Σίγουρα, το γλέντι σε δύσκολες, κρίσιμες στιγμές αποτελεί ένα ευπρόσδεκτο ξέσκασμα, μια διαφυγή απ’ όσα μας στεναχωρούν, μας ταλαιπωρούν, μας απογοητεύουν.
Σίγουρα υπάρχει ένα μήνυμα να διαβιβαστεί, τόσο σε αυτούς που το αποδέχονται ως ψυχαγωγία όσο και σε εκείνους που το εξεμούν ως αμφισβήτηση, ότι πάντα υπάρχει και η χαρούμενη πλευρά της ζωής. Οτι οι εορτασμοί για τις εθνικές επετείους δεν είναι μόνο συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και ΜΑΤ, σιδερόφραχτες εξέδρες, συμπλοκές και μαχαιρώματα…
Η απόφαση, έτσι κι αλλιώς, είναι ειλημμένη. Την 25η Μαρτίου, μετά τη στρατιωτική παρέλαση θα παραμείνουν στο Σύνταγμα οι τρεις μπάντες του Στρατού, οι οποίες θα παίξουν δημοτικά τραγούδια για να χορέψουν οι πολίτες. Ταυτόχρονα, στην πλατεία Συντάγματος θα βρίσκονται σωματεία χορού απ’ όλη την Ελλάδα (Βρακοφόροι, Θρακιώτες, Πελοποννήσιοι. Ικαριώτες) που θα χορεύουν παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς. Στον κόσμο, ο οποίος θα αναμειχθεί με τους επισήμους και τον Στρατό, αφού δεν θα υπάρχουν κάγκελα, θα έχουν μοιραστεί σημαιάκια, ενώ η παρέλαση θα μεταδοθεί live στο διαδίκτυο.
Γνωστές οι δηλώσεις, τα σχόλια, η σάτιρα (π.χ. το φωτομοντάζ μελών της κυβέρνησης με φουστανέλες και κουμπούρια) για το προγραμματισμένο στρατιωτικο-βουκολικό συμβάν. Πολυσυζητημένη η ενίσχυση και όχι η κατάργηση –όπως είχαν προτείνει, παλαιότερα, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ– των παρελάσεων. Οπως και οι εθνικοπατριωτικοί συμβολισμοί της εκδήλωσης, που, πέρα από «εναλλακτική συνέχεια της στρατιωτικής παρέλασης», από «λαϊκή γιορτή εθνικής ομοψυχίας» θα έχει και τον χαρακτήρα διαδήλωσης (πάλι, όμως αλλιώς –υπέρ της κυβέρνησης και των ελληνικών αιτημάτων, κατά των Γερμανών και των σκληροπυρηνικών εταίρων;) σύμφωνα με τις παροτρύνσεις του υπουργού Αμυνας.
Επί της παρούσης, το θέμα μάλλον δεν είναι η κατάργηση ή μη των παρελάσεων, είναι η υπερβολή. Τόσο της πλευράς που θεωρεί ότι οι παρελάσεις εισάγουν στους νέους, που ζουν και αποδοκιμάζουν αυτόν τον κόσμο, τον σπόρο της μισαλλοδοξίας, του σοβινισμού, του ρατσισμού, ότι η υπερηφάνεια η αναβλύζουσα από το μέταλλο των αρμάτων μάχης, τον βόμβο των μαχητικών, τη στιλπνότητα των μουσικών οργάνων λειτουργεί ως ολισθηρό μονοπάτι προς τον υπερεθνικισμό, όσο κι εκείνης που με αφορμή τις επετείους ανασκάπτει έριδες, μίση, πάθη, προβαίνει σε ακροβατικούς παραλληλισμούς. Τα τελευταία χρόνια οι παρελάσεις μετατρέπονται σε πολιτικο-κοινωνικό χαράκωμα. Επεισόδια, κάγκελα, προσκλήσεις, μαύρα περιβραχιόνια, μαύρες σημαίες… Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, διχάζουν. Διαξιφισμοί για την αναγκαιότητά τους, για το αν επιτρέπεται τα παιδιά μεταναστών να κρατούν ή όχι σημαία κ.ο.κ.
Το επικείμενο εθνικοπατριωτικό πανηγύρι, με σαφείς δόσεις υπερβολής, σημειολογικά δεν είναι εντελώς αβλαβές: Υπάρχει ο κίνδυνος τα νταούλια και οι φανφάρες, που συχνά καλύπτουν άγνοια και φόβο για το ιστορικό παρελθόν, να συμβάλουν στην περαιτέρω εμβάθυνση της αίσθησης ότι ικανοί είμαστε μόνο για πανηγύρια.
