Η αμφιλεγόμενη στάση της Γαλλίας απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης στην Ε.Ε. γίνεται πιο εύκολα αντιληπτή εάν εξεταστεί υπό το πρίσμα της εσωτερικής πολιτικής συζήτησης στην ίδια τη Γαλλία. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Μανουέλ Βαλς έχει αποδυθεί σε αγώνα εναντίον της εσωτερικής αντιπολίτευσης, ώστε να προωθήσει ανεμπόδιστη τα πολυνομοσχέδια μεταρρυθμίσεων και περιστολής δαπανών που ζητούν οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο και η γαλλική ελίτ.
Η δεξιά, σοσιαλφιλελεύθερη πτέρυγα του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος που κρατά τα ηνία της κυβέρνησης βρίσκεται αντιμέτωπη με τους εσωκομματικούς αντάρτες, γνωστούς και ως frondeurs, οι οποίοι έκαναν επίδειξη δύναμης στα μέσα Φεβρουαρίου, δηλώνοντας την αντίθεσή τους με το πολυνομοσχέδιο Μακρόν. Το νομοσχέδιο για την καθιέρωση της κυριακάτικης εργασίας, τη διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων και την απελευθέρωση κάποιων επαγγελμάτων συζητήθηκε επί 200 ώρες στις επιτροπές και στην ολομέλεια της γαλλικής Εθνοσυνέλευσης προκειμένου να καμφθούν οι εσωκομματικές αντιδράσεις.
Οταν αυτό δεν συνέβη, η κυβέρνηση Βαλς κατέφυγε στο άρθρο 49 παρ. 3 του συντάγματος, που προβλέπει κατ’ εξαίρεση έγκριση νομοσχεδίου χωρίς ψηφοφορία. Ηταν η πρώτη φορά που έγινε χρήση του άρθρου αυτού από το 2006, όταν στη μέθοδο αυτή είχε καταφύγει η συντηρητική κυβέρνηση του Ντομινικ ντε Βιλπέν. Η ανταρσία στους κόλπους του Σοσιαλιστικού Κόμματος δεν πήρε διαστάσεις, αφού στην πρόταση μομφής που κατατέθηκε την επόμενη ημέρα, σύσσωμη η εσωκομματική αντιπολίτευση ψήφισε υπέρ της κυβέρνησης. Διασφάλισε όμως ότι, τουλάχιστον φέτος, δεν θα περάσει άλλος νόμος χωρίς ψηφοφορία, αφού η προσφυγή στο άρθρο 49 επιτρέπεται μόνο μία φορά τον χρόνο.
Στα σκαριά βρίσκεται ακόμη ένα πολυνομοσχέδιο για την απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων, καθώς και σειρά μέτρων για περικοπές δαπανών και αύξηση των δημοσίων εσόδων, ύψους 4 – 5 δισ. ευρώ, που απαιτεί η Κομισιόν προκειμένου να μην επιβάλει στο Παρίσι πρόστιμο για υπερβολικό έλλειμμα. Η Κομισιόν έδωσε μεν την Τετάρτη στη Γαλλία παράταση δύο ετών, έως το 2017, για να μειώσει το έλλειμμά της από 4,1% στο 3% (παρατάσεις έχουν πάρει επίσης η Ιταλία και το Βέλγιο), αλλά παράλληλα επέβαλε νέα αξιολόγηση στις αρχές Ιουνίου.
«Εμείς παραμένουμε αριστεροί, όσο κι αν κάποιοι θεωρούν ότι αυτό δεν είναι πολύ μοντέρνο», είπε η πρώην υπουργός Εργασίας Μαρτίν Ομπρί, η οποία θεωρείται ψυχή των αντιδράσεων. «Είναι στο χέρι του Φρανσουά Ολάντ αν θα μας έχει στο πλάι του ή απέναντί του».
Το τουίτ του Μελανσόν
Στους frondeurs προστίθεται η φωνή του επικεφαλής του Μετώπου της Αριστεράς, Ζαν Λικ Μελανσόν, ο οποίος είχε αντιδράσει οξύτατα τον Δεκέμβριο, όταν η Γερμανίδα καγκελάριος σχολίασε ως «ανεπαρκείς» τις γαλλικές μεταρρυθμίσεις. «Κλείστε το στόμα σας, κυρία Μέρκελ, η Γαλλία είναι ελεύθερη χώρα. Ασχοληθείτε με τους φτωχούς σας και με τις υποδομές σας που καταρρέουν», είχε γράψει ο Μελανσόν στο twitter.
Ούτε ο Μελανσόν, όμως, ούτε οι αντάρτες έχουν τη δύναμη να ωθήσουν τη γαλλική κυβέρνηση σε αντιπαράθεση με τη λογική της λιτότητας. Εξάλλου, οι διαφωνούντες παραμένουν βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος, το οποίο τώρα προσπαθεί να αποτρέψει τη δεινή ήττα στις περιφερειακές εκλογές.
Σε μια ενδιαφέρουσα αποστροφή του λόγου του, ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ κατηγόρησε τους αντάρτες ότι «κατέστρεψαν το πνεύμα της 11ης Ιανουαρίου ένα μήνα πριν από τις περιφερειακές εκλογές». Το «πνεύμα της 11ης Ιανουαρίου», δηλαδή η πάνδημη υπεράσπιση των αξιών της Γαλλικής Δημοκρατίας μετά την επίθεση στο «Σαρλί Εμπντό», χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον ως εργαλείο για την οικοδόμηση ομοψυχίας γύρω από τις επίπονες μεταρρυθμίσεις. Αντί η απόρριψη λιτότητας στην Ελλάδα να σταθεί αφορμή για να αμφισβητήσει η Γαλλία τις επιταγές των Βρυξελλών, η κυβέρνηση Ολάντ έθεσε σε εφαρμογή τη δική της, ήπια εκδοχή, του δόγματος του σοκ