κανένα λόγο να τη διαψεύσει και αν βγαίνει από τον τελευταίο, η ΠΑΕ, ακόμη κι αν δεν την επιβιώνει κατηγορηματικά, δεν την αποκλείει.
Ετσι λειτουργεί το «σύστημα». Είναι λοιπόν βασικό να κρατάμε μικρά καλάθια, όπου ακούμε για πολλά κεράσια. Πώς μπορεί να γίνει όμως αυτό, όταν η πίεση από τους διευθυντές των εφημερίδων και τους εκδότες είναι… βασανιστική.
«Γράφτε όσο περισσότερα ονόματα θέλετε, αυτά πουλάνε», είναι η εντολή. Χωρίς να βλέπουν ότι η… αυτοδιάψευσή τους σε λίγο καιρό αποβαίνει εις βάρος της αξιοπιστίας τους. Γιατί τα γραπτά μένουν και ο κόσμος δεν ξεχνάει.
Δεν είναι λοιπόν μόνο το οικονομικό πρόβλημα, που οι κυκλοφορίες μειώνονται. Και φυσικά το φαινόμενο της «είδησης-βόμβας», που την επόμενη μέρα αποδεικνύεται… παραμύθι, δεν το συναντάμε μόνο στις αθλητικές ειδήσεις.