Κυκλοφορούσαμε για ώρα στο φουαγιέ του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής». Κι όχι μόνο γιατί υπήρχαν πολλοί γνωστοί και αγαπημένοι στην προχθεσινή επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «Φαέθων» του Δημήτρη Δημητριάδη και του Δημήτρη Καραντζά. Αλλά και γιατί το έργο ξεκινάει από το φουαγιέ (όπως παλαιότερα «Το ύστατο σήμερα» στον ίδιο χώρο) –όπου βρίσκονται διάφορα αντικείμενα αυτού του σπιτικού–, αυτά που δεν υπάρχουν στο εντελώς κενό, σκοτεινό και προτεσταντικά αυστηρό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου. Επειδή η ζωή ήταν έξω από εκείνο το σπίτι…
Στην αρχή, δύο γυναίκες με μαύρα κάθονται στο περβάζι του παραθύρου και πλέκουν. Μιλάνε αγχωμένα, ελλειπτικά, κάτι υπονοούν, κάτι κρύβουν. Και τελικά θέλουν να πουν την ιστορία τους.
Την ιστορία του «Φαέθοντα», που αριστοτεχνικά έπλεξε ο Δημήτρης Δημητριάδης, παραλληλίζοντας τον αρχαίο μύθο με την απόλυτη νοσηρότητα που συμβαίνει σ’ αυτό το μεσοαστικό λονδρέζικο σπίτι. Είναι η ιστορία μιας οικογένειας. Ο πατέρας (Περικλής Μουστάκης, ίσως στο ρόλο της ζωής του), η μητέρα (Ανέζα Παπαδοπούλου, υποταγμένη, άβουλη, φρικτά πληγωμένη και πολλαπλώς βιασμένη γυναίκα), οι δύο κόρες (Εύη Σαουλίδου, Σταυρούλα Σιάμου, επίσης πειθήνια όργανα των μιαρών επιθυμιών του γεννήτορά τους) και ο γιος (ο Αρης Μπαλής εμφανίζεται εδώ ως το φοβισμένο και καταπιεσμένο παιδί, που γαντζώνεται από την παιδική του ηλικία και το παιδικό του καρότσι για να μην βλέπει την οικογενειακή φρίκη. Ωσπου αντιδρά…).
Πολυεπίπεδο έργο
Ο Δημήτρης Δημητριάδης δεν έγραψε απλώς ένα έργο με θέμα την αιμομιξία. Εγραψε ένα πολυεπίπεδο έργο, κατά τη γνώμη μας το πιο πλήρες, ολοκληρωμένο και ώριμο από τα έργα του. Ενα έργο που αγγίζει τη θρησκεία, την πίστη που γίνεται διαστροφή, τον φανατισμό, τη μισαλλοδοξία, την υποκρισία, εντέλει, που κρύβεται πίσω από πολλούς ευυπόληπτους πολίτες σ’ αυτόν τον πλανήτη.
Και ο Δημήτρης Καραντζάς πήρε αυτό το γοητευτικά δύσκολο κείμενο και το απογείωσε. Μας πήρε από το χέρι και σιγά σιγά μας έβαλε στα άδυτα αυτού του σπιτιού, που όλα γίνονταν με ευλαβικό ψυχαναγκασμό, απόρροια του απόλυτου φόβου που απλωνόταν από την παρουσία και μόνο του πατέρα, του Λομ (L’homme= άνθρωπος και άνδρας στα γαλλικά, που έδωσε το όνομά του στην πιο απάνθρωπη συμπεριφορά).
Και οι θεατές σιγά σιγά χώνονταν όλο και πιο βαθιά στις πολυθρόνες τους, για να παρακολουθήσουν αυτή την πάλη της νοσηρής δύναμης με την αδύναμη αθωότητα, που τελικά αντιδρά… Η παράσταση ολοκληρώνεται πάλι με τις δύο γυναίκες, ντυμένες στα μαύρα, που πάλι πλέκουν, στην ίδια θέση. Ελεύθερες πια, και γαντζωμένες από τη φαντασίωσή τους –για να επιβιώσουν.
Ηταν μια ευτυχής συνάντηση πολλών ταλαντούχων ανθρώπων αυτή η παράσταση. Πρωτίστως, του Δημήτρη Δημητριάδη με τον Δημήτρη Καραντζά.
Η παράσταση είναι αυστηρά ακατάλληλη για ανηλίκους.