Παραπλεύρως των «Πενήντα αποχρώσεων του γκρι», της αισθησιακής κινηματογραφικής «φούσκας» των ημερών, υπάρχουν το γεγονός και η έκπληξη της εβδομάδας: ο ρωσικός «Λεβιάθαν» και το made in USA ιρανικό «Ενα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα».
Ο «Λεβιάθαν» (***), κρίνοντας από τη βράβευσή του με Χρυσή Σφαίρα, αλλά και από τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει σε κυβερνητικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους στη Ρωσία, θα πάρει μάλλον και το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Είναι το πιο σχηματικό έργο του Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ (της αριστουργηματικής «Επιστροφής»), καταγγελία της διαφθοράς και του ξιπασμού πολιτικών και ολιγαρχών. Το κάδρο, μεγαλοπρεπές και υποφωτισμένο, δίνει την εντύπωση πως υπάρχει ένα λεπτό γκρίζο πέπλο, που φιλτράρει τον ήλιο. Η γεωμετρία του «Λεβιάθαν» φέρνει στον νου την αρχιτεκτονική ταινιών του ώριμου Χίτσκοκ. Το ίδιο θα λέγαμε και για τον μηχανισμό που επιταχύνει ή επιβραδύνει την πλοκή: οι κομβικές για την εξέλιξη της δράσης σκηνές υπονοούνται. Λες και κάποιο αόρατο χέρι κινεί μαριονέτες στην οθόνη. Ετσι φαντάζουν οι ήρωες.
Ενας μηχανικός αυτοκινήτων, ο οποίος ζει σ’ ένα απομακρυσμένο σπίτι, σ’ έναν μικρό όρμο στη Βόρειο Θάλασσα, πρέπει να τα μαζέψει άρον-άρον και να φύγει. Μια αυθαίρετη, γκανγκστερικού ή σταλινικού τύπου δικαστική απόφαση απαλλοτριώνει την περιουσία του και τη δίνει στον αχόρταγο δήμαρχο της περιοχής. Ενας φίλος του μηχανικού από τον στρατό, δικηγόρος στη Μόσχα, καταφτάνει για βοήθεια. Η παρουσία του, όμως, θα ολοκληρώσει την τραγωδία.
Πασιφανής η αλληγορία, μια διαχρονική εξουσία ανήθικων γκρεμίζει, σκοτώνει και καταπίνει τη Ρωσία. Στην πλατεία, έξω από δικαστήριο του χωριού, υπάρχει ακόμη το άγαλμα του Λένιν. Στο γραφείο του δημάρχου, στον τοίχο κρέμεται η κορνίζα με τον Πούτιν και στην καρέκλα στρογγυλοκάθεται ένας μεθύστακας-καρικατούρα Γέλτσιν.
Το πρόβλημα με τη σκηνοθεσία του Ζβιαγκίντσεφ είναι ότι ο σαρκασμός (που επιτυγχάνεται διά της υπερβολής, ενίοτε ακραίας) δυναμιτίζει το ύφος απειλώντας και τη ραχοκοκαλιά του «Λεβιάθαν».
Το ασπρόμαυρο «Ενα κορίτσι γυρίζει σπίτι μόνο του τη νύχτα» (****) γυρίστηκε στο Λος Αντζελες από την Ιρανοαμερικανίδα Ανα Λίλι Αμιρπούρ. Οι ηθοποιοί, Ιρανοί της διασποράς, μιλούν όλοι περσικά. Σε μια πόλη-φάντασμα, ένα κορίτσι-βαμπίρ βγαίνει τις νύχτες με μπούργκα στους δρόμους.
Στο «Kingsman: η μυστική υπηρεσία» (** 1/2) ένας αριστοκράτης κατάσκοπος (Κόλιν Φερθ) γίνεται μέντορας ενός νεαρού. Κωμωδία και κατασκοπική δράση στο ζενίθ από τον Μάθιου Βον.
Επίκαιρο όσο ποτέ είναι το ντοκιμαντέρ των Γερμανών σκηνοθετών Λέσλι Φράνκε και Χέρντολορ Λόρεντζ «Ποιος σώζει ποιόν;» (***). Η οικονομική κρίση που ταλανίζει την Ευρώπη γεννώντας ευρωσκεπτικισμό, τα περιβόητα «πακέτα διάσωσης» και τα κοινωνικά ερείπια που αφήνουν, η διένεξη μεταξύ Βορά και Νότου συνθέτουν μια βεντάλια ερωτημάτων. Πολλά ντοκιμαντέρ γύρω από αυτά τα θέματα έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου έγκειται στο ερώτημα που τίθεται ευθέως στον τίτλο της ταινίας: οι Γερμανοί και άλλοι Βόρειοι λαοί πληρώνουν για να σώσουν την συνοχή της Ευρώπης, ή τις τράπεζες που παγιδεύτηκαν στην χρηματοπιστωτική φούσκα την οποία οι ίδιες δημιούργησαν; Ένα μέρος της ταινίας έχει γυριστεί και στην Ελλάδα.