Θα θυμάστε ότι το βασικό προεκλογικό σύνθημα του κυβερνώντος κόμματος («Η ελπίδα έρχεται») στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση συνόδευε η φράση «Η Ελλάδα προχωράει, η Ευρώπη αλλάζει».
Υπερβολικά αισιόδοξο ή ελαφρώς αμετροεπές, καθώς εδραζόταν στην ακλόνητη πεποίθηση ότι ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις ελληνικές εκλογές θα οδηγήσει σταδιακά σε αναπόφευκτη αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ας συμφωνήσουμε πως το συγκεκριμένο προεκλογικό μότο επιχειρούσε –έστω και σε επίπεδο εντυπώσεων– να αναδείξει εμμέσως το ευρωπαϊκό πλαίσιο του κόμματος.
Τις ημέρες που ακολούθησαν την εκλογική επιτυχία της 25ης Ιανουαρίου, η εξωστρεφής κινητικότητα του Αλέξη Τσίπρα και (κυρίως) του Γιάνη Βαρουφάκη ήρθαν να ενισχύουν περαιτέρω το ευρωπαϊκό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ. Και έδωσαν την εντύπωση ότι η ηγετική, τουλάχιστον, ομάδα του κόμματος έχει εγκαταλείψει οριστικά την ελαφρόμυαλη, αντιγερμανική ρητορεία περασμένων εποχών, στην οποία δεν μπορούμε να μη συμπεριλάβουμε και τους χαρακτηρισμούς για την καγκελάριο Μέρκελ ή τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας. Η συνέχεια είναι γνωστή: η αναπόφευκτη σύγκρουση της κυβέρνησης με την πραγματικότητα ανατροφοδότησε τα οικεία συμπλέγματα της περιχαράκωσης σε βολικούς μύθους με αντοχή δεκαετιών στην Ελλάδα.
Ενα μήνα μετά τις εκλογές και τον «αντιευρωπαϊσμό» τον κόβεις στον αέρα, ως υπερήφανο αντιστάθμισμα στους «κακούς» Ευρωπαίους, που δεν μας «καταλαβαίνουν» επαρκώς. Τα ελληνικά ΜΜΕ συνεχίζουν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, να βάζουν νερό στον μύλο της δαιμονοποίησης της Δύσης, προσδοκώντας επιπόλαια και εντελώς πρόσκαιρα οφέλη. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται: Ολο και περισσότεροι Ελληνες είναι έτοιμοι να προσχωρήσουν ενθέρμως στο στρατόπεδο της δραχμής, αν αυτό είναι το αντίτιμο για να σταματήσει η «ταπείνωση» της χώρας και να ανακτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία.
Το τελευταίο επεισόδιο στο αντιευρωπαϊκό σίριαλ που παίζεται τις τελευταίες εβδομάδες ήταν η θέση του πρωθυπουργού, ότι οι κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας πρωτοστάτησαν, για λόγους εσωτερικής πολιτικής, σ’ έναν άξονα δυνάμεων που επιχειρούσαν να οδηγήσουν τη διαπραγμάτευση Ελλάδας – εταίρων «στο χείλος του γκρεμού». Από την προεκλογική φαντασίωση του «μετώπου» των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου στην υπεράσπιση μιας νέας κατασκευής με παλιούς και νέους «εχθρούς». Οσο δημοφιλής κι αν εμφανίζεται στο εσωτερικό η κατασκευή, η πραγματικότητα είναι οδυνηρή. Η Ελλάδα μοιάζει να είναι πλήρως απομονωμένη, τόσο από το κέντρο όσο και από την περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κι αυτό σε μια από τις πιο δύσκολες και περίπλοκες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της.
Το «κενό επαφής» με τους εταίρους δείχνει, προς το παρόν, ελάχιστα διαχειρίσιμο.
Το άλλο κενό στον χώρο της ελληνικής Κεντροδεξιάς (ηγεσίας, αυτήν τη φορά), δεν βοηθάει εξίσου τη χώρα.