Eίναι, αντικειμενικά, ευτυχία για έναν καλλιτέχνη να αρχιτεκτονεί το ρεσιτάλ του, να προχωράει μια ιδέα σ’ ένα πρόγραμμα, να δουλεύει με τους συνεργάτες του, και να φτάνει η ώρα να δώσει στο κοινό ένα ακριβό σε μόχθο αποτέλεσμα. Είναι ό,τι πιο προσωπικό, είναι ξεγύμνωμα και απόλυτο δόσιμο με τη διαδικασία της ψυχικής αναπλήρωσης.
Ερωτας και θάνατος
Αυτό που πρόσφερε ο Χριστόφορος Σταμπόγλης, στο ρεσιτάλ του στις 26 Φεβρουαρίου, μαζί με την πιανίστα Δανάη Καρά είχε τα χαρακτηριστικά αυτής της μοναχικής οδού, της εξόδου μέσα από μια σήραγγα επώασης. Με άξονα τραγούδια γύρω από τον έρωτα και τον θάνατο, σε δύο μέρη, ένα πρώτο μέρος της αυστροουγγρικής κουλτούρας (Hugo Wolf και Γκούσταφ Μάλερ) κι ένα δεύτερο μέρος της Μεσογείου (ποίηση Λόρκα από τον Μικέλ Ορτέγα και τον Μάνο Χατζιδάκι), o Xριστόφορος Σταμπόγλης μαζί με την ευγενή παρουσία της Δανάης Καρά, με την τόσο λεπταίσθητη, βαθιά και υποβλητική ερμηνεία της, επέδρασε με έναν τρόπο όχι αυτονόητο: έχτισε σταδιακά μια ατμόσφαιρα, σαν κουκούλι και τύλιξε μέσα το κοινό, «παγιδεύοντάς» το αρχικά μέσα σε ένα είδος μεμβράνης διάφανης και αέρινης, που όσο περνούσε η ώρα γινόταν πέπλο, μανδύας και κυματισμός. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη το κοινό, εγκλωβισμένο σε έναν αχό, οδηγήθηκε σε μία έξοδο. Επετεύχθη εν τέλει με τον Χατζιδάκι, με το συναισθηματικό του απόθεμα, με το βιολοντσέλο του Βασίλη Λύκου, με την ανάγκη βαθιάς εξόρυξης και την αποσυμπίεση της βίαιης ανάδυσης. Ηταν ένας κύκλος πένθους, ταραχής, βύθισης, αναγέννησης. Ολα τα στάδια.
Χτίστηκε αυτό το επίτευγμα σαν αρχιτεκτόνημα. Υπνωτιστικά, αρχικά, με τα τραγούδια του Wolf (σε ποίηση Μικελάντζελο). Βαθύτερα, μετά, με Μάλερ και τραγούδια του 1901 και 1902 (όπως τόσο ωραία ανέλυσε στην εισαγωγή ο πιανίστας Τίτος Γουβέλης), σε ποίηση Φρίντριχ Ρίκερτ. Και στο δεύτερο μέρος, το κοινό υποψιασμένο, λειασμένο, εκτεθειμένο, αφέθηκε στη συνταρακτική μουσική του Μικέλ Ορτέγα (γεν. 1963) και σε αυτά τα τραγούδια με την εξωρεαλιστική ποίηση του Λόρκα, που ανατέμνει τη λογική αλληλουχία. Ο Ορτέγα άνοιξε τον δρόμο στον Χατζιδάκι και, με το βιολοντσέλο του Βασίλη Λύκου, ήμασταν πια έτοιμοι να αφεθούμε, δίχως αντιστάσεις, ξεχασμένοι σαν όστρακα, αθώοι σαν παιδιά. Ηταν μια μέθεξη.
Ο Χριστόφορος Σταμπόγλης, με τη βαθιά φωνή του, έχει αυτό το σπάνιο χάρισμα να νιώθει αυτό που τραγουδά με κάθε σημείο του σώματος. Εχει θεατρικότητα, χάρη, σύνεση και φωνή μεγάλης ακρίβειας, που έρχεται από πολύ μακριά. Εδωσε το 100% κι εμείς πήραμε ίσο ποσοστό. Υπήρξε μία «συμφωνία». Εγινε ένα άλμα. Μαζί.